Η πιο καταδικαστική για τον καπιταλισμό ταινία της εκδήλωσης είναι, το δίχως άλλο, η ταινία του στρατευμένου δημιουργού Πίτερ Γουότκις, «Πάνισμεντ Παρκ». Με πολύ εύστοχο τρόπο αποκαλύπτει το νομικό έκτρωμα που θεσμοθέτησε η κυβέρνηση του Νίξον για να βουλώσει - και με νόμο - κάθε στόμα που αντιτιθόταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η ταινία, αφού πρώτα αποδείξει ότι ο καπιταλισμός εφαρμόζει κάθε μορφή βίας για να επιβάλει τη θέλησή του, προτείνει: οργανωμένη βία στην οργανωμένη βία.
Ο μεγάλος Ιταλός δημιουργός Μικελάντζελο Αντονιόνι γύρισε μία και μοναδική ταινία στην Αμερική. Το «Ζαμπρίσκι Πόιντ». Παρότι η αφορμή για τη δημιουργία της ταινίας ήταν ο ενθουσιασμός του Αντονιόνι για τα εξωτερικά στοιχεία της «επανάστασης των λουλουδιών και του έρωτα» των νέων της Αμερικής στη δεκαετία του 1960 - 1970, η ταινία, τελικά, κατέληξε (με τη θετική έννοια της λέξης) σε μια επαναστατική πρόταση. Ο καπιταλισμός πρέπει, οπωσδήποτε, να τιναχτεί στον αέρα. Το φινάλε της ταινίας αποκαλύπτει το ακλόνητο πιστεύω του δημιουργού.