Δυο ταινίες θα μας απασχολήσουν σοβαρά αυτήν τη βδομάδα. Η τούρκικη «Η Διεθνής», των Σιρί Σουργιά Εντέρ & Μουχαρέμ Γκιλμέζ και η ταινία του Φερνάντο Μεϊράλες «Περί Τυφλότητας». Η δεύτερη στηρίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Πορτογάλου νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου.

«Η Διεθνής» είναι καθαρή (στη φόρμα και στο περιεχόμενο) σαν γάργαρο νερό. Τουρκία 1982. Στρατιωτικός Νόμος και ...μουσική αντίσταση. Τρυφερή, αισιόδοξη, αριστερή ταινία. Τα «Περί Τυφλότητας» είναι αρκετά εγκεφαλικά. Μια πρωτότυπη ιδέα για μια βαθιά ενδοσκόπηση στην «ψυχή» των ανθρώπων. Ταινία που απαιτεί κόπο και από τον θεατή.

Το «Χυμαδιό» του Τζόναθαν Λιβάιν ασχολείται με σοβαρά πράγματα με πολύ ελαφρό - και επικίνδυνο - τρόπο. Νεαρό βαποράκι μπερδεύεται (με «χαριτωμένο» τρόπο) με τα προσωπικά του! Ο «Max Payne» είναι μυστικός πράκτορας ο οποίος εκδικείται (με άφθονη βία), για το φόνο της οικογένειάς του.

Το «Παιχνίδι του Θανάτου», του Τζέφρι Ναχμάνοφ ασχολείται (με άφθονους φόνους και πολλά ...ταξίδια ανά την οικουμένη) με τους πράκτορες και τους προδότες του FBI. «Το Κορίτσι του Καλύτερου Φίλου μου», του Χάουρντ Ντόετς παριστάνει (άδικα) ότι είναι ρομαντική ερωτική κομεντί.

Αφησα τελευταίο (γιατί είναι) το φιλμ (;) του Τζεντ Γουάιντρομπ «Scar 3D - Τώρα ο Τρόμος Είναι Τριών Διαστάσεων». Φρικιαστικό θρίλερ τριών διαστάσεων. Αίμα και κινηματογραφικός φασισμός.