Κάποιοι θα πούνε πως έχουμε να κάνουμε με μαύρη κωμωδία. Κάποιοι άλλοι πως έχουμε να κάνουμε με υπόγεια κοινωνική κριτική. Ολα αυτά είναι... τρίχες! Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια επιπόλαια και, γιατί όχι, μια επικίνδυνη ταινία. Νεαρός χρήστης και βαποράκι, που οι γονείς του έχουνε τα «δικά» τους και δεν ασχολούνται μαζί του, έχει μόλις τελειώσει το σχολείο και βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Από τη μια δεν ξέρει τι να κάνει για το μέλλον του, από την άλλη είναι ακόμα... παρθένος και, επιπροσθέτως, ο ψυχίατρός του είναι χειρότερος από τον ίδιον, αφού ο γιατρός είναι πιο σοβαρός χρήστης ναρκωτικών από εκείνον! Ο ψυχίατρος του δίνει συμβουλές και το βαποράκι δίνει σε εκείνον τις δόσεις του!

Ολα αυτά θα μπορούσαν να ήταν, είναι γερά υλικά για να κτήσεις πάνω τους μια καυστική σάτιρα, για παράδειγμα. 'Η μια ταινία σοβαρής κοινωνικής κριτικής, ακόμα καλύτερα. Δυστυχώς, όμως, ο κύριος Τζόναθαν Λιβάιν, ο δημιουργός της ταινίας, είχε αλλού το μυαλό του. Είδε το όλο πράγμα στην πλάκα! Τα έκανε όλα και όλους τόσο χαριτωμένα. (Σε κάποια φάση της ταινίας βαποράκι και ψυχίατρος βγαίνουν μαζί για να πουλήσουν ναρκωτικά!). Στο τέλος ο θεατής, ιδιαίτερα ο νεαρός θεατής, ταυτίζεται με τους ήρωες και θέλει να τους μοιάσει, αφού είναι τόσο καλοκάγαθα άτομα, τόσο καλοπροαίρετοι άνθρωποι! Και εκεί έγκειται το επικίνδυνο που σημείωσα. Στο μιμητισμό!

Οι σοβαροί θεατές, και ιδιαίτερα οι σοβαροί νέοι θεατές, δεν τσιμπάνε με τίποτα. Δεν μπαίνουν καν στην αίθουσα. Αλλά και αν παρά τύχη μπούνε, θα βγούνε πριν ακόμα τελειώσει η ταινία. Ο,τι συμβαίνει στην οθόνη, δεν τους αφορά.

Παίζουν: Τζος Πεκ, Σερ Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μέθοντ Μαν, Μέρι Κάιτ Ολσεν, Ολίβια Θίρλμπι.