Η ταινία δεν μπορεί και δεν έχει να πει τίποτα, άσχετα από τις τυχόν προθέσεις των δημιουργών της. Δεν υφίσταται καν ιστορία. Το φιλμ εκτείνεται πάνω στο περιορισμένο διάγραμμα μιας κουτσουρεμένης ιδέας που έχει ως εξής: Τέσσερις αστυνομικοί ορκίζονται να εκδικηθούν το θάνατο ενός συναδέλφου. Σχεδιάζουν να επιτεθούν αιφνιδιαστικά στο αρχηγείο της συμμορίας που διακινεί ναρκωτικά και ευθύνεται για το θάνατο του φίλου τους. Το αρχηγείο βρίσκεται σε διαμέρισμα στους τελευταίους ορόφους ενός εγκαταλελειμμένου ουρανοξύστη, στα γκέτο των βορείων προαστίων του Παρισιού. Καταφέρνουν να φθάσουν ως εκεί πάνω, όπου και άρχεται η μάχη των καλών αστυνομικών με τους κακούς εγκληματίες. Ευτυχώς, η συμμετοχή του άξιου ηθοποιού Ορελιέν Ρεκουάν ολοκληρώνεται εδώ, λόγω του σκηνικού του θανάτου. Εντελώς αιφνιδιαστικά, εμφανίζονται από το πουθενά ορδές υπερφυσικών ανθρωπόμορφων όντων, κανιβάλων και ανθρωποφάγων. Από το σημείο αυτό τα υπολειπόμενα πέντε έκτα του φιλμ εγκλωβίζονται στη διαμορφωθείσα κατάσταση που ζητούμενο έχει το πώς οι - συνασπισμένοι πλέον - καλοί και κακοί θα κατορθώσουν να βγουν ζωντανοί από το κτίριο και να γλιτώσουν την ζωή τους. Οσο για την κοινωνική διάσταση που αναφέρουν οι δημιουργοί, αυτή περιορίζεται σε κάνα δυο - τρεις μαύρους που κομπάζουν ότι αυτοί δεν είναι οποιοιδήποτε, είναι από τη Νιγηρία. Κατά τα άλλα. Πώς, από πού και γιατί προκύπτουν αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα; Τι είναι αυτό που δημιουργεί μαζική παραγωγή τεράτων; Κάτι αόριστο; Αγνωστο; Αϋλο μήπως; Γιατί επιτίθενται επιλεκτικά στο συγκεκριμένο ουρανοξύστη; Τι άλλο θέλουν εκτός από αίμα; Τι είναι αυτό που τα καθιστά αήττητα - ή σχεδόν... Το συμπέρασμα που εξάγει κανείς λογικά από την ιστορία των ορδών της εκδίκησης είναι ότι μάλλον πρόκειται για «εξετάσεις αναβάθμισης» από πλευράς σκηνοθετών, προς σημαντικότερα, υπερατλαντικά κέντρα βιομηχανίας ταινιών τρόμου και φρίκης. Μόνο που οι σκηνοθέτες διαγωνίζονται όχι με ολοκληρωμένο φιλμικό προϊόν, αλλά με «σπουδή πάνω στην απεικόνιση της στείρας, εκχυδαϊσμένης και χωρίς φαντασία φρίκης». Δηλαδή, ό,τι αντίθετο από τις λαμπερές εκείνες ταινίες τρόμου του κάποτε, σαν την «Τhe Hound of the Baskervilles».

Παίζουν: Κλοντ Περόν, Ζαν - Πιερ Μαρτέν, Ερίκ Εμπουανέ, Ορελιέν Ρεκουάν, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2010).