Ταινία τέχνης, ταινία δοκίμιο που δεν αφηγείται μια γραμμική ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και γι' αυτό δεν είναι δυνατόν να προσπαθήσουμε να συνθέσουμε καν μια κάποια σύνοψη. Η πορεία του Κοκτώ μοιάζει ενστικτώδης, περιλαμβάνει αλληλουχία σκετς, εικόνες και σκηνές, θεατρικότατες και ολιγοπρόσωπες, που με ποικίλους τρόπους κινούνται γύρω από θέματα - κλειδιά του έργου του όπως αποκάλυψη του εσωτερικού σύμπαντος του καλλιτέχνη, η εξορία του δημιουργού, η επίκριση, αλλά και η επακόλουθη κρίση της κοινωνίας που έρχεται σαν δικαστής με ανήλεη ετυμηγορία, ο καλλιτέχνης που διασχίζει το χρόνο, που διασχίζει τους καθρέφτες, αντανάκλαση του εγώ, ώσπου να φθάσει στα απόκρυφα μέρη του εγώ του. Τέλος, η σεκάνς των νεκρών και των αναστημένων. Και ο ποιητής σαν τον φοίνικα ξαναγεννιέται χωρίς σταματημό, από τις στάχτες του και ξανασυναντά πρόσωπα από τις προηγούμενες ταινίες του, όπως τον ορφικό Σεζέστ, ο οποίος συνοδεύει τον ποιητή στο ταξίδι του. Πρόκειται για κινηματογραφική εμπειρία με την καθαυτή έννοια του όρου, προσωπική και αδέσμευτη, πρόκειται για κινηματογράφο σε πρώτο πρόσωπο, όπου ο ίδιος ο Κοκτό υποδύεται τον κύριο χαρακτήρα, ενώ πλήθος φίλων του καλλιτεχνών τον περιτριγυρίζει.

Παραγωγή: Γαλλία (1960).