Πρεμιέρα είχε την Τρίτη που μας πέρασε, μια ακόμη αμερικανιά με τίτλο «Οι Αναλώσιμοι». Εδώ συμμετέχει σύσσωμο το μπουκέτο των ανεγκέφαλων φουσκωτών ανθρωπόμορφων: Σταλόνε, Λούντγκρεν, Σβαρτσενέγκερ... Voil?! Θαυμάστε το πρότυπο του ανθρώπου, ήρωα, της νέας τάξης πραγμάτων. Που βέβαια δε διαφέρει κατά πολύ από εκείνον της προηγούμενης νέας τάξης, της ναζιστικής, σύμφωνα με την εικόνα που φρόντισε να μας εφοδιάσει η Ρίφενσταλ. Σε ρόλους μισθοφόρων λοιπόν, αδίστακτων πρακτόρων της CIA και τυχοδιωκτών - εγκληματιών κοινού ποινικού δικαίου - σερβίρονται οι χαρακτήρες αυτοί στο κοινό σαν ήρωες προς μίμηση, μπολιάζοντας τις συνειδήσεις των θεατών, ώστε όταν τα πραγματικά αποβράσματα εντός ολίγου αναλάβουν πραγματική δράση στη Μέση Ανατολή και το Ιράν, να έχει προλειανθεί η πτώση στα μαλακά των πραγματικών εγκληματιών, των εντολοδοτών τους. Πρεμιέρα σήμερα και για την τρισδιάστατης τεχνικής ταινία animation «Σρεκ κι εμείς καλύτερα», το τέταρτο και τελευταίο μέρος της γνωστής σειράς. Από σήμερα επίσης προβάλλεται και το αμφιλεγόμενο φιλμ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι του 1972 «Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» με έναν ώριμο και εύθραυστο Μάρλον Μπράντο. Ταινία λιγότερο σύνθετη από προηγούμενες του σκηνοθέτη που όμως, σαν κάποιες προηγούμενές του, βασίζεται σε εξπρεσιονιστική χρωματική απεικόνιση και αφήγηση χωρίς συνοχή. Η ταινία μας μπάζει στο «μυαλό» ενός διαταραγμένου από τον πόνο και το σαράκι άνδρα, όπου το σεξ, ο φυσικός πόνος και ο θάνατος συνυπάρχουν στο ίδιο χωνευτήρι. Ακόμη προβάλλεται το μιούζικαλ του 1957 «Funny Face» με λαμπερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους Οντρεϊ Χέπμπουρν και Φρεντ Αστέρ. Είναι ένα από τα τρία μιούζικαλ με φόντο το Παρίσι που γύρισε ο Αστέρ την δεκαετία του '50 και δίνει την αίσθηση ότι ακολουθεί πιστά την επιτυχώς δοκιμασμένη συνταγή που πρωτοπήρε σάρκα και οστά το 1951 στο φιλμ «Ενας Αμερικάνος στο Παρίσι» του Βιντσέντε Μινέλι με τον Τζιν Κέλι και την Λέσλι Καρόν. Το κύριο συστατικό αυτής της συνταγής δεν είναι ούτε η ρομαντική ιστορία έρωτα με κάποιο βαθμό δυσκολίας, ή το αστραφτερό ζευγάρι που μπορεί να τραγουδά και να χορεύει, ούτε τα υπέροχα κοστούμια και σκηνικά ή οι χορογραφίες και η μουσική του Τζορτζ Γκέρσουϊν σε στίχους του αδελφού του Αϊρα. Το ουσιαστικό στοιχείο είναι ο ίδιος ο γεωγραφικός χώρος, κάποια μυθική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα εκεί που η ιστορία ξετυλίγεται, στην περίπτωση αυτή στο φαντασμαγορικό Παρίσι και ότι αυτή η έννοια - τότε μακρινή και ανεξερεύνητη στο πλατύ κοινό - υποδηλοί στις ονειροπολήσεις και τους συνειρμούς εκατομμυρίων θεατών. Καλό φθινόπωρο, με καλό σινεμά και ασίγαστο αγώνα!