Υστερικές γίνονται οι επιθέσεις του υποψήφιου των Ρεπουμπλικανών Τζον ΜακΚέιν, καθώς ο γερουσιαστής του Ιλινόις και υποψήφιος των Δημοκρατικών Μπάρακ Ομπάμα για τις προεδρικές εκλογές την επόμενη Τρίτη, 4 Νοέμβρη, φέρεται ως βέβαιος νικητής, τουλάχιστον βάσει των δημοσκοπήσεων.

Από τις αρχικές επιθέσεις και τις κατηγορίες περί «τρομοκράτη με σχέσεις με την Αλ Κάιντα» πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο. Στην τελευταία τους τηλεμαχία στο Πανεπιστήμιο Χόφστρα της Νέας Υόρκης, τον κατηγόρησε ως «σοσιαλιστή», αναφερόμενος στη σχέση του με τον Ουίλιαμ Αγιερς, έναν πρώην «εξτρεμιστή» της άκρας αριστεράς, και ότι επιδιώκει έναν «ταξικό πόλεμο».

Το θετικό στην υπόθεση είναι ότι η πλειονότητα του αμερικανικού λαού έχει γυρίσει την πλάτη του στο δίδυμο Τζον ΜακΚέιν - Σάρα Πέιλιν. Από την άλλη πλευρά, ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχουν οι επιθέσεις ή οι κατηγορίες περί «τρομοκράτη» ή «σοσιαλιστή» για τον Ομπάμα. Εν αντιθέσει, οι θέσεις και οι ενέργειες του Ομπάμα καταδεικνύουν ότι η πρόθεσή του είναι να κυβερνήσει, υπηρετώντας τα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ.

Μια μικρή απαρίθμηση των βασικών σημείων της πολιτικής του, όπως ο ίδιος τα έχει εκθέσει: Θέλει τη διατήρηση τουλάχιστον 50.000 στρατιωτών στο Ιράκ για «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», χωρίς φυσικά ημερομηνία λήξης. Θέλει την επέκταση του πολέμου κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν και συνεπώς τα στρατεύματα που, όπως δηλώνει, θα αποχωρήσουν από το Ιράκ δεν πρόκειται φυσικά να επιστρέψουν αλλά να ενισχύσουν το άλλο μέτωπο. Αυτό του Αφγανιστάν και του Πακιστάν. Συμφωνεί με τον Τζον ΜακΚέιν όσον αφορά το μέγεθος του προϋπολογισμού του υπουργείου Αμύνης, πρέπει να αυξηθεί. Στηρίζει την καταστολή του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ, ενώ συναινεί στην εκ νέου επιβολή της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, επιτεθέμενος ειδικά απέναντι στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες. Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πρώτος όλων που μετά βδελυγμίας απορρίπτει ότι είναι έστω και λίγο αντιμιλιταριστής ή αντιιμπεριαλιστής και όσοι τρέφουν ψευδαισθήσεις θα πρέπει τελικά να πιστέψουν τον ίδιο και όχι τις αναλύσεις. Εξάλλου, αν δεν ήταν έτσι, ΜΜΕ όπως οι New York Times και οι Financial Times δε θα εξέφραζαν ανοιχτά και δημόσια την υποστήριξή τους.

Οσο για την οικονομία, η τόσο θερμή υποστήριξη στο σχέδιο διάσωσης των τραπεζών είναι ενδεικτική. Ο Ομπάμα επιχειρηματολογεί ότι «η εποχή της άκρατης απορύθμισης και της ασυδοσίας της αγοράς έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της» και τάσσεται υπέρ μιας νέας ρύθμισης. Στόχος να εξυπηρετηθεί με άλλο τρόπο η κερδοφορία του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να διασκεδαστούν οι λαϊκές αντιδράσεις. Πάντως, το κατεστημένο φαίνεται να διαβλέπει ότι ο Ομπάμα είναι το «χαρτί» που πρέπει να αξιοποιήσει, χειραγωγώντας τον κόσμο που διακατέχεται από «Ομπαμάνια». Η υποτιθέμενη, ωστόσο, εναλλακτική λύση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια άλλη μορφή διαχείρισης του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε ουσιαστικό ούτε στην εξωτερική ούτε στην εσωτερική κατάσταση. Πιθανές διαφοροποιήσεις μπορεί να υπάρξουν όχι όμως και αλλαγή στρατηγικής, κάτι που πρέπει ο λαός να διεκδικήσει με τον αγώνα του.