Το συμπέρασμα που κουβαλά η οικονομική κρίση για τους εργάτες, δεν μπορεί να είναι το «κάντε υπομονή μέχρι να επιστρέψουμε στην "ομαλή" περίοδο». Αλλωστε ,για τους εργάτες ποτέ δεν υπήρξε «ομαλή» περίοδος στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος. Στο προσκήνιο έρχεται η ανάγκη της ίδιας της ανατροπής, της ριζικής αλλαγής του σημερινού, καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας, του ίδιου του καπιταλισμού. Αφού με αυτό συνδέεται η επίθεση που όλο και πιο έντονα δέχονται οι εργαζόμενοι στα δικαιώματά τους. Γι' αυτό και όσοι τους συμβουλεύουν να μην έχουν «υπερβολικές απαιτήσεις», να δείξουν σύνεση στις διεκδικήσεις τους και να κάνουν υπομονή μέχρι να περάσει η κρίση, ώστε «όλοι μαζί να ξανασάνουν», εμπαίζουν προκλητικά την εργατική τάξη.

Αυτό μαρτυρά και η κατάσταση των εργαζομένων στο Φάρμακο. Οι κατακόρυφες ανατιμήσεις σε πάρα πολλά φάρμακα όπως και το ότι βιομηχανίες του κλάδου καταγράφονται στη λίστα με τις πιο κερδοφόρες συνολικά, όχι μόνο δε συνοδεύτηκε τα τελευταία χρόνια από βελτίωση των όρων εργασίας τους, αλλά επισφραγίστηκε από νέα αντεργατικά σχέδια και χτυπήματα.

Οσο η παραγωγή οργανώνεται με βάση το ατομικό κέρδος του κάθε καπιταλιστή, αφενός, θα χειροτερεύουν και οι συνθήκες εργασίας και ζωής της εργατικής τάξης, αφ' ετέρου, θα μεγαλώνουν οι αρνητικές συνέπειες στο εκάστοτε προϊόν, αφού αυτό δεν αναπτύσσεται με στόχο να είναι προσβάσιμο, αποτελεσματικό και ασφαλές για όποιον θα το χρειαστεί, αλλά με στόχο το πώς θα αποδώσει το μέγιστο δυνατό κέρδος στον κάτοχο των μέσων παραγωγής.

Παρά τα τεράστια κέρδη που συγκεντρώνουν οι εργοδότες του κλάδου, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας παραβιάζονται πολύ συχνά, σημειώνουν σε κουβέντα που είχε μαζί τους ο «Ρ» μέλη και οπαδοί του ΚΚΕ. «Μπορεί κάποιος να είναι βοηθός φαρμακοποιού και να τον έχουν ως καθαριστή. Και να παίρνει π.χ. μέχρι και 100 ευρώ λιγότερα από το μισθό που δικαιούται». Οι εξελίξεις στον κλάδο δεν είναι ακόμα όσο ραγδαίες διαγράφονται π.χ. στην αυτοκινητοβιομηχανία ή τις κατασκευές, αλλά η εργοδοσία έχει αμολήσει τα παπαγαλάκια της και προετοιμάζει το έδαφος: «Προσπαθούν σταθερά να πείσουν τους εργαζόμενους ότι όλοι έχουμε τα ίδια συμφέροντα και ότι πρέπει όλοι μαζί να δουλέψουμε για να σώσουμε τις εταιρείες γιατί έτσι θα σωθεί και η δουλειά μας».

Κανείς τους βέβαια δε λέει πως η κρίση έχει να κάνει με το ότι αλλάζει χέρια η αγορά, με τον ανταγωνισμό μεταξύ των επιχειρηματιών για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι στη μοιρασιά. Κανείς δε λέει στους εργάτες πως, μετά την κρίση, από την τάξη των κεφαλαιοκρατών, κάποιοι θα βγουν σίγουρα κερδισμένοι. Κάτι που εξαρτάται βέβαια και από το πόσο θα χτυπηθούν οι εργαζόμενοι...

Ο σχεδιασμός της παραγωγής, με στόχο το μέγιστο ατομικό κέρδος σημαίνει ανυπολόγιστους κινδύνους για όλους τους εργαζόμενους. «Την τελευταία πενταετία αποσύρθηκαν από την αγορά ένα σωρό φάρμακα. Ελεγξε κανείς τι συνέπειες είχαν οι ουσίες αυτών των φαρμάκων για όσους δούλευαν στην παραγωγή τους; Συνάδελφοι εμφανίζουν σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνο, ή πεθαίνουν, χωρίς ποτέ να εξακριβωθεί αν αυτό σχετίζεται με τις συνθήκες εργασίας...»

Την ίδια στιγμή, οι φαρμακοβιομήχανοι επικαλούνται την κρίση για να καθηλώσουν τους μισθούς και μπροστά στις διαπραγματεύσεις για τη νέα κλαδική σύμβαση. «Από τη μια, αυξάνονται οι τιμές για όσους χρησιμοποιούν τα φάρμακα κι από την άλλη αυξάνεται η εντατικοποίηση για όσους δουλεύουν στον κλάδο», υπογραμμίζεται.

«Εμείς βγήκαμε από την αρχή και ενημερώσαμε τους εργαζόμενους για τις αληθινές αιτίες της κρίσης. Οτι είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, αναπόφευκτη μέσα σ' αυτό το σύστημα» σημειώνεται. Το κάλεσμα που απευθύνουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ δεν αφορά μόνο την αντίσταση στη νέα αντεργατική «καταιγίδα» που έρχεται. Αφορά και στη συγκέντρωση δυνάμεων που θα διεκδικήσουν τη δημιουργία ενός Ενιαίου Κρατικού Φορέα παραγωγής, εισαγωγής και διακίνησης φαρμάκων. Γιατί το φάρμακο δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα. Και αυτό «δένεται» και με το ίδιο το μέλλον των εργαζομένων στον κλάδο.