Οσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο καθαρό ότι το εφεύρημα πως «η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», δεν είναι απλά και μόνο ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα για να «σφίξουν τα λουριά» στον εργαζόμενο λαό. Οι εμπνευστές του ιδεολογήματος το πάνε πιο μακριά. Στο όνομα της έκτακτης ανάγκης θέλουν να δικαιολογήσουν έκτακτες εξουσίες στην κυβέρνηση και απόλυτη υποταγή των «από κάτω» στις «διαταγές» που εκδίδει για επιβολή νέων άγριων μέτρων. Κάθε αμφισβήτηση και πολύ περισσότερο έμπρακτη και αγωνιστική θεωρείται περίπου ως πράξη εσχάτης προδοσίας. Την επικίνδυνη αυτή λογική, που διαπερνά τη δράση της κυβέρνησης, εξέφρασε με εύληπτο τρόπο ο Κ. Γείτονας. «Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση, και σε περίοδο πολέμου ο αρχιστράτηγος αποφασίζει», αποφάνθηκε (μιλώντας στο «Κανάλι 1»), εξάγοντας το... αυτονόητο συμπέρασμα ότι «άρα το χρέος το εθνικό, και αυτό κάνει ο πρωθυπουργός αυτή τη στιγμή, είναι να πάρει ό,τι μέτρα απαιτούνται για να μπορέσουμε να φύγουμε από αυτό το σημείο που είμαστε». Με άλλα λόγια όταν ο αρχιστράτηγος δίνει εντολές οι πάντες πρέπει «να χτυπάνε προσοχή»... Σε ένα έχει δίκιο ο πράσινος βουλευτής. Οτι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Μόνο που αυτός είναι ένας καθαρά ταξικός πόλεμος, ένας πόλεμος που έχει ξεκινήσει η πλουτοκρατία με στόχο να σαρώσει τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα για να «διασώσει» και ενισχύσει την κερδοφορία της. Ομως ο τελευταίος λόγος ανήκει στους εργαζόμενους και από αυτόν θα εξαρτηθεί η έκβαση του πολέμου.