Χτες, ανήμερα της επετείου εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, το ΒΗΜΑ φιλοξενεί δηλώσεις του γιου του, ο οποίος μιλώντας για το έργο του Ν. Μπελογιάννη, «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», ισχυρίζεται πως «επειδή περιείχε απόψεις που δεν συντάσσονταν με τη γραμμή του ΚΚΕ, το χειρόγραφο "θάφτηκε", η έκδοση δεν έγινε ποτέ». Για να διαψευστεί όχι μόνο από την πραγματικότητα, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς λίγες αράδες παρακάτω καταγράφεται: «Το 1998 η Σύγχρονη Εποχή ανασύρει το χειρόγραφο από τα αρχεία του ΚΚΕ και το τυπώνει για τα ογδοντάχρονα του ΚΚΕ, "καπηλευόμενη τη μνήμη του νεκρού", συνεχίζει» (σ.σ. ο γιος του).

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξερνάει χολή σε βάρος του ΚΚΕ με ψέματα, φτάνοντας μάλιστα σε σημείο να αυτοαναιρείται. Ο,τι κι αν πουν κι ό,τι κι αν γράψουν οι διάφοροι καλοθελητές που σήμερα επιτίθενται στο ΚΚΕ, μιλώντας δήθεν στο όνομα του Νίκου Μπελογιάννη, εκείνο που παραμένει αληθινό, ολοζώντανο και επιβεβαιωμένο από την ίδια τη ζωή, είναι αυτά που ο ίδιος ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης έλεγε, έγραφε, ξεκαθάριζε: «Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας» (Απολογία στην πρώτη δίκη, το 1951), «Αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας» (Απολογία στη δεύτερη δίκη, το 1952).