Στο Νίκο Μπελογιάννη, 55 χρόνια μετά τη δολοφονία του από το αμερικανόδουλο καθεστώς, θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, αύριο Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας». Πέρασαν 55 χρόνια από τότε που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια, από τον κομμουνιστή Νίκο Μπελογιάννη.

Ηταν ξημερώματα Κυριακής - μέρα που ούτε οι Ναζί δεν εκτελούσαν - 30 του Μάρτη 1952, όταν οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος του αμερικανόδουλου καθεστώτος, παρά τη διεθνή κατακραυγή, δολοφόνησαν τον Νίκο Μπελογιάννη και τους Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση.

Ο Νίκος Μπελογιάννης, γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα, όπου και πέρασε τα μαθητικά του χρόνια ως τη στιγμή που πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέλος του ΚΚΕ από το 1934, συνελήφθη από τη βασιλομεταξική δικτατορία το Μάη του 1938 και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών και δύο χρόνια εξορία. Ο πόλεμος του '40 τον βρήκε στη φυλακή, ενώ ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες κομμουνιστές που η κυβέρνηση παρέδωσε στους χιτλερικούς. Κατόρθωσε να αποδράσει το Σεπτέμβρη του 1943 και από τότε μέχρι την απελευθέρωση πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και διατέλεσε Πολιτικός Επίτροπος της ΙΙΙ Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση συνέγραψε το βιβλίο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα». Στη διάρκεια της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού αγωνίστηκε πρώτα στην Πελοπόννησο και μετά στη βόρεια Ελλάδα, όπου και τραυματίστηκε σοβαρά το 1948.

Το 1950 έχοντας περάσει στις Λαϊκές Δημοκρατίες εξελέγη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επέστρεψε παράνομα στην Ελλάδα, συνελήφθη το Δεκέμβρη του 1950 μαζί με άλλους συντρόφους του και στις 22 Οκτώβρη 1951 οδηγήθηκε σε δίκη ως «υπονομευτής των εθνικών συμφερόντων».

Στον περίπου ενάμισι χρόνο της απομόνωσης, άρχισε να συγγράφει μία Μελέτη για την Ελληνική Σκέψη.

Στις 15 Φλεβάρη 1952, δικάστηκε για δεύτερη φορά ως «κατάσκοπος». Με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και οπλισμένος με την αξιοπρέπεια του λαϊκού αγωνιστή, μέλους του ΚΚΕ, μετέτρεψε τη δίκη του σε μπούμερανγκ κατά των οργανωτών της και απέδειξε ότι στο «πρόσωπό του δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ».

Ο σύντροφος βάδισε αλύγιστος το δρόμο της υπέρτατης θυσίας: «Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».