Με το σφυγμό ανθρώπων που άξια υπηρετούν την παράδοση συναντήθηκε το Φεστιβάλ, προσφέροντας βήμα σε μια μουσική, που, αν και αγνοημένη από την επίσημη πολιτεία, παραμένει ζωντανή και προσφέρει συγκινήσεις. Αιγαιοπελαγίτικο «χρώμα» είχε αρχικά το πρόγραμμα του Σαββάτου στη Λαϊκή Σκηνή. Η αυλαία άνοιξε με το μουσικό συγκρότημα «Μusicaroi» από την Ικαρία. Από την πρώτη στιγμή, άναψε ο χορός και μεγάλοι και μικροί, άνθρωποι κάθε ηλικίας ενώθηκαν σ' ένα μεγάλο κύκλο γλεντιού... Στη συνέχεια, ακολούθησαν τρεις σπουδαίοι τσαμπουνιέρηδες, κομίζοντας τους αγέρες του Αιγαίου μέσα από τον αρχέγονο ήχο της τσαμπούνας: Ο Φραγκίσκος Τζιωτάκης από την Κύθνο, ο Κώστας Παπαχριστοδούλου από τη Σάμο και ο Μανώλης Χούλης από την Κάλυμνο.

Και η παράδοση έδωσε σκυτάλη στη λαϊκή δημιουργία...

Τον αποκάλεσαν - όχι τυχαία - «αντάρτη» του λαϊκού τραγουδιού: Ο Βαγγέλης Κορακάκης κάνει ...σταθερή λαϊκή αντίσταση, με εκλεκτή μουσική παρέα και αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα σπουδαία κεφάλαια της λαϊκής μας μουσικής. Στη Λαϊκή Σκηνή, το Σαββατόβραδο, με τα τραπέζια γεμάτα, και τον κόσμο να τραγουδά και να γλεντά, απολαύσαμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, μέχρι το ξημέρωμα, με κεντρικό άξονα τις δημιουργίες του Βαγγέλη Κορακάκη («Πρώτο Φθινόπωρο», «Λαύριο», «Μάνα που ζω», «Ερχονται βράδια», «Σκέψη της τρελής», «Το ποτηράκι της καρδιάς» κ.ά.) αλλά και κορυφαίες στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας. Σε μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι είναι... «κόκκινο πανί για τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις», ο Βαγγέλης Κορακάκης, όχι μόνο επιμένει λαϊκά, αλλά και δείχνει ότι μπορείς να δημιουργείς και να γράφεις ιστορία κόντρα στο ρεύμα.