Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνδιαμόρφωσαν αυτές τις πολιτικές μαζί με τις άλλες κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην ΕΕ και έγιναν οι εφαρμοστές της. Τα τελευταία 20 χρόνια προωθούν σταδιακά και σταθερά την απελευθέρωση στρατηγικών τομέων της οικονομίας (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, συγκοινωνίες, νερό και άλλα), η οποία συνεπάγεται και την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνταν σε αυτούς τους τομείς (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΟΣΕ, αστικές συγκοινωνίες, ΕΥΔΑΠ κλπ). Απόρροια αυτής της πολιτικής είναι, μεταξύ άλλων, οι σημερινές απολύσεις στην «Cosmote» και κατά μία έννοια ακόμα και αυτές στην «Ιντρακόμ» και σε άλλες μεγάλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών.

Ομως, οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου δεν είναι μόνες τους. Πολύτιμοι σύμμαχοί τους, οι «δούρειοι ίπποι» στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις της εργατικής αριστοκρατίας που στήριξαν και στηρίζουν ενεργά αυτή την πολιτική.

Η πλειοψηφία στην ΟΜΕ ΟΤΕ συνέβαλε στη σταδιακή και σταθερή μείωση του προσωπικού από το 1996 και για τα επόμενα δέκα χρόνια, τουλάχιστον κατά 12 χιλιάδες άτομα. Γεγονός που επέφερε εντατικοποίηση της εργασίας, ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης, υποβάθμιση της ποσότητας και ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το 2005 βάζει την υπογραφή της για την επιπλέον δραματική μείωση του προσωπικού κατά 5.000 άτομα και το κυριότερο για την κατάργηση του καθεστώτος μονιμότητας και κάθε κανονιστικού πλαισίου που προστάτευε το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία.

Σήμερα, παρόλο που γνώριζε εδώ και καιρό τους σχεδιασμούς της εργοδοσίας για απολύσεις και τα άλλα μέτρα δεν έκανε τίποτα. Αντιθέτως, καλλιεργούσε τον εφησυχασμό. Η πλειοψηφία στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ αποδεχόμενη πλήρως την πολιτική ιδιωτικοποίησης ψήφισε στο πρόσφατο συνέδριό της τη θυγατροποίηση κομματιών της ΔΕΗ. Την πολιτική ιδιωτικοποίησης στηρίζουν όλες οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες - ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ αλλά και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - σε κάθε ΔΕΚΟ. Μιλάνε για μετοχοποιήσεις, αποκρατικοποιήσεις, «υγιή» ανταγωνισμό, προβάλλουν το ιδεολόγημα της κοινότητας των συμφερόντων μεταξύ των μετόχων της πρώην ΔΕΚΟ και των εργαζομένων σε αυτή και άλλα.

Σήμερα στο όνομα της αντιμετώπισης των ελλειμμάτων, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ, καταρχάς πετσοκόβοντας τις αποδοχές τους. Η επίθεση αυτή συνοδεύτηκε από τις τεραστίων διαστάσεων συκοφαντική προπαγάνδα περί «ρετιρέ» και «υψηλόμισθων», «κοπριτών» και «τεμπέληδων» για την οποία τα αστικά μέσα ενημέρωσης έχουν καθοριστική συμβολή.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η ίδια η κυβέρνηση το πρώτο 9μηνο του 2010 οι μισθολογικές αποδοχές των εργαζομένων σε 52 ΔΕΚΟ μειώθηκαν κατά 15% συγκριτικά με το 2009! Για το 2011 προχώρησε σε νέα μείωση των μισθών κατά 10% και η οποία αφορά στο 90% των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε τους νόμους για τον ΟΣΕ και τις αστικές συγκοινωνίες. Μέσα από αυτούς δημιουργεί τις συνθήκες ιδιωτικοποίησης και απελευθέρωσης των μεταφορών. Παράδοσης και εκμετάλλευσής τους στα και από τα μονοπώλια. Για να το πετύχει αυτό συρρικνώνει τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτές και αψηφά κάθε λαϊκή ανάγκη. Τα μονοπώλια τις θέλουν καθαρές από τα εργατικά δικαιώματα - «βαρίδια» που εμποδίζουν την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά και από υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, οι οποίες δεν αποτελούν παράγοντα κερδοφορίας.

Στην κατεύθυνση αυτή μειώνει το προσωπικό, εντατικοποιεί την εργασία, καταργεί Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (στον ΟΣΕ προωθεί την κατάρτιση νέας ΣΣΕ στα επίπεδα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας), στρώνει το έδαφος - παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζεται - για απολύσεις. Μειώνει την ασφάλεια των μεταφορών, καταργεί δρομολόγια, βάζει αυξήσεις - φωτιά στα εισιτήρια.

Είναι καθαρό ότι η επίθεση που εξελίσσεται στις πρώην ΔΕΚΟ δεν αφορά μόνο στους εργαζόμενους σε αυτές, αλλά το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, οι οποίοι αποτελούν και τους χρήστες των υπηρεσιών που προσφέρουν. Επομένως, είναι επίσης σαφές ότι επιβάλλεται η κοινή τους αγωνιστική δράση γιατί μόνο έτσι μπορούν να βάλουν, καταρχάς, εμπόδια σε αυτή την πολιτική.

Αυτό πρακτικά σημαίνει την ανάγκη να απεγκλωβιστεί το σύνολο των εργαζομένων, πολιτικά και συνδικαλιστικά, από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και κάθε άλλη δύναμη που στηρίζει την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Πρέπει, με άλλα λόγια, να αλλάξει η πολιτική στάση και συμπεριφορά των εργαζομένων. Να κυριαρχήσει η γραμμή της ταξικής αντιμονοπωλιακής πάλης που απώτερο στόχο θα έχει την οριστική ματαίωση αυτής της πολιτικής, τη σύγκρουση με τα μονοπώλια και την ανατροπή του καπιταλισμού.

Στη θέση τους, η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της θα οικοδομήσουν τη λαϊκή εξουσία και οικονομία στο πλαίσιο της οποίας θα συγκροτηθούν ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί - λαϊκοί φορείς σε όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και μέσω κεντρικού σχεδιασμού και εργατικού - λαϊκού ελέγχου θα παράγουν φθηνά και υψηλής ποιότητας προϊόντα και υπηρεσίες.