Επί πρωθυπουργίας Χάρολντ Ουίλσον, κυβέρνησης των Εργατικών και υπουργού Εργασίας Μπάρμπαρα Καστλ, τον Ιούνιο του 1968, 183 εργάτριες, ράφτρες καλυμμάτων στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας «Φορντ», στην εργατούπολη Dagenham κήρυξαν απεργία που διήρκεσε 3 ολόκληρες εβδομάδες. Την εποχή της απεργίας η «Φορντ» ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανία στην Ευρώπη με 55.000 εργαζόμενους και παραγωγή 500.000 οχημάτων το χρόνο. Αίτημα των απεργών ραφτρών όχι μόνο η αύξηση μισθών σε επίπεδα ειδικευμένου προσωπικού, αλλά και ισοτιμία στη συμπεριφορά. Η ταινία ορθά - κοφτά δείχνει ότι ακόμη κι όταν κάποιος είναι μικρός κι αδύναμος, αν ο αγώνας δίνεται αταλάντευτα, με εργατική αλληλεγγύη και καθολική συμμετοχή, όχι απλά υπάρχουν πιθανότητες νίκης, αλλά η νίκη είναι βέβαιη!
Ταινία με πάμπολλες αναγνώσεις, αλλά και διευκρινίσεις: Το μεγάλο κεφάλαιο, τα αφεντικά και οι υπάλληλοί τους δεν είναι άκαρδοι και κακοί, είναι καπιταλιστές. Οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες δεν είναι άμυαλοι και σεξιστές, αλλά υπάλληλοι των καπιταλιστών. Το ίδιο και οι κυβερνητικές εξουσίες, ιδιαίτερα οι «φιλολαϊκές», που τα πλοκάμια τους συνδέονται ασφυκτικά με τη δράση των μεγαλοσυνδικαλιστών. Η αστή σύζυγος του στελέχους της «Φορντ» δε συντάσσεται με τα ταξικά αιτήματα της απεργίας, αλλά συνιστά στερεότυπο ψυχαναλυτικού φεμινισμού... κλπ., κλπ. Να την δείτε!
Παίζουν: Σάλι Χόκινς, Μπομπ Χόσκινς, Αντρέα Ράισμπόροου, Σάιαν Σκοτ κ.ά.
Παραγωγή: Βρετανία (2010).