Την εργασιακή ανασφάλεια και αβεβαιότητα βιώνουν εργάτριες που δουλεύουν σε σχολές χειροποίητων χαλιών του ΕΟΜΜΕΧ στην Ηπειρο. Εργαζόμενες που κοπιάζουν πάνω στους αργαλειούς, δουλεύοντας έως και 10 ώρες για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί, είναι απλήρωτες από τον περασμένο Μάρτη και δεν έχουν πρώτες ύλες για να δουλέψουν. Οι σχολές αυτές ταπητουργίας είναι 16 σε όλη την χώρα ( Ηπειρος, Αιτωλοακαρνανία, Εβρος, Καστοριά, Καρδίτσα) και απασχολούν πάνω από 100 εργάτριες. Δημιουργήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1970, ως στήριγμα της τοπικής παράδοσης, αλλά έχουν εγκαταλειφθεί από τις κυβερνήσεις. Οι υφάντριες βρίσκονται αντιμέτωπες με μια πολιτική που οδήγησε στο μαρασμό και τη συρρίκνωση ένα σημαντικό για τις λαϊκές ανάγκες τομέα, όπως είναι αυτός της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού. Κλείνουν 4 μήνες απλήρωτες, την ίδια ώρα που τα ενοίκια, τα στεγαστικά δάνεια και μια σειρά άλλα καθημερινά έξοδα για τις οικογένειές τους τρέχουν. Βρίσκονται στον αέρα μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς πάνω στον αργαλειό για να πιάσουν 300 με 400 ευρώ το μήνα, ανάλογα με την ταχύτητα στο δέσιμο των κόμπων και τον αριθμό των σειρών στον αργαλειό. Χειροποίητα χαλιά που πάνε για διαλογή στον ΕΟΜΜΕΧ και από εκεί διατίθενται για πώληση σε εκθεσιακά κέντρα του ΕΟΜΜΕΧ σε Αθήνα και Φιλιππιάδα.

Ιδού πώς περιγράφουν με επιστολή τους οι ίδιες το δράμα που βιώνουν:

«Είμαστε εργαζόμενες γυναίκες στον τομέα της υφαντουργίας του ΕΟΜΜΕΧ. Ζούμε και εργαζόμαστε στην περιφέρεια της Ηπείρου, μια από τις πιο υπανάπτυκτες περιοχές της Ελλάδος. Βιώνουμε ένα καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας. Είμαστε γυναίκες με οικογένειες, με πολλές εκκρεμότητες σε τράπεζες, με έξοδα που "τρέχουν" και αντί να μας στηρίζει η κυβέρνηση, η κυβερνητική πολιτική, μας αφήνει να ακροβατούμε σε ένα σχοινί έτοιμο να κοπεί. Σας στέλνουμε αυτήν την επιστολή διαμαρτυρίας, γιατί έχουμε να πληρωθούμε από το μήνα Μάρτιο και δεν γνωρίζουμε αν θα μας πληρώσουν και ποτέ. Προσπαθήσαμε να έχουμε επικοινωνία με τους ανώτατους δημοσίους υπαλλήλους του ΕΟΜΜΕΧ, αλλά κατέστη αδύνατη.

Μόνο κάποιοι κατώτατοι υπάλληλοι μας είχαν ενημερώσει προ διμήνου ότι δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας, όμως προσφάτως η στάση τους άλλαξε σε σιγή ιχθύος και ξαφνικά δεν γνωρίζουν. Η αιτιολογία του ΕΟΜΜΕΧ και του υπουργείου Ανάπτυξης ήταν ότι δεν έχουμε συμπεριληφθεί στον προϋπολογισμό, απεναντίας τα λειτουργικά έξοδα συμπεριελήφθησαν. Βρίσκουμε παντού πόρτες κλειστές. Εμείς διεκδικούμε και θα διεκδικήσουμε αξίωση καταβολής των δεδουλευμένων μας. Αλλωστε, αν νομίζουν ότι θα μειώσουν το έλλειμμα της χώρας από τους μισθούς μας, αυταπατώνται. Ο μέσος όρος χρημάτων που βγάζει μια εργαζόμενη υφάντρια είναι 300 ευρώ το μήνα. Πώς είναι δυνατόν να μην πληρώνουν 300 ευρώ τα οποία είναι τα μόνα βασικά έσοδα για να ζήσουμε και να θρέψουμε τα παιδιά μας; Πώς μπορούν να κλείσουν σχολές που εργαζόμαστε, καθώς ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τις 16 σε όλη την Ελλάδα..;».