Παντελώς παραπλανητική είναι η εκτίμηση που γίνεται από διάφορες πλευρές ότι τάχα οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ «υστερούν στο αναπτυξιακό σκέλος» και επικεντρώνονται μονοδιάστατα στην ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ουδέν αναληθέστερον. Οι αποφάσεις της συνόδου είναι ένα συνολικό πακέτο που προωθεί ενιαία τη στρατηγική της πλουτοκρατίας για έξοδο από την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων, εξωθώντας τους λαούς στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Η ενίσχυση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δηλαδή της άγριας λιτότητας και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των μονοπωλίων και από την άποψη αυτή θεωρείται κατ' εξοχήν αναπτυξιακό μέτρο, εννοείται από τη σκοπιά των συμφερόντων των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα όμως στο Κείμενο των Συμπερασμάτων υπάρχει σαφής αναφορά στο «Σύμφωνο για το Ευρώ» (πρώην Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας), που ως γνωστόν περιλαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα, με στόχο τη δραστική συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως ότι «το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» πρέπει να συγκρίνεται «με τους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους», δηλαδή με τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία. Στο ίδιο σύμφωνο, προβλέπεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η κυριαρχία των ευέλικτων μορφών απασχόλησης, αλλά και πώς τα συνταξιοδοτικά όρια συνδέονται με «το προσδόκιμο ζωής», δηλαδή με τα θυμαράκια... Με άλλα λόγια, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ συνιστούν ένα μνημόνιο διαρκείας για όλους τους λαούς, που καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Μόνη φιλολαϊκή διέξοδος η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και διαγραφή του χρέους.