Συγκεκριμένα, ξεκαθαρίζει ότι «δίνεται το δικαίωμα υπογραφής επιχειρησιακών ΣΣΕ και στις Ενώσεις Προσώπων στην περίπτωση που στην επιχείρηση δεν υφίσταται Σωματείο». Η σύμβαση αυτή θα «καλύπτει όλους τους εργαζόμενους της επιχείρησης ανεξάρτητα από την κατηγορία, τη θέση ή την ειδικότητά τους». Δηλαδή, δίνει απόλυτη ελευθερία στην εργοδοσία να υπογράφει επιχειρησιακές συμβάσεις συστήνοντας νωρίτερα - ακόμη και με το πιστόλι στον κρόταφο των εργαζομένων - Ενώσεις Προσώπων, οι οποίες θα ρίχνουν δραστικά το μισθό των εργαζομένων «σπάζοντας» τις κλαδικές συμβάσεις.

Το άρθρο 37 δίνει τη δυνατότητα στην Ενωση Προσώπων να έχει αόριστη διάρκεια. Καθόλου τυχαία, σύμφωνα με την εγκύκλιο, «η επιχειρησιακή ΣΣΕ υπερισχύει σε περίπτωση συρροής με την κλαδική ΣΣΕ και δεν πρέπει να περιέχει όρους εργασίας δυσμενέστερους για τους εργαζόμενους από τους όρους της ΕΓΣΣΕ». Δηλαδή, η επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση υπερισχύει έναντι των κλαδικών, ενώ οι ίδιες οι κλαδικές «δεν δύνανται πλέον (...) να επεκτείνονται ή να κηρύσσονται γενικώς υποχρεωτικές». Πρόκειται, δηλαδή, για τον απόλυτο σφαγιασμό των μισθών των εργαζομένων, αφού οι κλαδικές συμβάσεις στην ουσία, με το άρθρο 37, καταργούνται και στη θέση τους υπερισχύουν οι ειδικές επιχειρησιακές, με μειωμένους μισθούς.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο «η Ενωση Προσώπων μπορεί να ασκήσει το δικαίωμα της απεργίας ύστερα από απόφαση, με μυστική ψηφοφορία, της πλειοψηφίας των εργαζομένων της επιχείρησης». Με αυτόν τον τρόπο, ανοίγει ο δρόμος για να επεκταθεί στο σύνολο του συνδικαλιστικού κινήματος μια επικίνδυνη «ιδέα», που θεωρεί ότι η απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση δεν πρέπει να παίρνεται από τις διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων αλλά μόνο από Γενικές Συνελεύσεις των εργαζομένων, γεγονός που θα έβαζε σοβαρά εμπόδια σε κάθε αγωνιστική δράση των συνδικάτων. Επιπλέον, θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να κηρύσσει ακόμα πιο εύκολα η αστική Δικαιοσύνη τις απεργίες παράνομες.

Καθόλου τυχαία, σε εκδήλωση με θέμα «Επενδύσεις, Ανάπτυξη, Ανεργία» - που διοργάνωσαν ανάμεσα σε άλλους το ΙΟΒΕ και το ΕΛΙΑΜΕΠ - με ομιλητές εκπροσώπους μεγαλοξενοδόχων και βιομηχάνων, αυτοί ξεκαθάρισαν: «...Το πρόβλημα στην ανταγωνιστικότητα δεν είναι ο κατώτατος μισθός (αφορά εξάλλου μικρό ποσοστό εργαζομένων) αλλά το συνολικό θεσμικό πλαίσιο που εμποδίζει την απαραίτητη ευελιξία (κλαδικές συμβάσεις, ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις, αυτόματη ωρίμανση χωρίς αξιολόγηση, ρυθμίσεις διοικητικού χαρακτήρα που δεν λαμβάνουν υπόψη την εποχικότητα πολλών δραστηριοτήτων κ.λπ.)».

Ολα αυτά αναδεικνύουν επιπρόσθετα πως οι «αγώνες» της ΓΣΕΕ για το ...αδιαπραγμάτευτο της μείωσης του κατώτατου μισθού είναι γράμμα κενό για τους εργοδότες. Αυτό που σε πρώτο πλάνο ενδιαφέρει τους εργοδότες είναι το «σπάσιμο» των κλαδικών συμβάσεων. Συνεπώς, όταν η ΓΣΕΕ στέκεται μόνο στο ζήτημα του κατώτατου μισθού, είναι σαν τις σουπιές που ρίχνουν μελάνι για να κρυφτούν πίσω απ' αυτό. Διότι όσο ο αγώνας δε δίνεται για την οργάνωση και το συντονισμό των εργαζομένων ανά κλάδο - όπως ακριβώς καλεί το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα - τόσο θα προχωρούν τα σχέδια του μαύρου μετώπου, με την ουσιαστική στήριξη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.