Εχω στα χέρια μου ένα πολύτιμο, όπως πιστεύω, παλιό βιβλίο με τίτλο: Στοιχεία του Δημοσίου Δικαίου, του Κ. ΜΑΚΑΡΕΑ, (Συμβούλου της Επικρατείας και καθηγητού του Διοικητικού Δικαίου» εν τη Σχολή των Παρισίων». Ενδιαφέρον έχει ότι τυπώθηκε στην Αθήνα, 15 χρόνια μετά την εθνική παλιγγενεσία, δηλαδή το χίλια οκτακόσια τριάντα έξι (1836) στο τυπογραφείο Κ. Ράλλη, πριν από 164 χρόνια.
Η αξία, όμως, της παλαιότητας του βιβλίου συμπληρώνεται με την ουσιαστική σημασία των νομικών απόψεων του ακαδημαϊκού επιστήμονα που αποκτούν επικαιρότητα στους σημερινούς καιρούς, όταν διασταυρώνονται με τα σύγχρονα σημεία και τέρατα της δημόσιας ζωής. Να, λοιπόν, τι λέει για τις κοκορομαχίες των πολιτικών, όπως συμβαίνει, ακριβώς και σήμερα, εντός και εκτός του Κοινοβουλίου:
Οταν οι συζητούντες καταβαίνουν εις κίρκον (τσίρκο), ως οι μονομάχοι της Ρώμης και κινούν τον γέλωτα ή τον οίκτον των θεατών, διαπληκτίζοντες - διαπληκτιζόμενοι, κρούοντες και κρουόμενοι, νικώντες και νικώμενοι, δεν ημπορεί τις εις κανένα ν' αποδώσει τη δάφνην και τα πολιτικά μας πράγματα καταντούν ΑΔΙΑΦΟΡΑ με πάθη προσωπικά και γινόμενα αφορμή λογομαχιών εμπαθών και πολλάκις κακοήθων. Εάν το άθλον των τοιούτων πολέμων, - (των πολιτικών, μεταξύ τους) - είναι η εξουσία, θέλει καθείς ερυθριά να την απολαύσει - πρέπει να κοκκινίζει - από ντροπή).
Και τι λέει για την ουσία του Συντάγματος που τροποποιείται στα καθ' ημάς με άρθρα ενδοτικού χαρακτήρα (24, 28 κοκ):
«Ε πειδή οι πολίται υποχρεώθηκαν προς την κοινωνίαν διά μόνα τα γενικά συμφέροντα - (καταστατικός χάρτης) -, όστις ζητεί να περιορίσει την ελευθερίαν των, ως προς πράγματα ξένα εις αυτόν (και) επιβάλλει όρους και περιορισμούς υπερβαίνοντας τας υποχρεώσεις των (σ.σ. π.χ. επιβολή του κοινοτικού και του ΝΑΤΟικού - δικαίου, περιορισμός των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, καθ' υπόδειξιν τρομο-νομοθεσία κλπ.) - τότε όπως καταλήγει: «ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΗΝ ΣΧΕΣΙΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΝ ΚΑΛΟΝ. Είναι βέβαιον ότι μόνον τα συντάγματα εκείνα είναι καλά, όσα δε συγχωρούν την ενέργειαν της κοινωνικής εξουσίας, παρά διά το ΟΦΕΛΟΣ του λαού...».
Του
Γιώργου Κ.ΤΣΑΠΟΓΑ