«Και πάμε τώρα στο διά ταύτα. Τι αλλάξαμε στα εργασιακά; Να το πούμε και να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή. Για πρώτη φορά μπαίνουν και σε νόμο ότι η Ελλάδα στο χώρο της αγοράς εργασίας έχει ό,τι έχει και η υπόλοιπη Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι και για την Ελλάδα»... Απηχεί πλήρως την πραγματικότητα η παραπάνω διαπίστωση που έκανε ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Βουλή. Πράγματι, η πλήρης κατεδάφιση των εργασιακών (και ασφαλιστικών) δικαιωμάτων που προωθείται με το νέο πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε από τη Βουλή, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Αυτό είναι σήμερα το περιβόητο ευρωπαϊκό κεκτημένο: να μη μείνει τίποτα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα, προκειμένου να διασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων. Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτά που προβλέπονται στις συνθήκες της ΕΕ (στρατηγική Λισαβόνας, Συνθήκη του ευρώ) και τις αποφάσεις των ανώτατων κοινοτικών οργάνων και εφαρμόζονται ήδη σε όλα τα κράτη μέλη. Η δραστική μείωση του λεγόμενου κόστους εργασίας (μισθολογικού και μη), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απόλυτη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, η παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τον τάφο, αποτελούν ξεκάθαρες κατευθύνσεις της ΕΕ εδώ και δεκαετίες, που τώρα με την «ευκαιρία» της καπιταλιστικής κρίσης βάζουν σε τροχιά ταχείας υλοποίησης. Εντελώς δικαιολογημένα λοιπόν το ευρωπαϊκό κεκτημένο ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο στη λαϊκή συνείδηση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα ο λαός πρέπει να απαλλαγεί από τις αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε φιλολαϊκή λύση εντός των τειχών της ΕΕ και του καπιταλισμού. Ο δικός του δρόμος περνά αναγκαστικά από την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων από τη λαϊκή εξουσία.