Καλοφτιαγμένη η όχι τόσο αθώα κατασκευή που εντέχνως απομακρύνεται από το ολίσθημα τού να προσεγγίσει το πολιτικό αυτό θέμα από την πολιτική του πλευρά και, ένα σχεδόν αιώνα μετά - μέσα από συσσωρευμένη πλέον ιστορική πείρα - να σχολιάσει την Ιστορία και να βγάλει συμπεράσματα... Αυτός εξάλλου είναι και ο - κατά Χαϊνόφσκι και Σόιμαν - ρόλος του ντοκουμενταρίστα. Η ταινία φτιάχτηκε προσβλέποντας σαφώς στο θυμικό του θεατή. Αναφέρεται αποσπασματικά στην τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή και τον πόνο των θυμάτων της, απομονώνοντάς την όμως από τα πολιτικά και οικονομικά αίτια που την προκάλεσαν και ιδίως χωρίς να προβαίνει στην παραμικρή σύνδεση με το σήμερα, όταν οι ίδιες πολιτικές με τις καπιταλιστικές τους κρίσεις καταδικάζουν τις λαϊκές μάζες και στην πνευματική εξαθλίωση, προετοιμάζοντάς τες ώστε να εθιστούν στο να στηρίζουν αμάσητα κατασκευασμένες «ανθρωπιστικές καταστροφές», όπου και όποτε τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα το αποφασίσουν, με το «καλό» πια ΝΑΤΟ να επεμβαίνει στρατιωτικά όπου Γης ο ιμπεριαλισμός αποφασίσει να προκαλέσει «ανθρωπιστική» καταστροφή για να φυτέψει τους ενεργειακούς αγωγούς των πολυεθνικών ομίλων που υπηρετεί... Βέβαια, μια ματιά να ρίξει κανείς στους χρηματοδότες του ντοκιμαντέρ - ιδρύματα και όμιλοι του συστήματος - διαπιστώνει ότι το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Το ντοκιμαντέρ αυτό, όμως, που διατείνεται ότι «έφτασε η στιγμή να διηγηθούμε ολόκληρη την ιστορία και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου και όχι μόνο τη μισή», εκτός από τους κινηματογράφους και κάποιες κυριακάτικες προβολές στο Μουσείο Μπενάκη θα πραγματοποιήσει και προβολές σε σχολεία. Για ποιον όμως λόγο θα μπορούσε να είναι χρήσιμο στους μαθητές (που ακόμα διαπλάθονται) ένα ακόμα οπτικό (εκεί σήμερα βρίσκεται η δύναμη της προπαγάνδας) ιστορικό κείμενο που μιλά για τον πόνο του ξεριζωμού, ανεξάρτητα από ποιες πολιτικές κι από ποιους αυτός προκλήθηκε... Στις πονηρές μέρες του σήμερα, που η αθωότητα εμφανίζεται μόνο ως βλακεία, καλό είναι οι προκλήσεις να αντιμετωπίζονται πονηρεμένα...