«Το δίχτυ της οικονομικής επιτήρησης από τις Βρυξέλλες γίνεται από φέτος πυκνότερο (...) Οσοι πιστεύουν ή ελπίζουν ότι η "μνημονιακή πολιτική" στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης φθάνει στο τέλος της - ιδιαίτερα για χώρες όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία - μάλλον "πλανώνται πλάνην οικτράν"». Αυτά γράφονταν την Κυριακή στον Τύπο, με την υπενθύμιση ότι από 1/1/2013 ισχύει η «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση» (Μάρτης 2012).

Σύμφωνα με αυτή, δεν επιτρέπεται διαρθρωτικό έλλειμμα μεγαλύτερο του 0,5% του ΑΕΠ, ενώ τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος. Αυτό σημαίνει αυστηρή «δημοσιονομική πολιτική» στους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών, οι οποίοι θα ελέγχονται από την Κομισιόν σε όλη τη διάρκεια του οικονομικού έτους και θα υπόκεινται σε «συστάσεις» για διόρθωση σε περίπτωση αποκλίσεων από τις συμφωνίες.

Με βάση τα παραπάνω, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απηύθυνε στις 15/11 προειδοποίηση στην Ιταλία (τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης) για το χρέος και στην Ισπανία (τέταρτη οικονομία της Ευρωζώνης) για το έλλειμμα, με βάση τους προϋπολογισμούς του 2014. Σημειώνουμε ότι και οι δύο χώρες δεν έχουν μνημόνιο.

Επίσης συστάσεις έγιναν σε Σλοβακία, Μάλτα, Λουξεμβούργο και Φινλανδία ότι κινδυνεύουν να παραβιάσουν τους κανόνες της ΕΕ. Γερμανία και Εσθονία είναι οι μοναδικές χώρες για τις οποίες διαπιστώθηκε ότι βρίσκονται σε πορεία συμμόρφωσης με τους στόχους που θέτει το σύμφωνο.

Τη «Συνθήκη για τη σταθερότητα» την έχουν υπογράψει όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και οκτώ ακόμα κράτη της ΕΕ. Τι προκύπτει; Οτι για λογαριασμό της αστικής τάξης, οι χώρες αυτές επέλεξαν συνειδητά να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, στοιχείο της οποίας είναι η κατάρτιση του προϋπολογισμού. Σαν αποτέλεσμα, η Κομισιόν αποκτά μεγαλύτερο λόγο στα οικονομικά των κρατών - μελών. Κι αυτό δεν αφορά μόνο χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, που βρίσκονται σε μνημόνιο, αλλά και οικονομίες με πολλαπλάσιο μέγεθος, ή οικονομίες που υποτίθεται ότι τώρα απαλλάσσονται από το βραχνά των μνημονίων, όπως η Ιρλανδία. Αλλωστε όλα τα κράτη εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα στη διακρατική καπιταλιστική Ενωση. Αλλο αν η ανισομετρία στο εσωτερικό της κάνει ανισότιμες και τις σχέσεις τους. Καμιά λοιπόν υποτέλεια ή κατοχή δεν υπάρχει, υπάρχουν συμφωνίες και συμβιβασμοί και βεβαίως ανισομετρία με αποτέλεσμα κάθε χώρα να έχει λόγο ανάλογα με την οικονομική και πολιτική της δύναμη. Ομως αυτός είναι ο καπιταλισμός.

Πρέπει να είναι καθαρό ότι ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ δεν αλλάζει ούτε με κάποια διαπραγμάτευση ούτε με εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων. Ο αντιδραστικός της χαρακτήρας έχει να κάνει με το ότι είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών. Ετσι λοιπόν οι λαοί θα βρίσκονται πάντα αντιμέτωποι με αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας. Μόνη διέξοδος για τους λαούς είναι η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη σε κάθε χώρα που θα οδηγήσει στην αποδέσμευση από την ΕΕ με το λαό στην εξουσία.