Η ΚΕ του ΚΚΕ, δίνοντας στη δημοσιότητα τις Θέσεις της για το 16ο Συνέδριο, παρουσίασε και έθεσε για κρίση μπροστά στην εργατική τάξη και σ' όλο τον ελληνικό λαό την πρότασή της για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Μια πρόταση που κάνει πιο ορατή στον ορίζοντα κάθε αγωνιστή και πατριώτη την άλλη Ελλάδα, τη σοσιαλιστική, για την οποία αξίζει κανείς να αγωνίζεται μια ολόκληρη ζωή.

Ταυτόχρονα, αναλύοντας παραπέρα την πρόταση για το Μέτωπο, έδειξε και το δρόμο που δίνει στο λαό μας τη δυνατότητα να πάρει την κυβερνητική εξουσία - και όχι μόνον - στα χέρια του. Δίκαια, λοιπόν, νομίζω πως η μέχρι τώρα συζήτηση εστιάζεται στον τρόπο και στη διαδικασία οικοδόμησης του Μετώπου. Από την άποψη αυτή θεωρώ σαν πολύ σημαντική τη θέση 24, όπου σύντομα, αλλά με σαφήνεια, δίνεται η κατεύθυνση για δημιουργία πολλών επιμέρους μορφών συσπείρωσης και συνεργασίας, που θα λειτουργήσουν σαν ρυάκια στην πορεία διαμόρφωσης του Μετώπου. Στη θέση 24 τονίζεται - δύο, μάλιστα, φορές - ότι αυτές οι συσπειρώσεις θα έχουν «αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και αιτήματα που προκύπτουν από τα οξυμένα προβλήματα του λαού και της χώρας» και έτσι «θα συμβάλουν στην άνοδο του κινήματος».

Βρίσκεται, λοιπόν, πολύ μακριά από την πραγματικότητα η θέση που μας αποδίδεται ότι εμείς οι κομμουνιστές αγνοούμε ή πρόκειται στο μέλλον να αγνοήσουμε «το πρόβλημα» στην προσπάθειά μας να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους. Θα ήταν, άλλωστε, αφέλεια - κάτι παραπάνω από παιδική - αν κανείς ισχυριζόταν ότι μπορεί να πετύχει οποιουδήποτε είδους συσπείρωση, αγνοώντας παντελώς την ύπαρξη και την πορεία όξυνσης των προβλημάτων που ταλανίζουν το λαό. Αυτό, φυσικά, το ξέρουν πολύ καλά οι ταξικοί μας αντίπαλοι και οι διάφοροι οπορτουνιστές και οπορτουνίζοντες, όταν αντιπαραθέτουν «τη συσπείρωση πάνω στο πρόβλημα» στο ΑΑΔΜ, που αποφασίσαμε στο 15ο Συνέδριο. Ξέρουν πολύ καλά ότι αλλού βρίσκεται η μεγάλη, η θεμελιακή διαφορά μας.

Ολοι αυτοί πασχίζουν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους πάνω στην ύπαρξη του προβλήματος. Αυτό θεωρούν σαν το κύριο. Περνάνε έτσι σε δεύτερη μοίρα οι διαφορετικές πολιτικές που οδηγούν ή λένε πως οδηγούν στη λύση τους. Οι φορείς αυτών των πολιτικών μπορούν να συνυπάρχουν στη συσπείρωση, αρκεί να παραδέχονται την ύπαρξή του και να διατείνονται πως θέλουν τη λύση του. Κι ας είναι οι περισσότερες από αυτές τις πολιτικές υπεύθυνες για τη γένεση και τη διόγκωση του προβλήματος.

Εμείς επιδιώκουμε να τους συσπειρώσουμε όχι στη βάση της ύπαρξης του προβλήματος, αλλά στον αγώνα για τη λύση του. Σ' έναν αγώνα, μάλιστα, που θα χτυπά απ' ευθείας τους κύριους υπαίτιους για τη δημιουργία του προβλήματος. Σ' έναν αγώνα που θα προσπαθεί να ανατρέψει τις πολιτικές που το συντηρούν και το οξύνουν. Γιατί πώς αλλιώς η λύση του θα είναι μόνιμη, οριστική, πώς δε θα κινδυνεύουμε με την επανεμφάνισή του; Και σήμερα, από όποια μεριά κι αν το δει κανείς το ζήτημα, οι κύριοι, οι βασικοί αίτιοι για την ύπαρξη όλων των προβλημάτων που κάνουν όλο και πιο δύσκολη τη ζωή των εργαζομένων είναι τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός.

Είναι, νομίζω, λογικό να υποθέτει κανείς ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει κάθε συσπείρωση, για να φτάσει στη λύση του προβλήματος - που όπως διατείνεται είναι ο σκοπός της ύπαρξής της - να καταρτίζεται από το σύνολο των δυνάμεων, κοινωνικών και πολιτικών που συμμετέχουν στη συσπείρωση. Στο βαθμό που στη συσπείρωση γίνονται δεκτές δυνάμεις που συμφωνούν στη διατύπωση «αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών στόχων και αιτημάτων» διασφαλίζεται, τουλάχιστον, το κύριο: Η συσπείρωση να έχει καθαρό το μέτωπο ενάντια στους υπεύθυνους για τη διατήρηση και την ανάπτυξη του προβλήματος.

Στο βαθμό, όμως, που στη συσπείρωση συμμετέχουν δυνάμεις που υιοθετούν πολιτικές που ευθύνονται για την ύπαρξη και όξυνση του προβλήματος γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται να προκριθεί από τη συσπείρωση μια συνολική πολιτική, που να είναι ευθέως αντίθετη προς τις υπεύθυνες πολιτικές. Ετσι αντικειμενικά υπονομεύεται ανοιχτά η όποια καλή πρόθεση για αγώνα με στόχο τη λύση του προβλήματος, σπέρνεται η απογοήτευση στον απλό κόσμο που πίστεψε στη δύναμη του αγώνα και αγκάλιασε αυτή τη συσπείρωση και φυσικά δυσκολεύεται κάθε μελλοντική προσπάθεια επανασυσπείρωσης ενός τμήματος του κόσμου που συμμετείχε σ' αυτήν.

Οσοι, επίσης, συμμετέχουν σε μια τέτοια συσπείρωση διαπαιδαγωγούνται στη λογική ότι είναι δυνατόν - στα πλαίσια των πολιτικών που σήμερα ασκούνται - να δοθεί ικανοποιητική λύση στο πρόβλημά τους. Σμιλεύεται, λοιπόν, η συνείδησή τους με την άποψη ότι μια καλύτερη διαχείριση του συστήματος - και όχι η ρήξη μ' αυτό και η αντικατάστασή του - είναι η ζητούμενη κατάσταση, για να σιγουρευτεί ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά του. Διαμορφώνονται έτσι συνειδήσεις - και μάλιστα αγωνιζόμενων ανθρώπων - που δεν αμφισβητούν το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα, προς δόξαν της διαιώνισης του καπιταλισμού, ενώ νοθεύονται και οι συνειδήσεις όσων αντικαπιταλιστών συμμετέχουν σ' αυτή τη συσπείρωση μια που υποχρεώνονται να ακολουθούν τις πολιτικές επιλογές της συσπείρωσης που δεν αμφισβητούν τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Οσοι αντιπαραθέτουν την πολιτική του ΚΚΕ για το ΑΑΔΜ, με τη συσπείρωση «πάνω στο πρόβλημα», επιλέγοντας τη δεύτερη, είναι φανερό πως ουσιαστικά διαφωνούν με την αντιμονοπωλιακή και αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση που το Μέτωπο θεωρεί απαραίτητη στον αγώνα για τη λύση του προβλήματος. Αυτή είναι η αλήθεια και καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια για να την κρύψουν μια που τους εκθέτει ανεπανόρθωτα. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν αυτό που όλος ο κόσμος έχει καταλάβει. Οτι, δηλαδή, όπως δεν πρόκειται να πάψεις να ανεβάζεις πυρετό, όσα αντιπυρετικά κι αν πάρεις, αν δε θεραπεύσεις την ασθένεια που στον προκαλεί έτσι δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα αν δεν αναμετρηθείς και δε «νικήσεις» την αιτία που ευθύνεται για την ύπαρξή του. Και επειδή καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι δεν πολυπείθουν πραγματοποιούν συνεχείς επιθέσεις στη γραμμή συσπείρωσης που το ΚΚΕ προτείνει.

Οι άνθρωποι φαίνεται πως ζουν σε άλλο κόσμο. Κάνουν πως δεν άκουσαν ποτέ πως οι κύριες και βασικές πολιτικές που συντηρούν και οξύνουν όλα τα προβλήματα που βιώνει η σύγχρονη ελληνική κοινωνία αποφασίζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ. Πολιτικές που προπαγανδίζονται, συγκεκριμενοποιούνται και υλοποιούνται στη χώρα μας από όλα τα κόμματα που - έτσι ή αλλιώς - αποδέχονται την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτών των διεθνών οργανισμών σαν απαραίτητους για την ομαλή εξέλιξη της σύγχρονης ανθρωπότητας. Κόμματα που είναι πολύ συγκεκριμένα και που στο σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο είναι όλα, πλην του ΚΚΕ.

Διαμορφώνουν, λοιπόν, ένα ψεύτικο δίλημμα: βάζουν από τη μια τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια και από την άλλη «το πρόβλημα». Και κατακρίνουν το Κόμμα μας, γιατί δήθεν αρνείται να δει και να ασχοληθεί με τα υπαρκτά προβλήματα του λαού - σε αντίθεση με τους ίδιους - και τα «θυσιάζει» προτιμώντας να τα βάζει με αντιπάλους - φαντάσματα, όπως τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Στο χέρι μας είναι σ. όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα να τους θέσουν στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, αναγνωρίζοντας την αλήθεια των δικών μας προτάσεων. Με τη δουλιά μας, πιο συγκεκριμένα με την υιοθέτηση και την υλοποίηση της θέσης 24. Ας δουλέψουμε, λοιπόν, με ενθουσιασμό, επιμονή και κομμουνιστική αυταπάρνηση για να οικοδομήσουμε «πανελλαδικές, τοπικές κλαδικές ή κατά τομέα συσπειρώσεις» ΠΑΝΤΟΥ. Συσπειρώσεις που ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ «να έχουν αντιμονοπωλιακούς, αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και αιτήματα», και που έτσι - και μόνον έτσι - «θα συμβάλουν στην άνοδο του κινήματος». Και ας αφήσουμε τους διάφορους οπορτουνιστές και οπορτουνίζοντες «να βλέπουν τα τρένα να περνούν».

Γραμματέας της ΚΟΒ «Ριζοσπάστη» του ΚΚΕ

Οι κατευθυντήριες ιδέες της λαϊκής οικονομίας με λαϊκή εξουσία που θέτουν οι Θέσεις της ΚΕ, σαν ένα γενικό δεσμευτικό πλαίσιο του ΑΑΔ Μετώπου, συμβάλλουν θετικά στην εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος. Αποτελούν ένα πλαίσιο προωθητικού συμβιβασμού, ο οποίος από τη μια διευκολύνει τη συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τον ιμπεριαλισμό και από την άλλη δε θέτει σαν προϋπόθεση τη συμφωνία των συμμάχων σχετικά με το χαρακτήρα της σοσιαλιστικής εξουσίας.

Στη Θέση 20 αναφέρεται η πιθανότητα να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προτού διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Η συγκεκριμένη αναφορά των Θέσεων δεν πρέπει να κατανοείται σαν επιστροφή στη λογική των σταδίων για την κατάκτηση της εξουσίας. Η κυβέρνηση αυτή μπορεί να θέσει το πλαίσιο των στόχων της λαϊκής οικονομίας στην ημερήσια διάταξη. Ομως οι στόχοι αυτοί για να υλοποιηθούν απαιτούν αποφασιστική σύγκρουση με τη χρηματιστική ολιγαρχία, αφού σε μεγάλο βαθμό είναι μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα. Δηλαδή, ουσιαστικά είναι στόχοι που δεν μπορούν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος. Επομένως, η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορεί να δράσει απλά σαν καταλύτης που επιταχύνει τη σύγκρουση με το μονοπωλιακό κεφάλαιο για τη λύση του προβλήματος της εξουσίας.

Γι' αυτό και οι αποφάσεις της κυβέρνησης αυτής δε θα πρέπει να κατανοούνται σαν δεσμευτικές για το λαϊκό κίνημα.

Στο σύντομο διάστημα που θα λειτουργήσει η συγκεκριμένη κυβέρνηση, το κρίσιμο ζήτημα θα είναι η επιτυχία της πάλης των κομμουνιστών, ώστε να βαθύνει ο χαρακτήρας του Μετώπου σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, να πάρει σε τελευταία ανάλυση, χαρακτηριστικά επαναστατικού Μετώπου.

Η αυτοτελής προσπάθεια των κομμουνιστών σε αυτή την κατεύθυνση δεν αποτελεί ένα μελλοντικό καθήκον. Δε θα φέρει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε, αν δε χαρακτηρίζει την καθημερινή δουλιά μας, ιδιαίτερα στα επιμέρους μέτωπα συσπείρωσης που οικοδομούμε.

Μια χαρακτηριστική πλευρά του ζητήματος αφορά τις συσπειρώσεις αντίστασης σε πλευρές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Η βασανιστική ανάδειξη από την πλευρά μας της ουσίας και των μορφών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έχει στο σημείο αυτό ιδιαίτερη σημασία. Διαφορετικά η παρέμβασή μας θα εξαντλείται σε επιφανειακές και συχνά απλουστευτικές επισημάνσεις (π.χ. καταστροφολογία, λαθεμένη γενίκευση του φαινομένου της απόλυτης εξαθλίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης). Σε κάθε περίπτωση η δική μας γραμμή συσπείρωσης δεν μπορεί να περιορίζεται στη θολή αναγνώριση της σημασίας των προβλημάτων των εργαζομένων. Προϋποθέτει ένα βαθμό αποδοχής σχετικά με την αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση λύσης των προβλημάτων. Αντίστοιχα θα πρέπει να δουλέψουμε και για τη συσπείρωση ευρύτερων πατριωτικών και φιλειρηνικών δυνάμεων. Η επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης και η ΝΑΤΟική επιβολή του Συμφώνου Σταθερότητας στην περιοχή, αυξάνουν τις δυνατότητές μας σε αυτό το πεδίο. Ο κίνδυνος εγκλωβισμού των πατριωτικών κοινωνικών διαθέσεων στην κατεύθυνση μιας άσφαιρης εθνικιστικής διαμαρτυρίας είναι υπαρκτός. Για την αποτροπή του είναι αναγκαία:

α) Η αταλάντευτη ζύμωση από τις κομματικές δυνάμεις της στρατηγικής λύσης του προβλήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, δηλαδή της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου.

β) Η αναβάθμιση του δικού μας μετώπου απέναντι στο μεγαλοαστικό κοσμοπολιτισμό που τροφοδοτεί τις εθνικιστικές συσπειρώσεις (σαν απάντηση σε αυτόν).

Στο σημείο αυτό πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα η πίεση που επιχειρείται να ασκηθεί στο Κόμμα εξωτερικά («Αυγή», «Ελευθεροτυπία» κ.λπ.), αλλά και εσωτερικά (όπως φάνηκε στα γνωστά τελευταία γεγονότα) για δήθεν εθνικιστική απόκλιση του ΚΚΕ. Η καθεστωτική προπαγάνδα βαφτίζει πλέον σαν εθνικισμό κάθε πατριωτική διάθεση υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιλογές.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε την υπόδειξη του Στάλιν προς τους εκπροσώπους των Κομμουνιστικών Κομμάτων στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ το '52: «Σήμερα η αστική τάξη πουλάει τα δικαιώματα και την ανεξαρτησία του έθνους για δολάρια. Τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας την έχουν πετάξει σαν κάτι το άχρηστο... Τη σημαία αυτή θα πρέπει να τη σηκώσετε εσείς, αν θέλετε να είστε η καθοδηγητική δύναμη του έθνους».

Πολύτιμη βοήθεια για την εκπλήρωση των προαναφερομένων καθηκόντων μπορεί να αποτελέσει η νηφάλια και συστηματική επανεξέταση της πείρας κρίσιμων φάσεων του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (π.χ. της συμβολής του Νίκου Ζαχαριάδη στην επεξεργασία οικοδόμησης του Μετώπου στα ηρωικά χρόνια).

Κλειδί για την προώθηση των στόχων μας είναι αναμφισβήτητα η ουσιαστική και όχι τυπική ολοκλήρωση της οργανωτικής αναδιάταξης. Αποτελεί αναγκαίο όρο για τον εμπλουτισμό, την εξειδίκευση και την υλοποίηση του σχεδίου δράσης μας ανά εργασιακό χώρο, για τον προσανατολισμό του συνόλου των δυνάμεών μας στη δουλιά στην εργατική τάξη. Ταυτόχρονα θα πρέπει να σχεδιάσουμε συνολικά το άνοιγμά μας σε νέα τμήματα που ανήκουν ή προσεγγίζουν την εργατική τάξη (π.χ. προλεταριακή διανόηση). Πρόκειται κυρίως για εργάτες πρώτης γενιάς, με χαμηλό βαθμό ταξικής συνείδησης. Τα τμήματα αυτά διευρύνονται λόγω της ανάπτυξης κλάδων που σχετίζονται με τις νέες τεχνολογίες, της προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και της διεύρυνσης τομέων που είναι επιφορτισμένοι με καθήκοντα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Με ανάλογη απαιτητικότητα θα πρέπει να γίνει και ο απολογισμός της δράσης μας, ιδιαίτερα των καθοδηγητικών οργάνων. Στα λόγια οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνούμε. Ομως κριτήριο ουσιαστικής αποδοχής της γραμμής μας θα πρέπει να είναι η παρουσίαση θετικής και αρνητικής πείρας από την προσπάθεια δημιουργικής εφαρμογής της, από την υλοποίηση δηλαδή ενός εξειδικευμένου σχεδιασμού ανά χώρο με βάση τις αποφάσεις μας. Κρίσιμο ζήτημα στο σημείο αυτό είναι και ο βαθμός καλλιέργειας της αυτενέργειας των κομματικών μελών στην προσπάθεια οικοδόμησης του Μετώπου.

Σήμερα, χωρίς να εφησυχάζουμε, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο. Οι Θέσεις της ΚΕ συμβάλλουν στο ν' αποκτήσει το λαϊκό κίνημα συνέχεια, διάρκεια και σταθερό ταξικό προσανατολισμό, για το σοσιαλισμό.

Μέλος του Οικονομικού Τμήματος της ΚΕ

Είναι όμως γνώστης η κοινωνία μας για το πού οδηγείται η κατάσταση που αναφέρουμε; Θα προσπαθήσω να δώσω μερικά στοιχεία ώστε ο αναγνώστης να αποκτήσει ενδιαφέρον για το όλο πρόβλημα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα γίνει μέσα από τη συμμετοχή του καθενός μας στους φορείς που ασχολούνται και παρακολουθούν το όλο θέμα της μάστιγας των ναρκωτικών.

Δεν υπάρχει κανείς πια σήμερα που να μην ανησυχεί αφάνταστα, να μην τρομάζει και να μην αγωνιά, βλέποντας να πληθαίνουν χρόνο με χρόνο οι τοξικομανείς, κι ακόμη να κατεβαίνει τόσο σταθερά η ηλικία που αρχίζουν τη χρήση.

Αρχές Οκτώβρη του 2000 δημοσιεύτηκε η τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου της Λισαβόνας και μας πληροφορεί ότι 45 εκατ. Ευρωπαίων έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά κάνναβη. Κι ακόμη ότι, κατά τους τελευταίους 12 μήνες, οι ενήλικοι νεαροί της Ευρώπης έχουν δοκιμάσει κάνναβη, στη μεν Σουηδία και Φινλανδία σε ποσοστό 17%, το οποίο όμως ανεβαίνει στις άλλες χώρες και φθάνει στο 40% στο Ενωμένο Βασίλειο και στη Δανία. Δηλαδή σχεδόν οι μισοί νεαροί αρχίζουν τις δοσοληψίες με την κάνναβη.

Αν συμπεριλάβει κανείς και το καινούριο συνθετικό ναρκωτικό, την Εκσταση, που είναι τώρα της μόδας και κάνει θραύση στα κλαμπ και ιδιαίτερα στα ρέιβ πάρτι, μπορούμε να αντιληφθούμε ποιο θα είναι το μέλλον της κοινωνίας μας, αν συνεχίσουμε έτσι. Ηδη φθάσαμε στο σημείο, οι τοξικομανείς να καταλήγουν πολυτοξικομανείς.

Το σημαντικότερο όμως και το πιο επικίνδυνο γεγονός που κερδίζει τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο έδαφος είναι ότι αλλάζει ριζικά η φιλοσοφία της Νέας Τάξης γύρω από το θέμα της αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών.

Πάψαμε πια να ερευνούμε επιστημονικά, να μελετάμε και να ασχολούμαστε με τα αίτια τα οποία δημιουργούν σήμερα, όλο και περισσότερο, ευάλωτους εφήβους και νέους, τόσο στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση από ναρκωτικά. Πάψαμε να ψάχνουμε το πρόβλημα στις ρίζες του. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι, με τη βοήθεια μερίδας των ΜΜΕ, ιατρικοποιούν και ψυχιατρικοποιούν το πρόβλημα.

Εισβάλλει η φιλοσοφία της συν-νοσηρότητας, ότι δηλαδή οι τοξικομανείς, πριν εξαρτηθούν από τα ναρκωτικά, ήταν ήδη ψυχοπαθείς, οι οποίοι απέκτησαν επιπλέον και την τοξικοεξάρτηση.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των τοξικοεξαρτημένων, το οποίο είναι γνωστό στους ειδικούς των θεραπευτικών κοινοτήτων, οι οποίοι και το αντιμετωπίζουν.

Δεν μπορούμε όμως να το γενικεύσουμε και να περάσουμε στην Κοινή μας Γνώμη την απαράδεκτη και απάνθρωπη αυτή θέση.

Γιατί έτσι αποσιωπούμε τη συνεχώς αυξανόμενη κρίση του κοινωνικού μας συστήματος και των τρόπων που αυτό σήμερα λειτουργεί. Η κρίση ρίχνει τις αξίες, εξαφανίζει την ανθρωπιά και επιβάλλει τη λατρεία του χρήματος και τον ανελέητο ανταγωνισμό. Σκορπάει και καθιερώνει μια πραγματική ψυχοκοινωνική παθολογία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην οικογένεια, στα διαζύγια, στην ψυχική υγεία των εφήβων και στην ωρίμανση της προσωπικότητάς τους.

Το βάρος της κρίσης πέφτει κύρια στη νεολαία μας, η οποία είναι σήμερα πραγματικά το μεγάλο θύμα της κοινωνικής μας νοσηρής κατάστασης.

Τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα μεγάλου αριθμού των νέων μας είναι πολύ οδυνηρά, εάν δεν έχουν αποτελεσματική βοήθεια από το σπίτι τους. Είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθούν και να ενταχθούν στην κοινωνία μας σήμερα. Να βρουν δουλιά όπως τους ταιριάζει, να ανεξαρτητοποιηθούν από το σπίτι, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Για πάρα πολλούς νέους το «δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη ζωή» ακόμη, ισχύει μόνο θεωρητικά. Οι μεγάλες οικονομικές διακρίσεις τα σαρώνουν όλα.

Δεν τους μένει παρά μόνο ο αγώνας, ο συνεχής αγώνας.

Γιατί η Νέα Τάξη, με την καινούρια απάνθρωπη φιλοσοφία της, δηλαδή της διαχείρισης και της συντήρησης της τοξικομανίας με τα υποκατάστατα των ναρκωτικών και την αποποινικοποίησή τους, τους ετοιμάζει μια ζωή με ναρκωμένη συνείδηση και τους μετατρέπει σε έναν πρόωρα γερασμένο πληθυσμό με πολλά προβλήματα υγείας και πλήρη αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας.

Ετσι, μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας καταλήγει στο περιθώριο και τελικά στον απάνθρωπο κοινωνικό αποκλεισμό με πολύ οδυνηρές συνέπειες. Η απόρριψή τους από το περιβάλλον, η εξαφάνιση από τους ίδιους του αισθήματος της αυτοεκτίμησής τους, οδηγούν σταθερά στα ναρκωτικά. Οι προτάσεις μας είναι απλές και απορρέουν από την ίδια τη φύση του προβλήματος.

Απαιτούνται:

1. Ενα κράτος με έντονη πολιτική βούληση, να σώσει την κοινωνία, την οικογένεια και τη νεολαία.

2. Για μεν τους άτυχους τοξικομανείς, προσπάθεια να πειστούν να κάνουν θεραπεία στη θεραπευτική κοινότητα που τους ταιριάζει. Είναι ευνόητο και φυσικό ότι οι θεραπευτικές κοινότητες πρέπει να αυξηθούν και να χρηματοδοτηθούν επαρκώς. Είναι γνωστό ότι οι τοξικομανείς δεν μπορούν να περιμένουν πολύ καιρό στη λίστα, αλλάζουν γνώμη και αρνούνται τη θεραπεία.

3. Μετά την αποθεραπεία τους, το κράτος οφείλει να τους προσφέρει εργασία και ψυχοκοινωνική υποστήριξη, για να τους προστατέψει να μην υποτροπιάσουν.

4. Στήριξη από το κράτος της οικογένειας τόσο οικονομικά όσο και γνωστικά, με κατάλληλες σχολές γονέων, για να βγει η οικογένεια πέρα και να καταφέρει να βοηθήσει τα παιδιά της να αποκτήσουν ψυχική υγεία, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και ώριμη προσωπικότητα.

5. Πρέπει να υπάρξει άμεσο ενδιαφέρον από το κράτος να βρουν οι νέοι εργασία, να αποκτήσουν οράματα, αξίες και να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

6. Αλλαγή του σχολείου. Να μην παραμένει μόνο στην εκπαίδευση και τη βαθμοθηρία, που ευνοεί μόνο τα πλουσιόπαιδα, αλλά να επεκταθεί και στην παιδεία, την ψυχική και συναισθηματική καλλιέργεια και την προστασία της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης των μαθητών προς την ώριμη προσωπικότητα.

7. Βοήθεια από το κράτος για να βρουν δουλιά και να εργαστούν όταν τελειώσουν το λύκειο.

8. Ελεγχος του κράτους στα ΜΜΕ για να μην περνούν στη νεολαία αντιλήψεις ευνοϊκές για τη χρήση των ναρκωτικών, της αποποινικοποίησης και των υποκατάστατων.

Ολες οι πιο πάνω προτάσεις αποτελούν μέρος του σημαντικού και αναγκαίου κεφαλαίου της πρόληψης, η οποία πρέπει να πραγματοποιήσει όλα όσα περιλαμβάνονται σ' αυτές και όχι μόνο την ενημέρωση γύρω από το τι είναι τα ναρκωτικά.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω πως οι κυβερνήσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ δε θέλησαν μέχρι και σήμερα να δουν αυτό το ζήτημα ως κοινωνικό, με πολλές πτυχές και πολιτικές προεκτάσεις. Γιατί απαιτούνται ισχυρή πολιτική βούληση και μεγάλη οικονομική δαπάνη για την εφαρμογή μιας πραγματικής πρόληψης.

Αντ' αυτών, προτίμησαν τη συντήρηση του προβλήματος με τη μέθοδο των υποκατάστατων (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, λαάμ), αφού άλλωστε έχει και το μικρότερο κόστος, όπως αναφέρεται και στο δημοσιευμένο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ.

Πιστεύω πως ο καιρός είναι ώριμος για να δημιουργηθεί το Μέτωπο κατά των Ναρκωτικών, ώστε και αυτό να αποτελέσει μια συσπείρωση για τον κεντρικό μας στόχο, που είναι το ΑΑΔΜ και να βάλει τη σφραγίδα της καταπολέμησης αυτού του απάνθρωπου κοινωνικού φαινόμενου.

Σας ευχαριστώ

Μέλος του ΔΣ του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών