Είναι όμως γνώστης η κοινωνία μας για το πού οδηγείται η κατάσταση που αναφέρουμε; Θα προσπαθήσω να δώσω μερικά στοιχεία ώστε ο αναγνώστης να αποκτήσει ενδιαφέρον για το όλο πρόβλημα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, θα γίνει μέσα από τη συμμετοχή του καθενός μας στους φορείς που ασχολούνται και παρακολουθούν το όλο θέμα της μάστιγας των ναρκωτικών.

Δεν υπάρχει κανείς πια σήμερα που να μην ανησυχεί αφάνταστα, να μην τρομάζει και να μην αγωνιά, βλέποντας να πληθαίνουν χρόνο με χρόνο οι τοξικομανείς, κι ακόμη να κατεβαίνει τόσο σταθερά η ηλικία που αρχίζουν τη χρήση.

Αρχές Οκτώβρη του 2000 δημοσιεύτηκε η τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου της Λισαβόνας και μας πληροφορεί ότι 45 εκατ. Ευρωπαίων έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά κάνναβη. Κι ακόμη ότι, κατά τους τελευταίους 12 μήνες, οι ενήλικοι νεαροί της Ευρώπης έχουν δοκιμάσει κάνναβη, στη μεν Σουηδία και Φινλανδία σε ποσοστό 17%, το οποίο όμως ανεβαίνει στις άλλες χώρες και φθάνει στο 40% στο Ενωμένο Βασίλειο και στη Δανία. Δηλαδή σχεδόν οι μισοί νεαροί αρχίζουν τις δοσοληψίες με την κάνναβη.

Αν συμπεριλάβει κανείς και το καινούριο συνθετικό ναρκωτικό, την Εκσταση, που είναι τώρα της μόδας και κάνει θραύση στα κλαμπ και ιδιαίτερα στα ρέιβ πάρτι, μπορούμε να αντιληφθούμε ποιο θα είναι το μέλλον της κοινωνίας μας, αν συνεχίσουμε έτσι. Ηδη φθάσαμε στο σημείο, οι τοξικομανείς να καταλήγουν πολυτοξικομανείς.

Το σημαντικότερο όμως και το πιο επικίνδυνο γεγονός που κερδίζει τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο έδαφος είναι ότι αλλάζει ριζικά η φιλοσοφία της Νέας Τάξης γύρω από το θέμα της αντιμετώπισης της μάστιγας των ναρκωτικών.

Πάψαμε πια να ερευνούμε επιστημονικά, να μελετάμε και να ασχολούμαστε με τα αίτια τα οποία δημιουργούν σήμερα, όλο και περισσότερο, ευάλωτους εφήβους και νέους, τόσο στη χρήση, όσο και στην εξάρτηση από ναρκωτικά. Πάψαμε να ψάχνουμε το πρόβλημα στις ρίζες του. Οι καθ' ύλην αρμόδιοι, με τη βοήθεια μερίδας των ΜΜΕ, ιατρικοποιούν και ψυχιατρικοποιούν το πρόβλημα.

Εισβάλλει η φιλοσοφία της συν-νοσηρότητας, ότι δηλαδή οι τοξικομανείς, πριν εξαρτηθούν από τα ναρκωτικά, ήταν ήδη ψυχοπαθείς, οι οποίοι απέκτησαν επιπλέον και την τοξικοεξάρτηση.

Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των τοξικοεξαρτημένων, το οποίο είναι γνωστό στους ειδικούς των θεραπευτικών κοινοτήτων, οι οποίοι και το αντιμετωπίζουν.

Δεν μπορούμε όμως να το γενικεύσουμε και να περάσουμε στην Κοινή μας Γνώμη την απαράδεκτη και απάνθρωπη αυτή θέση.

Γιατί έτσι αποσιωπούμε τη συνεχώς αυξανόμενη κρίση του κοινωνικού μας συστήματος και των τρόπων που αυτό σήμερα λειτουργεί. Η κρίση ρίχνει τις αξίες, εξαφανίζει την ανθρωπιά και επιβάλλει τη λατρεία του χρήματος και τον ανελέητο ανταγωνισμό. Σκορπάει και καθιερώνει μια πραγματική ψυχοκοινωνική παθολογία στις ανθρώπινες σχέσεις, στην οικογένεια, στα διαζύγια, στην ψυχική υγεία των εφήβων και στην ωρίμανση της προσωπικότητάς τους.

Το βάρος της κρίσης πέφτει κύρια στη νεολαία μας, η οποία είναι σήμερα πραγματικά το μεγάλο θύμα της κοινωνικής μας νοσηρής κατάστασης.

Τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα μεγάλου αριθμού των νέων μας είναι πολύ οδυνηρά, εάν δεν έχουν αποτελεσματική βοήθεια από το σπίτι τους. Είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθούν και να ενταχθούν στην κοινωνία μας σήμερα. Να βρουν δουλιά όπως τους ταιριάζει, να ανεξαρτητοποιηθούν από το σπίτι, να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια. Για πάρα πολλούς νέους το «δικαίωμα στην εργασία, στη μόρφωση και στη ζωή» ακόμη, ισχύει μόνο θεωρητικά. Οι μεγάλες οικονομικές διακρίσεις τα σαρώνουν όλα.

Δεν τους μένει παρά μόνο ο αγώνας, ο συνεχής αγώνας.

Γιατί η Νέα Τάξη, με την καινούρια απάνθρωπη φιλοσοφία της, δηλαδή της διαχείρισης και της συντήρησης της τοξικομανίας με τα υποκατάστατα των ναρκωτικών και την αποποινικοποίησή τους, τους ετοιμάζει μια ζωή με ναρκωμένη συνείδηση και τους μετατρέπει σε έναν πρόωρα γερασμένο πληθυσμό με πολλά προβλήματα υγείας και πλήρη αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας.

Ετσι, μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας καταλήγει στο περιθώριο και τελικά στον απάνθρωπο κοινωνικό αποκλεισμό με πολύ οδυνηρές συνέπειες. Η απόρριψή τους από το περιβάλλον, η εξαφάνιση από τους ίδιους του αισθήματος της αυτοεκτίμησής τους, οδηγούν σταθερά στα ναρκωτικά. Οι προτάσεις μας είναι απλές και απορρέουν από την ίδια τη φύση του προβλήματος.

Απαιτούνται:

1. Ενα κράτος με έντονη πολιτική βούληση, να σώσει την κοινωνία, την οικογένεια και τη νεολαία.

2. Για μεν τους άτυχους τοξικομανείς, προσπάθεια να πειστούν να κάνουν θεραπεία στη θεραπευτική κοινότητα που τους ταιριάζει. Είναι ευνόητο και φυσικό ότι οι θεραπευτικές κοινότητες πρέπει να αυξηθούν και να χρηματοδοτηθούν επαρκώς. Είναι γνωστό ότι οι τοξικομανείς δεν μπορούν να περιμένουν πολύ καιρό στη λίστα, αλλάζουν γνώμη και αρνούνται τη θεραπεία.

3. Μετά την αποθεραπεία τους, το κράτος οφείλει να τους προσφέρει εργασία και ψυχοκοινωνική υποστήριξη, για να τους προστατέψει να μην υποτροπιάσουν.

4. Στήριξη από το κράτος της οικογένειας τόσο οικονομικά όσο και γνωστικά, με κατάλληλες σχολές γονέων, για να βγει η οικογένεια πέρα και να καταφέρει να βοηθήσει τα παιδιά της να αποκτήσουν ψυχική υγεία, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και ώριμη προσωπικότητα.

5. Πρέπει να υπάρξει άμεσο ενδιαφέρον από το κράτος να βρουν οι νέοι εργασία, να αποκτήσουν οράματα, αξίες και να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

6. Αλλαγή του σχολείου. Να μην παραμένει μόνο στην εκπαίδευση και τη βαθμοθηρία, που ευνοεί μόνο τα πλουσιόπαιδα, αλλά να επεκταθεί και στην παιδεία, την ψυχική και συναισθηματική καλλιέργεια και την προστασία της ψυχοκοινωνικής εξέλιξης των μαθητών προς την ώριμη προσωπικότητα.

7. Βοήθεια από το κράτος για να βρουν δουλιά και να εργαστούν όταν τελειώσουν το λύκειο.

8. Ελεγχος του κράτους στα ΜΜΕ για να μην περνούν στη νεολαία αντιλήψεις ευνοϊκές για τη χρήση των ναρκωτικών, της αποποινικοποίησης και των υποκατάστατων.

Ολες οι πιο πάνω προτάσεις αποτελούν μέρος του σημαντικού και αναγκαίου κεφαλαίου της πρόληψης, η οποία πρέπει να πραγματοποιήσει όλα όσα περιλαμβάνονται σ' αυτές και όχι μόνο την ενημέρωση γύρω από το τι είναι τα ναρκωτικά.

Θα ήθελα να υπογραμμίσω πως οι κυβερνήσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ δε θέλησαν μέχρι και σήμερα να δουν αυτό το ζήτημα ως κοινωνικό, με πολλές πτυχές και πολιτικές προεκτάσεις. Γιατί απαιτούνται ισχυρή πολιτική βούληση και μεγάλη οικονομική δαπάνη για την εφαρμογή μιας πραγματικής πρόληψης.

Αντ' αυτών, προτίμησαν τη συντήρηση του προβλήματος με τη μέθοδο των υποκατάστατων (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη, λαάμ), αφού άλλωστε έχει και το μικρότερο κόστος, όπως αναφέρεται και στο δημοσιευμένο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ.

Πιστεύω πως ο καιρός είναι ώριμος για να δημιουργηθεί το Μέτωπο κατά των Ναρκωτικών, ώστε και αυτό να αποτελέσει μια συσπείρωση για τον κεντρικό μας στόχο, που είναι το ΑΑΔΜ και να βάλει τη σφραγίδα της καταπολέμησης αυτού του απάνθρωπου κοινωνικού φαινόμενου.

Σας ευχαριστώ

Μέλος του ΔΣ του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών