Τα αντεργατικά μέτρα που παρουσίασε την περασμένη Τρίτη ο υπουργός Εργασίας Τ.Γιαννίτσης και θα περιέχονται στο νομοσχέδιο που θα καταθέσει αύριο στη Βουλή, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι η κυβέρνηση, παρά τους ελιγμούς και τους «κοινωνικούς διαλόγους», δεν κάνει ούτε βήμα πίσω από τις θέσεις της. Κεντρικός στόχος - που είναι και απαίτηση των εργοδοτών - παραμένει η «ευελιξία» και η μείωση με κάθε τρόπο του εργατικού κόστους.

Οι δύο παραπάνω στρατηγικές επιδιώξεις κυβέρνησης και κεφαλαίου επιτυγχάνονται με τη διευθέτηση του ημερήσιου χρόνου εργασίας, δηλαδή την κατάργηση του οχτάωρου και εφτάωρου και τη δυνατότητα που δίνεται στους εργοδότες ν' απασχολούν τους εργαζόμενους πέρα από το συμβατικό ωράριο, όταν αυτό υπαγορεύουν οι παραγωγικές τους ανάγκες, χωρίς καμιά αποζημίωση και χωρίς προειδοποίηση.

Η διευθέτηση θα γίνεται σε ετήσια βάση και ο καπιταλιστής θα μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο 10 και 11 ώρες την ημέρα χωρίς να τον πληρώνει επιπλέον! Αντί αυτού, θα του επιστρέφει υπό τη μορφή ρεπό ή αδείας τον απλήρωτο χρόνο εργασίας. Το «38ωρο», που υποτίθεται δίνει η κυβέρνηση, δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για λογιστικό συντελεστή με βάση τον οποίο θα υπολογίζονται οι απλήρωτες ώρες εργασίας, για να «επιστρέφονται» ως άδεια.

Σε περίπτωση που το σωματείο ή η ομοσπονδία - όπου δεν υπάρχει σωματείο - δεν αποδέχεται τη διευθέτηση, τότε παραπέμπεται στον ΟΜΕΔ, δηλαδή για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει καμιά ασφαλιστική δεικλίδα. Το κυβερνητικό «αντίβαρο» στην αντεργατική «ευελιξία», υποτίθεται ότι είναι η αύξηση του λεγόμενου κόστους εργασίας των παράνομων υπερωριών από 100% σε 150%. Ομως η ίδια η διευθέτηση, εξασφαλίζει στον εργοδότη τη δυνατότητα για μείωση έως και κατάργηση των υπερωριών. Επιπλέον, σύμφωνα και με πρόσφατο γκάλοπ του υπουργείου Εργασίας οι μισές υπερωρίες δεν πληρώνονται...

Η κατάργηση του ορίου των απολύσεων - ισχύει το πλαφόν του 2% για επιχειρήσεις πάνω από 50 εργαζόμενους - αντικαθίσταται με τη δυνατότητα για τέσσερις απολύσεις το μήνα στις επιχειρήσεις που απασχολούν από 20 - 200 εργαζόμενους. Πρακτικά σημαίνει ότι για τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων το ποσοστό απολύσεων που μπορεί να κάνουν φτάνει το 8%. Η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών στο ΙΚΑ κατά 18% περίπου για όλους τους εργαζόμενους που οι αμοιβές τους δεν ξεπερνούν τις 200.000 δραχμές σημαίνει μια ετήσια επιχορήγηση 25 δισεκατομμυρίων δραχμών στους εργοδότες. Και βέβαια αυτή η «προίκα», όχι μόνο δεν πρόκειται να προτρέψει τους εργοδότες να προσλάβουν νέο προσωπικό, αλλά δίνει ακόμα ένα χτύπημα στο ήδη εξασθενημένο και κατακλεμμένο ΙΚΑ.

Η «αύξηση» κατά 7,5% στις αμοιβές των μερικώς απασχολούμενων και το επίδομα των 30.000 δραχμών σε ορισμένες κατηγορίες μακροχρόνιων ανέργων, υπό την προϋπόθεση ότι θα προσλαμβάνονται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης, είναι ακόμα μια κίνηση για να «χρυσωθεί το χάπι» του αντεργατικού νομοσχεδίου. Και είναι κοροϊδία για τους νέους που με μερική απασχόληση δεν εξασφαλίζουν εισόδημα ούτε στο επίπεδο του επιδόματος των ανέργων.

Η προώθηση όλων των παραπάνω θα εντείνει την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, εκατομμύρια απλήρωτες εργατοώρες θα καταλήγουν ως πρόσθετη υπεραξία στα ταμεία των επιχειρήσεων, και η συσσώρευση αυτού του πλούτου θα μεταφράζεται σε νέες στρατιές μισοανέργων, μισοαμειβόμενων, μισοαπασχολούμενων. Εργαζομένων με «μισή ζωή»!