Ο Κώστας Σημίτης, που, σε κάθε προεκλογική του «αγιογραφία των ΜΜΕ», θύμιζε διακριτικά πως «έβαζε βόμβες επί χούντας», έσπευσε κατά μόνας στο νεκροταφείο Ζωγράφου, για να τιμήσει εν κενώ γιουχαρισμάτων το Πολυτεχνείο, την ώρα που το επιτελείο του έβγαζε ανακοινώσεις και δελτία Τύπου «περί της σεμνότητος του ανδρός».

Την ώρα που συζητιέται η δημιουργία ευρωστρατού κι αρχίζει ΝΑΤΟική ναυτική άσκηση στο Αιγαίο, με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών εξαπλούμενα και τους πιτσιρικάδες της Παλαιστίνης πεισμωμένους για αντίσταση να εξακολουθούν να πετούν πέτρες με τις σφεντόνες τους, η κυρία Δαμανάκη επιλέγει τον αγώνα κατά των «σαρκών κατά προσωπικού» στο δρόμο της δημοσιότητας που χάραξε η άτυχη λαίδη Νταϊάνα.

Μπορούμε, σύντροφοι, να αντιληφθούμε πού θα οδηγηθούμε αν παγιδευτούμε σε τέτοιες στράτες και στρατούλες; Θαρρώ πως μπορούμε. Μπορούμε να αρνηθούμε κατ' αρχήν να συρθούμε σε μια διολίσθηση της διαλεκτικής πίσω στο νηπιακό στάδιο των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων. Μπορούμε να μην εκστασιαζόμαστε από τα καθρεφτάκια των εικονεμπόρων, αν αισθανόμαστε και ζούμε ως πολίτες και πατριώτες και ταξικώς αυτοπροσδιορισμένοι στις αντικειμενικές συνθήκες του παρόντος.

Ισως μπορούμε ευκολότερα απ' όσο υπολογίζουν οι αντίπαλοι, να δείξουμε με αποφασιστικότητα και πυγμή ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο εχθρός και οι νάρκες ένα απλώς από τα αμέτρητα όπλα του.

Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι δεν είναι ηγέτης, ούτε σώφρων, ούτε σεμνός, αυτός που δεν αντέχει το πλήθος... των υπηκόων του και συνθλίβεται στην ιδέα ότι δεν μπορεί να αντιπαραβάλλει στο όραμα ενός Πολυτεχνείου μια καλή φιλελεύθερη διαχείριση κι έναν Ευθυμίου.

Μπορούμε και το αποδεικνύουμε με απίστευτη αντοχή να κατεβαίνουμε ως την αμερικάνικη πρεσβεία φωνάζοντας «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» κι «Ελλάδα Κύπρος Παλαιστίνη Αμερικάνος δε θα μείνει», με σταματημένα λεωφορεία, τρόλεϊ, ταξί, αποκλεισμένη τη μισή πρωτεύουσα, με όγκο τόσο και τέτοιο ήθος, που να προτρέπει την προσωπική υπουργική επιλογή του πρωθυπουργού την κ. Λαΐου, να επιλέγει την αμερικάνικη υπηκοότητα και την έδρα της στο Χάρβαρντ απ' το φοιτηταριό το ελληνικό που σέρνει τον υπέροχο χορό μιας άθλιας παιδείας.

Αλλά στ' αλήθεια είναι εκ παραλλήλου μέγα σφάλμα να ερμηνεύουμε την εικόνα Κλίντον - Χο Τσι Μινχ, απ' την πλευρά των ηττημένων ιμπεριαλιστών αστών. Ο νυν - τέως πλανητάρχης, σύντροφοι, επισκέφθηκε το ενιαίο Κομμουνιστικό Βιετνάμ στο έτος 2000, υποκλίθηκε στον ιστορικό ηγέτη του και υποχρεώθηκε να δει ως αγορά ανθρώπων τους κόκκινους διαβόλους, που δεν εξολόθρευσε η ήδη βολεμένη και γι' αυτό χαμένη δική του γενιά. Μπορούμε, σύντροφοι, να δούμε τι άλλο θα δούμε.