Στη Μεγάλη Βρετανία, οι αρμόδιοι γνώριζαν από χρόνια το πρόβλημα των «τρελών αγελάδων», αλλά το κρατούσαν μυστικό για... ευνόητους λόγους. Οταν το πρόβλημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και άλλη τόση δημοσιότητα υποχρεώθηκαν να το παραδεχτούν και να πάρουν ορισμένα μέτρα. Ενα απ' αυτά ήταν η απαγόρευση της χρήσης των κρεαταλεύρων, ως ζωοτροφών. Απαγόρευση, όμως, που ίσχυσε -τουλάχιστον τυπικά- μόνο για το εσωτερικό της χώρας. Την ίδια στιγμή, οι σχετικές μεγάλες βρετανικές επιχειρήσεις συνέχιζαν και συνεχίζουν την παραγωγή και εξαγωγή τεράστιων ποσοτήτων ζωοτροφών, με αλεσμένα ζωικά υπολείμματα. Το ίδιο κάνουν και άλλες μεγάλες βιομηχανίες ζωοτροφών, π.χ. Ολλανδικές.

Κάτι ανάλογο έγινε και στις Βρυξέλλες. Η κοινοτική οδηγία 534/97, περί «υλικών υψηλού κινδύνου», προέβλεπε την απαγόρευση της χρήσης εγκεφάλου, ματιών, αμυγδαλών, νωτιαίου μυαλού και εντέρων βοοειδών, άνω των 12 ετών, ως τροφή άλλων ζώων, από την 1η Ιανουαρίου του 1998. Και, όμως, ακόμη και η οδηγία αυτή, που δεν αντιμετωπίζει αποφασιστικά το πρόβλημα, έμεινε ανεκτέλεστη.

Βλέπετε, η εποχή των «νόμων της αγοράς», όπου κάνουν κουμάντο οι μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις -στην προκειμένη περίπτωση αυτές των ζωοτροφών και τροφίμων- δε συμβιβάζεται, ούτε καν με κάποια ελάχιστα μέτρα λειψής, έστω προστασίας της υγείας των καταναλωτών. Τα κέρδη είναι πάνω απ' όλα, ακόμη και την ανθρώπινη ζωή..