Αχόρταγοι για άλλη μια φορά αποδεικνύονται οι εργοδότες με αφορμή τη δημοσιοποίηση των σημαντικότερων σημείων του νομοσχεδίου. Από κοινού βιομήχανοι και μεγαλέμποροι δείχνουν να μην ικανοποιούνται με αυτά που τους δίνει η κυβέρνηση, αλλά ζητούν και πρόσθετες αντεργατικές ρυθμίσεις. Ομως πίσω από τις δηλώσεις τους, όπως του ΣΕΒ ότι «είναι κατηγορηματικά αντίθετος στα μέτρα» και της ΕΣΕΕ που «εκφράζει την πλήρη απογοήτευσή της», επιβεβαιώνεται η προσήλωσή τους στην ευελιξία και στη μείωση του εργατικού κόστους. Και οι δύο καμώνονται - όπως και η κυβέρνηση - ότι ενδιαφέρονται για τους ανέργους, στην πράξη όμως αυτό που τους ενδιαφέρει είναι «το μήνυμα που θα δοθεί στις αγορές».

Ετσι πίσω από το οξύμωρο της «αρνητικής» υποδοχής στα μέτρα, κρύβεται η απαίτηση για διευθέτηση μεν του χρόνου εργασίας, αλλά με πλαφόν εβδομαδιαίου χρόνου στις 48 ώρες... Τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, αλλά να αφορά εργαζόμενους με μισθό και πάνω από 200.000 δραχμές, ενώ μαζί με τη διευθέτηση δε θα ήθελαν ν' αυξηθεί το κόστος των παράνομων υπηρεσιών. Οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου «αντιδρούν» γιατί θέλουν και άλλα. Θέλουν να εξασφαλίσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους - όπως λένε - αλλά μόνο σε βάρος των εργαζομένων και με νέες επιχορηγήσεις και παροχές από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Αλλωστε δεν κρύβουν ότι το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων που θα τους βόλευε είναι αυτό στο οποίο πάνω από το 1/3 του εργατικού δυναμικού θα απασχολούνταν σε καθεστώς μερικής απασχόλησης, ενώ με τη διευθέτηση και την κατάργηση του οχτάωρου, την απλήρωτη υπερεργασία, τις μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές θα εξασφάλιζαν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στις ήδη κερδοφόρες επιχειρήσεις τους.

Μια τέτοια τακτική εξυπηρετεί ταυτόχρονα και την κυβέρνηση, αφού εμφανίζεται ως «δίκαιος Σολομώντας», που δήθεν κρατάει ίσες αποστάσεις και από την εργοδοτική πλευρά και από τους εργαζόμενους. Ετσι παρέχουν ακόμα ένα στήριγμα στην κυβέρνηση να προχωρήσει στη νομοθέτηση, παρά τις αντιδράσεις και τους αγώνες των εργαζομένων.