Δεν άρχισε και άσχημα η πρώτη βδομάδα του χρόνου για τις αίθουσες. Ταινίες με αρκετό ενδιαφέρον και για όλα τα γούστα και μαύρη κωμωδία έχουμε με σαδομαζοχιστικές διαθέσεις και μυστήριο με κλασικούς πρωταγωνιστές, ενώ αν θέλετε να συγκινηθείτε δείτε τα «Πικρά φεγγάρια» με τον Ντάστιν Χόφμαν και δε θα χάσετε... Καλή διασκέδαση.

Ο Ιλάι Γούρμαν, φημισμένος Νεοϋορκέζος ατζέντης, έχει κατορθώσει να εδραιώσει τη δημόσια εικόνα των πλούσιων διασήμων και πανίσχυρων πελατών του, κατά τη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του. Ομως, τώρα πια ο μόνος σπουδαίος πελάτης που του έχει απομείνει είναι ο πασίγνωστος ηθοποιός Κάρι Λόνερ, εξίσου καλός σε οσκαρικές ερμηνείες, αλλά και το να εκμεταλλεύεται τους γύρω του. Το μοναδικό του πρόβλημα είναι η στάρλετ Τζίλι, γι' αυτό και αναθέτει στον Ιλάι να τη συνοδεύσει διακριτικά έξω από τη ζωή του.

Η κοπέλα όμως τον οδηγεί σε έναν παράδεισο απαγορευμένων απολαύσεων και παράνομων δραστηριοτήτων, όπου ο Ιλάι θα γίνει μάρτυρας ενός φόνου που θα τον σοκάρει και θα αλλάξει τη ζωή του για πάντα.

Το «Οι άνθρωποι που ξέρω» είναι βασισμένο στα σκάνδαλα των διασημοτήτων και στη βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Σεναριακά έχει μια καλή ροή με συνηθισμένες ανατροπές και ένα συνηθισμένο τέλος. Ο στόχος της ταινίας είναι ξεκάθαρος, να κόψει όσα πιο πολλά εισιτήρια γίνεται.

Το φιλμ του Ντάνιελ Αλ Γκραντ δεν είναι κακό και μπορείς να το δεις με αρκετό ενδιαφέρον, δεν είναι όμως και κάτι το ξεχωριστό, που θα το θυμάσαι. Ο Αλ Πατσίνο είναι όπως πάντα καλός σ' αυτό που κάνει, αλλά μάλλον έχει κάνει αρκετές φορές το ίδιο και δε μας προκαλεί έκπληξη, ενώ η συμπρωταγωνίστριά του Κιμ Μπάσιντζερ που είχαμε να τη δούμε αρκετό καιρό, έχει μια καλή ερμηνεία και προσπαθεί να ξεχωρίσει.

Οι «Ανθρωποι που ξέρω» είναι μια περιπέτεια χωρίς πολλά απρόοπτα και κάτι το ξεχωριστό, αλλά σίγουρα μπορεί να σας χαρίσει δυο ξέγνοιαστες ωρίτσες.

Μαύρη ερωτική κωμωδία με αρκετή δόση ειρωνείας και πραγματικότητας σε κάνει να γελάς και ταυτόχρονα να βλέπεις κομμάτια από σένα που τις περισσότερες φορές τα θάβεις γιατί δε συμβαδίζουν, με κάποια «κλισέ» που σου έχουν επιβάλει ή έχει βάλεις εσύ στον εαυτό σου.

Η «Γραμματέας» ουσιαστικά είναι η μαύρη πλευρά μιας ερωτικής σχέσης, ίσως και η πιο αληθινή. Οι περισσότερες ερωτικές ιστορίες παρουσιάζονται «χλιαρές» και «απλοϊκές», ενώ στην πραγματικότητα μια ιστορία αγάπης έχει πόνο, υποταγή και έλεγχο.

Ο Στίβεν Σάινμπεργκ απελευθερώνει τη γυναικεία σεξουαλικότητα και φτιάχνει μια ηρωίδα χωρίς ενοχές, που δεν ντρέπεται για τις σεξουαλικές της ιδιαιτερότητες. Ενώ σπάει την ισχυρή ανδρική φιγούρα και παρουσιάζει έναν άνδρα που φοβάται ν' αγαπήσει και πιστεύει ότι είναι προβληματικός.

Αν πιστεύετε στη σκληρή πλευρά της πραγματικότητας, τότε η «Γραμματέας» θα σας γοητεύσει, ενώ ταυτόχρονα θα σας κάνει να γελάσετε και να ψάξετε για τη δικιά σας παράξενη ισορροπία.

Ο Μπραντ Σίλμπερλινγκ έγινε γνωστός από το «City of angel», από κει και πέρα οι δρόμοι γι' αυτόν άνοιξαν τώρα, αφού η ματιά του και η πένα του ωρίμασαν λίγο περισσότερο. Φτιάχνει μια αυτοβιογραφική ταινία προσαρμοσμένη για την κινηματογραφική βιομηχανία, τα «Πικρά φεγγάρια».

Αντιμέτωπος με τα παιχνίδια της ζωής προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις και παίζει με το ερώτημα, αν αυτά που μας συμβαίνουν στο δρόμο της ζωής μας είναι καθορισμένα ή τα προκαλούν οι πράξεις μας;

Με καλή σκηνοθεσία και μια έξοχη φωτογραφία από έναν Ελληνα, τον Φαίδωνα Παπαμιχαήλ, τα «Πικρά φεγγάρια» είναι μια ωραία ταινία χωρίς υπερβολές και φιοριτούρες.

Αυτό που κάνει όμως την ταινία ακόμη καλύτερη, είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες από τον Ντάστιν Χόφμαν και τη Σούζαν Σάραντον, που ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους με εξαιρετική ακρίβεια και αλήθεια.

Τα «Πικρά φεγγάρια» είναι μια ρομαντική ιστορία με αρκετή ειλικρίνεια που θα σας συγκινήσει.