ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ αίθουσες που μοιάζουν μ' ένα πολύχρωμο παγωτό, με ιδιαίτερες γεύσεις. Κωμωδίες με υψηλό δείκτη έμπνευσης. Βιογραφίες περιθωρίου για ανθρώπους που τόλμησαν και σκληρό συναίσθημα για ήρωες που έχασαν το όνειρό τους.

1. «ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΚΟΛΠΑ ΤΟΥ ΦΟΥ ΜΑΝ ΤΣΟΥ» (1980). 18, 19, 20/7. Του Πίτερ Σέλερς, με τους Πίτερ Σέλερς, Ελεν Μιρέν - Ντέιβιντ Τόμλινσον. Η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Πίτερ Σέλερς πριν τον αιφνίδιο θάνατό του. Ιδιοφυείς σκηνές και έναν Σέλερς σε μεγάλα κέφια.

2. «ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΪΝ ΤΖΟΥΝΙΟΡ». Του Μελ Μπρουκς, με τους Τζιν Γουάιλντερ - Πίτερ Μπουλ - Μάρτι Φέλτμαν - Κλόρις Λίτσμαν - Τέρι Γκορ - Κένεθ Μαρς - Μαντλίν Ιαν.Ο εγγονός του Βίκτορ Φρανκεστάιν είναι ένας καθηγητής χειρουργικής, ο οποίος πέρασε όλη του τη ζωή στη σκιά του διάσημου παππού του. Οταν ανακαλύπτει το ημερολόγιο του περιβόητου παππού φεύγει για να επισκεφτεί το οικογενειακό κάστρο. Πρόκειται για την κλασική τρελή κωμωδία, η οποία μπαίνει αριστοτεχνικά στο ύφος και την ατμόσφαιρα των ταινιών τρόμου του '50. (21, 22/7).

3. «ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΚΑΛΕΟΝΕ» (1974), του Μάριο Μοντσέλι, με τους Βιτόριο Γκάσμαν - Κατρίν Σπάακ και Τζιαν Μαρία.

Από τις χαρακτηριστικότερες της λεγόμενης «ιταλικής σχολής», οι «Γενναίοι» δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τσούρμο απελπισμένων κακομοίρηδων, οι οποίοι περιφέρονται στην Ιταλία και τη Γαλλία του μεσαίωνα, έχοντας για αρχηγό τους έναν ηλίθιο, ανίκανο και αδέξιο, ξεπεσμένο ιππότη που τους οδηγεί σε μια αποστολή που θυμίζει αρκετά την αναζήτηση για το Ιερό Δισκοπότηρο.

4. «ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ» (1977), του Γούντι Αλεν, με τους Γούντι Αλεν - Ντάιαν Κίτον. Δύο αταίριαστοι νευρωτικοί Νεοϋορκέζοι και όλες εκείνες οι εμμονές που χαρακτηρίζουν τις ταινίες του Γούντι Αλεν. Σεξ, ηλικιακή κρίση, ψυχανάλυση.

5. «ΜΠΟΤΕΣ, ΣΠΙΡΟΥΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΥΤΕΣ ΣΕΛΕΣ» (1974). Ο Μελ Μπρουκς σκηνοθετεί, παρωδία των γουέστερν μέσα από την ιστορία ενός μαύρου σερίφη και ενός περιβόητου πιστολά οι οποίοι τα βάζουν με έναν διεφθαρμένο πολιτικό και τους μπράβους του. Με τους Τζιν Γουίλντερ - Κλιβόν Λιτλ - Μαντλέν Καν - Μελ Μπρουκς - Ντομ Ντελ Λουίζ.

6. «ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟ ΧΟΡΤΟ». Αγγλική ταινία σε σκηνοθεσία Νάιτζελ Κόουλ, με τους Μπρέντα Μπλέθιν - Κρεγκ Φέργκινσον - Τσέκι Κάριο.

Η Γκρέις, μια συμπαθής Αγγλίδα νοικοκυρά, κινδυνεύει να χάσει την περιουσία της, εξαιτίας των χρεών του μακαρίτη άντρα της. Μέσα στην απελπισία της, πείθεται από τον κηπουρό της να καλλιεργήσει μαριχουάνα.

Με επίκεντρο έναν τηλεφωνικό θάλαμο στην καρδιά της Νέας Υόρκης, το «Phone Booth» αφηγείται την ιστορία του Σταν Σέπαρντ, ενός συμβούλου ΜΜΕ που παγιδεύτηκε όταν άκουσε από την άλλη άκρη της γραμμής κάποιον (έναν ελεύθερο σκοπευτή) να του λέει ότι θα τον πυροβολήσει αν τον κλείσει.

Μια ξαφνική και συγκλονιστική πράξη βίας κοντά στο θάλαμο τραβά την προσοχή της Αστυνομίας, η οποία καταφθάνει με τη συνοδεία ενός μικρού στρατού ακροβολιστών. Πιστεύουν ότι ο Σταν είναι αυτός που κρατά όπλο και αποτελεί κίνδυνο και όχι ο αθέατος δολοφόνος, την ύπαρξη του οποίου δε γνωρίζουν.

Καθώς ο χρόνος περνά, ο Σταν παίζει κορόνα γράμματα τη ζωή του, ο άγνωστος τον έχει αφήσει συναισθηματικά γυμνό. Τα ψέματά του, οι μισοαλήθειες του, οι εσκεμμένες ασάφειές του δεν έχουν πλέον καμιά αξία. Πρέπει με κάθε τρόπο να βγει απ' τον τηλεφωνικό θάλαμο.

Θρίλερ χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, που θα το έκανε να ξεχωρίσει. Αν και η αρχική ιδέα με τον τηλεφωνικό θάλαμο κρύβει κάποια ιδιαιτερότητα, τα υπόλοιπα στοιχεία είναι συνηθισμένες φόρμες και δοκιμασμένες συνταγές για να φέρει τα λεφτά του πίσω...

Σεναριακά έχει πολλές τρύπες, αφού αφήνει καταστάσεις εκτεθειμένες και φτάνει στα άκρα χωρίς λόγο. Δημιουργείται μια βαβούρα με αποτέλεσμα να χάνεις το στόχο και τις δράσεις του πρωταγωνιστή. Αν υπάρχει κάτι θετικό στην ταινία είναι η προσπάθεια του Κίφερ Σάδερλαντ να χτίσει έναν ήρωα βασισμένο πάνω στη φωνή του...

Ο «Τηλεφονικός θάλαμος» είναι ένα από εκείνα τα «παιδικά» θρίλερ, που έχουμε δει αρκετές φορές και τα ξεχνάμε αμέσως... Σπατάλη χρόνου χωρίς λόγο.

«Phone Booth». Θρίλερ αμερικανικής παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία Τζόελ Σουμάχερ. Με τους: Κολίν Φάρελ - Φόρεστ Γουίτακερ - Κέιτι Χολμς - Ράντα Μίτσελ - Κίφερ Σάδερλαντ.

Ο Φοξ, ο οποίος μάλιστα έχει διαβάσει το βιβλίο του Τίλερ, είναι ένας γοητευτικός και ευγενής Αγγλος που διατηρεί γραφείο συνοδών με την επωνυμία «Ηλύσια Πεδία». Καθήκον του είναι να παρέχει άντρες συνοδούς σε πλούσιες και γοητευτικές κυρίες.

Ο Τίλερ δε δυσκολεύεται να πειστεί να δουλέψει προσωρινά σε αυτό, για να βγάλει κάποια χρήματα.

Σύντομα θα βρεθεί να συνοδεύει τη σύζυγο ενός διάσημου συγγραφέα, ο οποίος γράφει το τελευταίο του βιβλίο. Τον βοηθάει και τότε συνειδητοποιεί ότι μπαίνει σε έναν κόσμο που αδυνατεί να πιστέψει, αλλά πολύ περισσότερο να εξηγήσει.

Ευλύγιστο σενάριο, έξυπνο θέμα με αρκετή δόση αλήθειας για τον κόσμο των «πετυχημένων» και κοινωνικά καταξιωμένων. Δεν καταπιάνεται με τη λαμπερή πλευρά και βάζει σαν επικεφαλής των συναισθημάτων τη θλίψη, τη μοναξιά και τη μισαλλοδοξία...

Συγκίνηση, χαμένα όνειρα και καινούρια ξεκινήματα. Αν και μερικές φορές η «γραφικότητα» ξεχειλίζει απ' την εικόνα, ο Τζορτζ Χικενλούπερ σκηνοθετεί με μέτρο και χιούμορ.

Ο Αντι Γκαρσία σε καλή υποκριτική φόρμα και ο Μικ Τζάγκερ ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο. «Συνοδός κυριών» για ήσυχες βραδιές με απρόβλετο τέλος και αρκετό συναίσθημα.

«The Man From the Elysion Fields». Κοινωνική περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2002. Σκην. Τζορτζ Χικενλούπερ. Με τους: Αντι Γκαρσία - Μικ Τζάγκερ - Τζουλιάνα Μάργκουλις - Ολίβια Γουίλιαμς Τζέιμς Κόμπερν - Αντζέλικα Χιούστον.

Αφού πέρασε ένα διάστημα στην περιβόητη για τις απάνθρωπες συνθήκες φυλακή του Σινγκ - Σινγκ ο Πινιέρο κατέγραψε τις σκληρές εμπειρίες του σ' ένα θεατρικό έργο με τίτλο Slort Eyes. Το θεατρικό έργο έγινε μεγάλη επιτυχία στο Μπρόντουγέι και απέσπασε εγκωμιαστικές κριτικές.

Ο Πινιέρο υπήρξε ήρωας για πολλούς συμπατριώτες του αλλά και για αρκετούς θεατρόφιλους. Μόνο που η φήμη που αποκόμισε από όλες αυτές τις δραστηριότητες έγινε μπούμεραγκ που στράφηκε από όλες αυτές τις δραστηριότητες που στράφηκε πάνω του: κι αυτή η ιδιοφυία της Λατινικής Αμερικής δεν μπόρεσε να την αντέξει.

Ο Λιόν Αϊτζάσο φτιάχνει ένα φιλμ ντοκιμαντέρ, έχοντας τη διάθεση να μπει πιο βαθιά, να θίξει κοινωνικές καταστάσεις αλλά δε φτάνει ως το τέλος. Ισορροπεί ανάμεσα στο μύθο του Πινιέρο και στην αποδοχή της ταινίας.

Η ταινία του Λεόν Αϊτσάσο έχει το χρώμα και μια διάθεση περιθωριακή, όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του Μιγκέλ Πινιέρο. Αξίζει τον κόπο να τη δείτε.

«Pinero» Κοινωνική περιπέτεια αμερικανικής παραγωγής 2002. Σκηνοθεσία: Λέον Αϊτσάσο. Με τους Μπέντζαμιν Μπρατ, Τζιανκάρλο Εσποζίτο, Ταλίσα Σότο, Ρίτα Μορένο.