Και μόνο γι' αυτό, γι' αυτήν την απάνθρωπη υποκρισία, για τα μαχαιροπίρουνα και την οδοντογλυφίδα, επιβάλλεται - στον καθένα μας - να μισήσει όλο αυτό το σκυλολόι. Και όταν λέω όλο, εννοώ όλο. Οχι μόνον τα κοράκια της Ουάσιγκτον. Αλλά και όλους αυτούς που «κρύβονται» πίσω από τις «ήξεις - αφήξεις», όπως η κυβέρνηση και οι άλλες «προοδευτικές δυνάμεις», που φοβούνται - τάχα μου - τις «εξισώσεις».

Δεν υπάρχουν αθώοι και αθώες, παραστρατημένοι και συναισθηματικοί. Τον πόλεμο και την τρομοκρατία - σε καμιά περίπτωση - δεν τον προκαλούν οι ξυπόλυτοι. Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όπως τα έβαλε ο Μπους: Οποιος δεν είναι μαζί του, είναι εχθρός του. Οποιος είναι μαζί του, εξυπακούεται, είναι μέρος της μαύρης συμμορίας, που πετάει μαρμελάδες και μπισκότα. Που προσβάλλει τους ανθρώπους και τον πολιτισμό.

Οι «ευγένειες», οι «ανοχές», δεν είναι πράξεις δικαιολογήσιμες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του κόσμου. Είναι ντροπή για όλους μας να ζούμε στον αιώνα που πυροβολούν τους ανθρώπους με τάρτες φρούτων και άζυμο ψωμί. Οι βόμβες φαντάζουν λουλούδια μπροστά στα μπισκότα. Γιατί ο φόβος των βομβαρδισμών, ακόμα και στους πεινασμένους, αλλοιώνει το φιστικοβούτυρο και τα φασόλια με σάλτσα ντομάτας και ο άνθρωπος που - αναγκαστικά - τα τρώγει πεθαίνει από ενοχές. Γιατί αυτό το μενού, που του πέφτει - τάχα ανθρωπιστικά - απ' τον ουρανό, περιέχει τα κοψίδια του αδερφού του, τις καμένες σάρκες του παιδιού του.

Δεν είναι βερμπαλισμός η κραυγή μου. Είναι το βάρος του εξευτελισμού που βγαίνει από τα στήθια μου. Δε θέλω να έχω καμία σχέση με αυτούς που σφάζουν και πάνω στις πληγές βάζουν αλατοπίπερο. Και που, τα γαϊδούρια, προσφέρουν και πετσέτα και οδηγίες, πώς να χρησιμοποιήσει - ο σφαγμένος - τα μαχαιροπίρουνα. Δεν μπορεί να είμαι άνθρωπος εγώ, άνθρωποι και ετούτοι!

Πριν ήταν η «σύγκλιση». Τώρα είναι ο «πόλεμος». Οι κρατούντες βρίσκουν πάντα την αφορμή για να περάσουν αντεργατικά μέτρα, ώστε να «ξεζουμίσουν» πιο πολύ τους εργαζόμενους, ενώ η πλουτοκρατία μένει στο απυρόβλητο. Με το πρόσχημα της «δύσκολης» διεθνούς κατάστασης και των οικονομικών προβλημάτων που πλήττουν τις δυτικές χώρες, θα χτυπηθούν στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρές θυσίες, ακόμα και με τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου, ανδρών και γυναικών. Τα αντεργατικά μέτρα θα γίνουν σκληρότερα, με επιπτώσεις στα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και κοινωνικά δικαιώματα όλων. Αλλωστε, το θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ανοιχτό. Οι πρώτες που θα πληγούν θα είναι οι γυναίκες, γιατί αυτές χρησιμοποιούσαν πάντα σαν «γέφυρα» για να περάσουν αντεργατικά μέτρα στο σύνολο του πληθυσμού.

Στη σημερινή συγκυρία, όταν πλήθος απειλές στοχεύουν την πλειονότητα του λαού μας, είναι ιδιαίτερα επίκαιρες οι επισημάνσεις που έκανε στο τελευταίο συνέδριο της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας η Ντέπυ Τσακίρογλου, γγ της ΟΓΕ σήμερα. Επισημάνσεις χρήσιμες σε κάθε εργαζόμενη, ιδιαίτερα τώρα, που αναμένεται νέο κύμα χτυπημάτων στα κεκτημένα μας δικαιώματα... Και οι γυναίκες πρέπει να δώσουμε μάχη, ώστε να μην παραδώσουμε στα παιδιά μας ένα μέλλον ανασφάλειας, μοναξιάς, έλλειψης ελεύθερου χρόνου, εξάρτησης και ουσιαστικής απουσίας συνδικαλιστικού κινήματος...

Ηδη, από το 1998, ο νόμος για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων καθιέρωσε τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης (ΤΣΑ). Ο νόμος αυτός δυναμίτιζε το 8ωρο, καταργούσε τις κλαδικές και συλλογικές συμβάσεις, καταργούσε έμμεσα την αποζημίωση για απόλυση και υπερωρίες. Επέκτεινε τη μερική απασχόληση και καθιέρωσε τα ιδιωτικά γραφεία εργασίας.

Δυο χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση προχώρησε σε ψήφιση νέου νόμου με τίτλο: «Προώθηση της απασχόλησης και άλλες διατάξεις». Ενας νόμος με ακόμα χειρότερες ρυθμίσεις από τον προηγούμενο. Η όλη του φιλοσοφία κινείται στην περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και στο μοντέλο του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.

Κύρια σημεία του νόμου, που θα τον βρούμε μπροστά μας:

- Σε επιχειρήσεις που εφαρμόζεται το συμβατικό ωράριο των 40 ωρών την εβδομάδα καταργείται η κατά την κρίση του εργοδότη, υποχρέωση του μισθωτού για υπερεργασιακή απασχόληση 5 ωρών την εβδομάδα και γίνεται 3 ώρες. Λέγεται «ιδιόρρυθμη υπερωριακή απασχόληση». Για κάθε ώρα ιδιόρρυθμης υπερωριακής απασχόλησης και μέχρι συμπλήρωσης 120 ωρών ετησίως, καταβάλλεται αμοιβή προσαυξημένη κατά 50%, αντί 25% που ήταν πριν. Ισχυρίζονται ότι η μεγάλη αποζημίωση των υπερωριών θα είναι αποτρεπτική για τον εργοδότη και έτσι θα προσλαμβάνει νέους. Είναι όμως απάτη, αφού μπορεί να εφαρμόσει τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και να μην πληρώνει υπερωρίες.

- Διευθέτηση του χρόνου εργασίας μέχρι και 12 ώρες ημερησίως, ουσιαστικά χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων και χωρίς καταβολή αποζημίωσης υπερωριών, με αντίστοιχη μείωση των ωρών εργασίας κατά το υπόλοιπο διάστημα, ή να δίνει ρεπό ή ανάλογη προσαύξηση της ετήσιας μετ' αποδοχών άδειας.

- Μείωση κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες της εργοδοτικής εισφοράς προς το ΙΚΑ, για όσους μισθωτούς εργάζονται με πλήρη απασχόληση και μηνιαίες αποδοχές, χωρίς τον υπολογισμό των υπερωριών, δεν υπερβαίνουν τις 200.000 δραχμές.

- Κίνητρα για την αύξηση της μερικής απασχόλησης για λιγότερες από 4 ώρες την ημέρα με προσαύξηση κατά 7,5% των αποδοχών των απασχολούμενων με το βασικό μισθό.

- Κίνητρα σε μακροχρόνια άνεργους για να εργαστούν με σύμβαση μερικής απασχόλησης τουλάχιστον 4 ωρών τη μέρα. Χορηγείται από τον ΟΑΕΔ μηνιαία οικονομική ενίσχυση 30.000 δρχ. μέχρι και 12 μήνες.

- Αύξηση των απολύσεων.

Με τις νέες εργασιακές σχέσεις δεν αποσκοπούν μόνο στην κατάργηση του 8ωρου, στην εντατικοποίηση τους δουλιάς. Στοχεύουν ακόμα: Να αποδυναμώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα, η διαπραγμάτευση των συλλογικών συμβάσεων να γίνεται, όχι με συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά σε επίπεδο επιχείρησης (άρχισαν ήδη οι πρώτες κρούσεις στη Γερμανία).

Μια νέα μορφή απασχόλησης είναι ο δανεισμός ή ενοικίαση εργαζομένων. Είναι μια ακραία μορφή απασχόλησης. Ο εργαζόμενος δανείζεται από την εταιρία στην οποία εργάζεται, για να εργαστεί σε μια άλλη επιχείρηση για ένα χρονικό διάστημα. Με τον τρόπο αυτό, διασπάται η συλλογική δράση, καταστρατηγούνται τα εργασιακά δικαιώματα και διασπώνται όλες οι συμβάσεις.

Το πρόβλημα της υποαπασχόλησης στην Ελλάδα έχει πάρει τρομερές διαστάσεις. Μόνο το 47,5% των μισθωτών στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται με πλήρη απασχόληση και με τις συλλογικές συμβάσεις. Κι όμως, παρά τη διάδοση αυτών των μορφών απασχόλησης, η ανεργία όχι μόνο δε συγκρατήθηκε, αλλά αυξήθηκε (1980 2,8%, 2000 12,4%, επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ).

Στο σύνολο των ανέργων, οι γυναίκες κατέχουν το 17,9% έναντι 7,6% των ανδρών. Οι γυναίκες στο σύνολο των απασχολουμένων με μερική απασχόληση κατέχουν το 62,8%. Στην προσωρινή απασχόληση ή σύμβαση ορισμένου χρόνου, το ποσοστό των γυναικών είναι 68,2% έναντι 26,8% των ανδρών. Ολα δείχνουν ότι η κατάσταση των γυναικών θα επιδεινωθεί περισσότερο, γιατί:

Χάνονται κλάδοι που απασχολούν γυναίκες. Οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργούνται, δεν είναι πλήρους, αλλά μερικής και προσωρινής απασχόλησης και προορίζονται για απασχολήσιμους και χαμηλά αμειβόμενους. Επιδεινώνονται οι δυσκολίες στην επαγγελματική εξέλιξη. Η μητρότητα διώκεται από τον εργοδότη. Στο εμπόριο, όπου εργάζονται ως επί το πλείστον γυναίκες, οι συνθήκες γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες και αναγκάζουν τις εργαζόμενες να εγκαταλείψουν τη δουλιά τους. Ενθαρρύνουν τις γυναίκες με επιχορηγήσεις, προκειμένου να γίνουν ελεύθεροι επαγγελματίες, όταν καθημερινά κλείνουν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μη αντέχοντας στο σκληρό ανταγωνισμό με τα μεγαθήρια.

Σ' αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνεται, οι γυναίκες πλήττονται ιδιαίτερα. Ολα αυτά τα μέτρα τα προώθησαν σε κλάδους όπου απασχολούνται κύρια γυναίκες για να τα εξαπλώσουν σε όλο το εργατικό δυναμικό. Οι γυναίκες δέχονται περισσότερες πιέσεις να επιλέξουν τη μερική απασχόληση, προκειμένου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις προς την οικογένεια, ύστερα, μάλιστα, από τη συνεχώς συρρικνούμενη κοινωνική πολική.

Οπως έχει ξαναγράψει ο «Ρ», ανάμεσα στις βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου περιλαμβάνονται: Δεν τίθεται περιορισμός ως προς τον αριθμό και το είδος των κλάδων στην ίδρυση των νέων βιομηχανιών, βιοτεχνιών επαγγελματικών εργαστηρίων και αποθηκών. Στο εξής με μια απλή κοινή υπουργική απόφαση των υπουργών Ανάπτυξης και ΠΕΧΩΔΕ μπορεί να ιδρύεται στην Αττική οποιαδήποτε εγκατάσταση «εάν εξυπηρετεί ανάγκες του δημοσίου συμφέροντος». Ναι, έτσι αποκαλείται το συμφέρον των βιομηχάνων!.. Κατά τον εκσυγχρονισμό των βιομηχανικών δραστηριοτήτων επιτρέπεται η αλλαγή δραστηριότητας, ενώ πρακτικά επιτρέπεται η απεριόριστη αύξηση της κινητήριας δύναμής τους αρκεί να χρησιμοποιούν ηλεκτρική ενέργεια από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας από «ανεξάρτητο παραγωγό» ή ενέργεια που παράγουν οι ίδιοι... Σα να μη φτάνει ότι στην οποιαδήποτε βιομηχανική δραστηριότητα δε λαμβάνεται υπόψη η ρύπανση από στερεά και υγρά απόβλητα - για τα οποία δεν τίθεται κανένα όριο ή περιορισμός - παρά μόνο η ατμοσφαιρική ρύπανση, κι αυτή αφήνεται ανεξέλεγκτη με την εξάλειψη του όρου «όριο εκπομπής ρύπων» και την αντικατάστασή του με το ασαφές «όριο κατανάλωσης ενέργειας». Με το τρικ αυτό αν μια επιχείρηση καταναλώνει συγκεκριμένες ποσότητες ενέργειας χαρακτηρίζεται εντός ορίων και δεν υφίσταται οποιοδήποτε έλεγχο ακόμη κι αν ρυπαίνει πολλαπλάσια την ατμόσφαιρα! Αντίθετα, θα μπορεί να αυξάνει την ιπποδύναμή της κάθε τρία χρόνια! Επιπλέον, η μετεγκατάσταση των βιομηχανιών επαφίεται πρακτικά στην ασυδοσία των βιομηχάνων, καθώς ακόμη και τα προβλεπόμενα ΒΙΠΑ και ΒΙΟΠΑ δεν έχουν καν δημιουργηθεί...

Πρέπει να σημειώσουμε ότι το νομοσχέδιο αυτό είχε παρουσιαστεί στους δημοσιογράφους στις 18 Απρίλη σε κοινή συνέντευξη από τους υπουργούς Ανάπτυξης Ν. Χριστοδουλάκη και ΠΕΧΩΔΕ Κ. Λαλιώτη. Στο διάστημα, όμως, που μεσολάβησε μέχρι να κατατεθεί προστέθηκαν και άλλες διατάξεις, οι οποίες εμπλουτίζουν ακόμη περισσότερο την ασυδοσία των βιομηχάνων. Ετσι, ορισμένες πλέον από τις διατάξεις του εμπεριέχουν ακόμη και την «αυτοκατάργηση» του νόμου και λύνουν εντελώς τα χέρια των βιομηχάνων, ώστε να πράττουν ό,τι και όπως γουστάρουν (π.χ. ΠΕΤΡΟΛΑ)! Εδώ και χρόνια, άλλωστε, έβαζαν «λυτούς και δεμένους» για την κατάργηση του ΠΔ 84/84 και την απαλλαγή τους από τις οποιεσδήποτε ενοχλητικές του διατάξεις. Δε θα ήθελαν, τώρα που η κυβέρνηση σπεύδει να ικανοποιήσει πλήρως το αίτημά τους, να βρουν οποιοδήποτε εμπόδιο - έστω και υποθετικό - μπροστά τους. Τρία μόνο παραδείγματα αρκούν:

• Στο άρθρο 7 παράγραφος 2 προβλέπεται ότι «όταν απαιτείται από τον Πολεοδομικό Σχεδιασμό α) απομάκρυνση βιομηχανικών - βιοτεχνικών εγκαταστάσεων και επαγγελματικών εργαστηρίων, β) περιορισμός των επιτρεπομένων προς ίδρυση δραστηριοτήτων, γ) απαγόρευση κτιριακής επέκτασης, τότε κατά τη διαδικασία εκπόνησης της Μελέτης για την έκδοση της σχετικής απόφασης απαιτείται γνωμοδότηση του Υπουργείου Ανάπτυξης». Με άλλα λόγια, πάει περίπατο ο οποιοσδήποτε πολεοδομικός σχεδιασμός, που προβλέπει περιορισμό της βιομηχανικής ασυδοσίας...
• Στο άρθρο 12 επισημαίνεται ότι οι διατάξεις του νόμου δεν έχουν εφαρμογή ούτε για την εξόρυξη, επεξεργασία μεταλλευτικών και λατομικών προϊόντων, ούτε για την εγκατάσταση μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ούτε για τις ναυπηγοεπισκευαστικές δραστηριότητες, ούτε για τα συνεργεία επισκευής αυτοκινήτων και μοτοσικλετών, καθώς επίσης και για ολόκληρη την περιοχή της Λαυρεωτικής...
• Στο άρθρο 14 προβλέπονται τα εξής: «Διατάξεις που αναφέρονται στην εγκατάσταση, εκσυγχρονισμό και λειτουργία ειδικών βιοτεχνικών ή βιομηχανικών εγκαταστάσεων και αποθηκών διατηρούνται σε ισχύ». Δηλαδή, οι διατάξεις του νομοσχεδίου δεν ισχύουν στην περίπτωση «ειδικών βιοτεχνικών ή βιομηχανικών εγκαταστάσεων και αποθηκών». Ποιες είναι αυτές; Εν δυνάμει όλες μπορούν να «βαφτιστούν» τέτοιες...

Υπάρχουν όμως και άλλες διατάξεις που προστέθηκαν στο μεταξύ και οι οποίες ανατρέπουν ακόμη περισσότερο από ό,τι το αρχικό κείμενο τις αρχές της προστασίας του περιβάλλοντος και εντείνουν την ασυδοσία των βιομηχάνων. Συγκεκριμένα:

• Στις επιτρεπόμενες δραστηριότητες προστίθεται και η «αποθήκευση, διαλογή και μηχανική επεξεργασία για ανακύκλωση άχρηστων υλικών σε υπαίθριους χώρους». Πρόκειται για δραστηριότητα ανεπίτρεπτη για λόγους υγείας, ασφάλειας της εργασίας, περιβάλλοντος και αισθητικής όταν γίνεται σε υπαίθριους χώρους. Στην πραγματικότητα η διάταξη αυτή (Αρθρο 1 παρ. 4ε), σε συνδυασμό με τις προβλέψεις του άρθρου 5 παρ. 1β και 1 στ, που μνημονεύουν τις συγκεκριμένες περιοχές χρήσεων, όπου είναι δυνατή η παραπάνω αποθήκευση, έρχεται στην πράξη να αναγνωρίσει, να νομιμοποιήσει και να διαιωνίσει το απαράδεκτο καθεστώς των ανεξέλεγκτων ιδιωτικών ανοιχτών μικροχωματερών που είναι κατεσπαρμένες κυρίως στο Θριάσιο Πεδίο.
• Το δεύτερο εδάφιο του άρθρου 3 αναδιατυπώνεται, ώστε να δίνει τη δυνατότητα στους υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Ανάπτυξης να καθορίζουν μεταποιητικές δραστηριότητες χαμηλής όχλησης σε περιοχές όπου αυτές απαγορεύονται, ακόμη και από την... Εισηγητική Εκθεση του νομοσχεδίου!
• Με το άρθρο 4 παράγραφος 3, επεκτείνεται η περιοχή όπου επιτρέπονται επεμβάσεις «εκσυγχρονισμού» (βλέπε γιγάντωσης και επέκτασης) υφισταμένων εγκαταστάσεων, καθώς πέραν των ΒΙΠΑ, ΒΙΟΠΑ και ΒΕΠΕ, προστίθενται τώρα και οι περιοχές μη ιδιαίτερα οχλουσών εγκαταστάσεων, οι περιοχές οχλουσών εγκαταστάσεων και οι περιοχές που από ειδικότερες πολεοδομικές διατάξεις προορίζονται για την εγκατάσταση μη ιδιαίτερα οχλουσών εγκαταστάσεων.
• Με το άρθρο 8 παρ. 2γ επεκτείνεται η δυνατότητα της κατά παρέκκλιση μετεγκατάστασης βιομηχανιών και βιοτεχνιών μέσης όχλησης που δεν πληρούν τις προς τούτο νόμιμες προϋποθέσεις και σε υφιστάμενα κτίρια, εφόσον απλά υπάρχει άδεια οικοδομής για βιομηχανική χρήση.
• Με το άρθρο 8 παρ. 4 επιχορηγείται προκλητικά (μέχρι το 30% του κόστους του νέου μηχανολογικού εξοπλισμού) ο εκσυγχρονισμός, κατά την υποχρεωτική μετεγκατάσταση των βιομηχανιών, βιοτεχνιών κ.λπ.
• Η ίδια επιχορήγηση δίνεται και στην περίπτωση της συγχώνευσης βιομηχανικών και βιοτεχνικών εγκαταστάσεων, παρ' όλο που από μόνη της η ίδια διαδικασία της συγχώνευσης είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για το μεγάλο κεφάλαιο.

Κι όλα αυτά την ώρα που η ίδια η Εισηγητική Εκθεση του Νομοσχεδίου αναγνωρίζει ότι το Λεκανοπέδιο Αττικής, παρότι αντιπροσωπεύει το 4% μόλις της συνολικής έκτασης της χώρας, συγκεντρώνει το 40% και πλέον της μεταποιητικής δραστηριότητας.

Το ΚΚΕ, φυσικά, είναι αντίθετο με τις προβλέψεις του νομοσχεδίου, παίρνοντας υπόψη ότι η φέρουσα ικανότητα της Αττικής έχει μειωθεί σημαντικά ακόμη και από το 1984, όταν θεσπίστηκε το ΠΔ 84/84. Από τότε τα φυσικά οικοσυστήματα έχουν περιοριστεί ακόμη περισσότερο, εξαιτίας των πυρκαγιών, της τσιμεντοποίησης και της ανεξέλεγκτης ανθρωπογενούς δραστηριότητας, τα αποθέματα σε υπόγεια νερά έχουν περιοριστεί ποσοτικά και έχουν υποβαθμιστεί ποιοτικά, η ικανότητα φυσικού καθαρισμού και ανανέωσης του αέρα έχει μειωθεί και το νέφος έχει γίνει μόνιμος βραχνάς. Ολα αυτά οδηγούν όχι βέβαια στην κατάργηση του ΠΔ 84/84, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο, αλλά ούτε στην απλή επαναφορά του, αλλά στην αναγκαιότητα εφαρμογής πολιτικής για βελτίωση τόσο των όρων διαβίωσης των εργαζομένων στην Αττική, όσο και του εργασιακού περιβάλλοντος. Και το ΚΚΕ προς την κατεύθυνση αυτή έχει κάνει ουσιαστικές προτάσεις. Η κυβέρνηση ωστόσο αρνείται επίμονα να τις ακούσει. Τα αυτιά της ακούνε μόνο ό,τι συμφέρει τους βιομηχάνους...