Και μόνο γι' αυτό, γι' αυτήν την απάνθρωπη υποκρισία, για τα μαχαιροπίρουνα και την οδοντογλυφίδα, επιβάλλεται - στον καθένα μας - να μισήσει όλο αυτό το σκυλολόι. Και όταν λέω όλο, εννοώ όλο. Οχι μόνον τα κοράκια της Ουάσιγκτον. Αλλά και όλους αυτούς που «κρύβονται» πίσω από τις «ήξεις - αφήξεις», όπως η κυβέρνηση και οι άλλες «προοδευτικές δυνάμεις», που φοβούνται - τάχα μου - τις «εξισώσεις».

Δεν υπάρχουν αθώοι και αθώες, παραστρατημένοι και συναισθηματικοί. Τον πόλεμο και την τρομοκρατία - σε καμιά περίπτωση - δεν τον προκαλούν οι ξυπόλυτοι. Τα πράγματα είναι τόσο απλά, όπως τα έβαλε ο Μπους: Οποιος δεν είναι μαζί του, είναι εχθρός του. Οποιος είναι μαζί του, εξυπακούεται, είναι μέρος της μαύρης συμμορίας, που πετάει μαρμελάδες και μπισκότα. Που προσβάλλει τους ανθρώπους και τον πολιτισμό.

Οι «ευγένειες», οι «ανοχές», δεν είναι πράξεις δικαιολογήσιμες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με την ιστορία του κόσμου. Είναι ντροπή για όλους μας να ζούμε στον αιώνα που πυροβολούν τους ανθρώπους με τάρτες φρούτων και άζυμο ψωμί. Οι βόμβες φαντάζουν λουλούδια μπροστά στα μπισκότα. Γιατί ο φόβος των βομβαρδισμών, ακόμα και στους πεινασμένους, αλλοιώνει το φιστικοβούτυρο και τα φασόλια με σάλτσα ντομάτας και ο άνθρωπος που - αναγκαστικά - τα τρώγει πεθαίνει από ενοχές. Γιατί αυτό το μενού, που του πέφτει - τάχα ανθρωπιστικά - απ' τον ουρανό, περιέχει τα κοψίδια του αδερφού του, τις καμένες σάρκες του παιδιού του.

Δεν είναι βερμπαλισμός η κραυγή μου. Είναι το βάρος του εξευτελισμού που βγαίνει από τα στήθια μου. Δε θέλω να έχω καμία σχέση με αυτούς που σφάζουν και πάνω στις πληγές βάζουν αλατοπίπερο. Και που, τα γαϊδούρια, προσφέρουν και πετσέτα και οδηγίες, πώς να χρησιμοποιήσει - ο σφαγμένος - τα μαχαιροπίρουνα. Δεν μπορεί να είμαι άνθρωπος εγώ, άνθρωποι και ετούτοι!