Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2006, οι νέοι κάτω των 15 ετών αντιπροσωπεύουν το 14,3% του συνολικού πληθυσμού στην Ελλάδα και αναμένεται ότι το 2050 το ποσοστό αυτό θα πέσει στο 12%.

Για την πλειοψηφία των νέων σήμερα η απόφαση της συμβίωσης και της απόκτησης παιδιού, κάθε άλλο παρά από τη θέλησή τους εξαρτάται, και πώς μπορεί να το ονομάσει κανείς αυτό, αν όχι «οπισθοδρόμηση»...

Τα στοιχεία μαρτυρούν τεράστια αδιέξοδα. Σκιαγραφούν μια πραγματικότητα διαρκούς λιτότητας, ανασφάλειας και πισωγυρίσματος, αναφορικά με την ικανοποίηση και των πιο στοιχειωδών αναγκών.

Το σημερινό ρεπορτάζ του «Ρ» αποκαλύπτει τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι νέες και οι νέοι για τη δημιουργία οικογένειας που προκύπτουν από τις αντικειμενικές οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία. Ας δούμε πώς ζει η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων σήμερα:

ICON

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το 44% των ανέργων (204.400 άτομα) είναι άνθρωποι ηλικίας μέχρι 29 ετών, ενώ γι' αυτές τις ηλικιακές ομάδες αναλογεί 1 μόνο θέση μόνιμης απασχόλησης και 3 θέσεις προσωρινής απασχόλησης σε κάθε 10 θέσεις με τις οποίες αυξήθηκαν κάποιες κατηγορίες μισθωτής εργασίας. Επιπλέον το ποσοστό ανεργίας στους πτυχιούχους ανέρχεται στο 7%, ενώ η Ελλάδα διατηρεί το υψηλότερο ποσοστό (25,5%) στην Ευρωζώνη στην ανεργία νέων ηλικίας μέχρι 25 ετών, κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2006 και το Φλεβάρη του 2007 (Eurostat).

Δεν είναι, ωστόσο, μόνον η μεγάλη ανεργία που πλήττει κυρίως τους νεότερους ανθρώπους, η δυσκολία που υπάρχει να βρει κανείς δουλιά. Είναι η διαρκής αβεβαιότητα, η ανασφάλεια που νιώθουν οι νέοι άνθρωποι με το μόνιμο ενδεχόμενο της απόλυσης, η ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία στη σταθερή δουλιά, που προβάλλεται από τις κυβερνήσεις και την ΕΕ σαν κάτι πια «ξεπερασμένο». Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για το Β` τρίμηνο του 2005, 211.000 άτομα εργάζονταν με μερική απασχόληση (το 72,4% αυτών είναι γυναίκες) και 335.000 με τη μορφή της προσωρινής απασχόλησης (οι μισές είναι γυναίκες).

Περισσότεροι από 250.000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα αμείβονται με τα κατώτερα όρια των μισθών (626 ευρώ μεικτά), ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα - σχεδόν 1,8 εκατ. άνθρωποι - αμείβεται με μισθό μικρότερο των 1.000 ευρώ το μήνα. Αυτά μαρτυρούν τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Με τέτοιους μισθούς καλούνται σήμερα οι νέοι να φτιάξουν οικογένεια, να ανεξαρτητοποιηθούν από τους γονείς τους και να μείνουν στο δικό τους σπίτι. Με μισθούς που με το ζόρι φτάνουν τα 800 ευρώ το μήνα - αν έχουν την «τύχη» να βρουν δουλιά - ενώ πολλές φορές αναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστοι. «Νωπές» είναι ακόμα οι μεγάλες κινητοποιήσεις της γαλλικής νεολαίας ενάντια στο νομοσχέδιο που νομιμοποιεί την ανασφάλιστη εργασία. Και να μην ξεχνάμε και την ...πρωτοπόρα, «καινοτόμα» πρόταση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, για «κίνητρα» στις επιχειρήσεις, δηλαδή, να προσλαμβάνουν, νέους που θα τους έχουν μέχρι και 4 χρόνια ανασφάλιστους!

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ) για το Μάη - Ιούνη του 2005, περισσότεροι από 1 εκατομμύριο εργαζόμενοι δούλευαν ανασφάλιστοι. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι η πλειοψηφία αυτών δεν ανήκει στους οικονομικούς μετανάστες, όπως συνήθως πιστεύεται, καθώς μόνον 1 στους 3 είναι μετανάστης. Αντίθετα, τονίζεται πως αν και ανασφάλιστοι εργαζόμενοι υπάρχουν σε όλες τις ηλικίες, στους νέους το ποσοστό αυξάνει σημαντικά.

Στα 832.456 νοικοκυριά, που αποτελούνται από πάνω από 2 εκατομμύρια μέλη, εκτιμώνται τα ελληνικά λαϊκά νοικοκυριά που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης, σύμφωνα με τη δειγματοληπτική Ερευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών, έτους 2005 της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδος (ΕΣΥΕ).

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι το χρηματικό όριο της φτώχειας ανέρχεται μόλις στο ετήσιο ποσό των 5.649,78 ευρώ ανά άτομο (σ.σ. περίπου 403 ευρώ το μήνα και 13 ευρώ τη μέρα!) και σε 11.864,54 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικους και δύο εξαρτώμενα παιδιά (σ.σ. 847 ευρώ το μήνα και 28 ευρώ τη μέρα!).

Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω κι από αυτό το πολύ χαμηλό «όριο φτώχειας». Συγκεκριμένα, όπως αποκαλύπτει έρευνα του ΕΚΚΕ για το 2006, 464.000 παιδιά στην Ελλάδα (20,6% της συνολικής φτώχειας) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τους γονείς τους. Πράγματι, το 43,3% της συνολικής φτώχειας αποτελείται από ανθρώπους ηλικίας 25 - 54 ετών, ανθρώπους, δηλαδή, οικονομικά ενεργούς και με ανήλικα παιδιά συνήθως.

Με τους πενιχρούς μισθούς τους, οι λαϊκές οικογένειες δεν καλούνται απλά να «τα φέρουν κάπως βόλτα». Αντίθετα, αγαθά αναγκαία για τη ζωή και τη διαμόρφωση του ανθρώπου, που οι εργαζόμενοι είχαν κατακτήσει να τα απολαμβάνουν δωρεάν, σήμερα είναι πανάκριβα. Από την επίσκεψη στο γιατρό μέχρι την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, ένα άθλημα, μια πολιτιστική δραστηριότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν τους προσφέρεται χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Σήμερα, και περισσότερο χρόνο με το χρόνο, η ανατροφή και η μόρφωση ενός παιδιού κοστίζει πολύ ακριβά. Σύμφωνα με έρευνα της ΓΣΕΕ - ΚΑΝΕΠ για τις ιδιωτικές εκπαιδευτικές δαπάνες(στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία), το ποσοστό των δαπανών των νοικοκυριών για αγαθά και υπηρεσίες εκπαίδευσης (ως προς το σύνολο των μηνιαίων δαπανών) το χρονικό διάστημα 1982 - 1994 παρουσιάζει αύξηση 82%, ενώ για την περίοδο 1999 - 2004 παρουσιάζεται νέα αύξηση (15,4%).

Δίπλα στη διαρκή εργασιακή ανασφάλεια, την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς, έρχεται να προστεθεί ένας ακόμη παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη για τη δημιουργία οικογένειας, για την απόκτηση παιδιών: Το μεγάλο κόστος της μόρφωσης. Τα ποσά που αναφέρονται στην έρευνα είναι αποκαλυπτικά:

• Πάνω από 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ δαπανώνται από τα ελληνικά νοικοκυριά ετησίως προκειμένου να αποκτήσουν οι μαθητές βασικές δεξιότητες και γνώσεις. Συγκεκριμένα, 596 εκατ. ευρώ περίπου το χρόνο δαπανώνται στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση για την εκμάθηση ξένων γλωσσών, ενώ για ιδιαίτερα και φροντιστήρια δαπανώνται 805 εκατ. ευρώ.
• Συνολικά για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή για τη διαβίωση των φοιτητών και σπουδαστών, τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν ετησίως 1.441,8 εκατ. ευρώ.

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τις πρόσφατες έρευνες του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) για το «κοινωνικό πορτρέτο της Ελλάδας 2006», παιδιά εργατοτεχνιτών και άνεργων γονέων δεν αποτελούν ούτε το 1% του συνόλου των νέων που σπουδάζουν σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ.

Με την ευχή... «να είμαστε καλά» προχωρούν οι νέοι άνθρωποι στη δημιουργία οικογένειας, καθώς είναι... πολλά τα μεροκάματα που καταβάλλονται μηνιαίως από τα λαϊκά νοικοκυριά για δαπάνες Υγείας. Στη χώρα μας οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας εκτινάχτηκαν στο 57,2% των συνολικών δαπανών Υγείας. Και μπορεί αυτό το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να το ονομάζουν «πρόοδο» ή «εκσυγχρονισμό», για τους εργαζόμενους όμως αποτελεί ξεκάθαρη οπισθοδρόμηση. Είναι ένας ακόμη παράγοντας που υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και αδειάζει τη λαϊκή τσέπη.

Με βάση την Ερευνα των Οικογενειακών Προϋπολογισμών (ΕΟΠ), το ποσοστό των μηνιαίων δαπανών έφτασε στο 7,15% τη χρονιά 2004 - 2005. Αυτή τη χρονιά η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών ανήλθε στα 128,17 ευρώ, έναντι 94,3 ευρώ το 1998 - 99. Χαρακτηριστικό είναι, όπως προκύπτει από έρευνες, ότι τα φτωχότερα στρώματα πληρώνουν πιο ακριβά για την Υγεία, ή αποκλείονται εντελώς από τις υπηρεσίες Υγείας.

Eurokinissi

Οι εργαζόμενες μητέρες δικαιούνται άδεια μητρότητας συνολικής διάρκειας μόλις 17 βδομάδων. Οι οκτώ πρώτες βδομάδες χορηγούνται υποχρεωτικά πριν από την αναμενόμενη ημερομηνία τοκετού και οι υπόλοιπες εννέα μετά τον τοκετό σαν μια ενιαία άδεια. Επιστρέφουν δηλαδή στην εργασία τους όταν το μωρό είναι 2 μηνών, τη στιγμή που επιστήμονες και γιατροί συμβουλεύουν τις γυναίκες να θηλάζουν τα μωρά τους μέχρι να συμπληρώσουν τον 6ο μήνα.

Οι εργαζόμενες μητέρες δικαιούνται για το θηλασμό και τις υπόλοιπες φροντίδες ανατροφής του παιδιού και για 30 μήνες μετά τον τοκετό να προσέρχονται αργότερα ή να αποχωρούν νωρίτερα κατά μία ώρα κάθε μέρα. Αυτή η ρύθμιση - όπου και αν εφαρμόζεται - δεν έχει καμία ουσία, αφού το μωρό πρέπει να θηλάζει ανά 3 - 4 ώρες. Ενδεικτικό του ότι ουσιαστικά δεν πρόκειται καν για άδεια θηλασμού, είναι ότι την άδεια αυτή μπορεί εναλλακτικά να ζητήσει και ο πατέρας, εφόσον δεν κάνει χρήση η εργαζόμενη μητέρα.

Επίσης, σε περίπτωση γέννησης παιδιού ο πατέρας δικαιούται 2 (ολόκληρες!) ημέρες άδεια με αποδοχές για κάθε παιδί.

Ο εργαζόμενος δικαιούται γονική άδεια εφόσον έχει συμπληρώσει ένα χρόνο εργασίας σε εργοδότη που απασχολεί τουλάχιστον 50 άτομα και ο άλλος γονιός εργάζεται.

Αφού, λοιπόν, πληροί αυτές τις προϋποθέσεις (λες και αν δεν πληροί κάποια από αυτές δε χρειάζεται τη γονική άδεια...), τότε δικαιούται να πάρει άδεια μέχρι να συμπληρώσει το παιδί ηλικία 3 ετών. Η άδεια είναι χωρίς αποδοχές και η διάρκειά της μπορεί να φθάσει έως 3,5 μήνες για κάθε γονέα. Επίσης, «δικαιούται» για το χρόνο αυτό να συνεχίσει την ασφάλισή του αλλά καταβάλλοντας το σύνολο των εισφορών.

Προκλητικά είναι και τα... μέτρα για γονείς με παιδιά με ειδικές ανάγκες: Οι γονείς που έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες δικαιούνται μειωμένο ωράριο κατά 1 ώρα την ημέρα, με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών! Προϋπόθεση είναι να εργάζονται σε επιχείρηση με τουλάχιστον 50 άτομα.

Αδεια λόγω ασθένειας μελών της οικογένειας: Στην περίπτωση ασθένειας εξαρτώμενων μελών της οικογένειας, ο εργαζόμενος δικαιούται άδεια άνευ αποδοχών μέχρι 6 εργάσιμες ημέρες κάθε χρόνο. Εξαρτώμενα πρόσωπα είναι τα παιδιά μέχρι 16 ετών ή οποιοδήποτε μέλος της οικογένειας που πάσχει από βαριά ασθένεια ή αναπηρία και δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί.

Eurokinissi

Η ομιλία του υπουργού ΕΣΔΔΑ, Πρ. Παυλόπουλου, στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο (Δεκέμβρης 2006) για την ισότητα των δύο φύλων, περιγράφει καλύτερα τα αδιέξοδα των νέων ζευγαριών και των εργαζομένων μητέρων: «Το γεγονός ότι οι εργαζόμενες γυναίκες σε πολλά κράτη - μέλη της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, αποφεύγουν να αποκτήσουν περισσότερα από δύο παιδιά, διότι αυτό θα σήμαινε τη σχεδόν βέβαιη έξοδό τους από την αγορά εργασίας, εξακολουθεί να αποτελεί μια πραγματικότητα».

Στην ομιλία του, παραθέτει ακόμα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση: «Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, τα ποσοστά απασχόλησης των μητέρων μειώνονται όσο αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών τους. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος των εργαζομένων μητέρων με ένα παιδί ανέρχεται περίπου στο 65%. Το ποσοστό απασχόλησης μειώνεται στο 58% για τις μητέρες με δύο παιδιά, ενώ κατέρχεται στο 41% για τις εργαζόμενες μητέρες με τρία ή περισσότερα παιδιά».

Τα στοιχεία αυτά, παρ' όλο που αποκαλύπτουν μια ζοφερή κατάσταση για τις γυναίκες εργαζόμενες, «επιστρατεύονται» από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, για την προώθηση ακόμα πιο ζοφερών αντεργατικών μέτρων, και κυρίως της μερικής απασχόλησης, με την οποία επιδιώκουν να δώσουν δήθεν διέξοδο σ' ένα τεράστιο πρόβλημα για τις εργαζόμενες μητέρες ιδιαίτερα τις νέες. Από τη μια να υπερεκμεταλλεύονται την εργατική τους δύναμη, γιατί με τη μισή δουλιά και μισθό - ψίχουλα βγάζει τεράστια κέρδη το κεφάλαιο. Από την άλλη, με την ημιαπασχόληση, με την οποία προσπαθούν να πείσουν τις νέες γυναίκες ότι μπορούν να συγκεράσουν, υποτίθεται, τις ανάγκες που δεν καλύπτει το κράτος και ένα χαρτζιλίκι για συμπλήρωμα στο οικογενειακό εισόδημα, ότι δηλαδή αυτή η πραγματικότητα «βολεύει» τις μητέρες εργαζόμενες. Και έτσι το κράτος απαλλάσσεται από το να εφαρμόζει κοινωνική πολιτική. Η ΕΕ ως γνήσιος εκφραστής των συμφερόντων του κεφαλαίου, παίρνει μέτρα, τα οποία δε θα «πετούν» τις γυναίκες εντελώς έξω από την αγορά εργασίας - κάτι που δε συμφέρει το κεφάλαιο - αλλά θα τις σπρώχνουν προς την ημιαπασχόληση.

«Οργιάζει» η επιχειρηματική δραστηριότητα και η κερδοφορία των ιδιωτών, όπου οι υπαρκτές λαϊκές ανάγκες μένουν - εσκεμμένα - ακάλυπτες από το κράτος. Τα νοικοκυριά (και μάλιστα από νέους γονείς - εργαζόμενους) δαπανούν περισσότερα από 284,6 εκατ. ευρώ το χρόνο για υπηρεσίες φύλαξης των παιδιών στο σπίτι, για δίδακτρα σε παιδικούς σταθμούς και παιδότοπους, προκειμένου να εργαστούν και οι δυο γονείς (στοιχεία ΚΑΝΕΠ - ΓΣΕΕ).

Χαρακτηριστικό των μεγάλων ελλείψεων σε δημόσιους παιδικούς σταθμούς αλλά και της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών οικογενειών είναι ότι η φροντίδα και η φύλαξη του 80,5% των παιδιών έως 2 ετών, πραγματοποιείται από συγγενείς ή άλλα άτομα. Ακόμη και στην ηλικία των 3 έως 5 ετών, το ποσοστό όσων φυλάσσονται από συγγενείς ή άλλα άτομα ανέρχεται στο 56,8%, ενώ μόνο το 7,3% συμμετέχει σε προγράμματα φύλαξης σε σχολείο (έρευνα της ΕΣΥΕ, 2006).

Αντί να δημιουργηθούν παιδικοί σταθμοί κρατικοί, δωρεάν και αναβαθμισμένοι, η κυβέρνηση της ΝΔ προτείνει να χρηματοδοτούνται οι επιχειρήσεις για να παρέχουν στις εργαζόμενες λειτουργία βρεφονηπιακών σταθμών! Δηλαδή ζεστό χρήμα για αμφίβολης ποιότητας παιδικούς σταθμούς, και επιπλέον, άμα κλείσει η επιχείρηση, να μένουν και τα παιδιά χωρίς σχολείο! Το ίδιο ακριβώς προτείνει με το πρόγραμμά του και το ΠΑΣΟΚ. Και έτσι κάνουν διπλά εξαρτημένους τους εργαζόμενους ιδιαίτερα τις μητέρες από την εργοδοσία, που δε θα διεκδικούν το δίκιο τους αφού ο «καλός επιχειρηματίας» ασκεί κοινωνική πολιτική.

Το σχετικό πρόγραμμα απόδοσης οικονομικών κινήτρων στις επιχειρήσεις, που θα χρηματοδοτηθεί από το ΚΠΣ, παρουσίασαν τον Γενάρη ο υπουργός Εσωτερικών, Π. Παυλόπουλος και η Γενική Γραμματέας Ισότητας, Ευ. Τσουμάνη. Η φύλαξη των παιδιών στους βρεφονηπιακούς σταθμούς γίνεται υπόθεση ενός κοινοτικού προγράμματος και όχι του κράτους όπως θα έπρεπε. Και, μάλιστα, ενός προγράμματος χρηματοδότησης επιχειρήσεων. Είναι και αυτό ένα παράδειγμα της επικίνδυνης για τους εργαζόμενους «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Ετσι, οι επιχειρήσεις και «ευαίσθητες» πλασάρονται στους εργαζόμενους και οι εργαζόμενοι αποκτούν ένα πιο... προσωπικό δέσιμο με την εταιρεία τους κι ένα σοβαρό λόγο όχι μόνο να μην εναντιωθούν στα συμφέροντά της, αλλά να τα στηρίζουν και δουλεύουν εντατικά για την πραγματοποίησή τους. Δηλαδή, να συμβάλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην ένταση της εκμετάλλευσής τους.

Βέβαια, την κοινωνική αυτή υποδομή, τόσο ο Π. Παυλόπουλος όσο και οι προκάτοχοί του, της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, φρόντισαν να τη μετατρέψουν σε υπηρεσία προς αγορά, καθώς μετέφεραν τους βρεφονηπιακούς σταθμούς στους δήμους που τους λειτουργούν ως επιχειρήσεις με την επιβολή ακριβών τροφείων στους γονείς αν παρέχουν στοιχειωδώς κάποιες καλές υπηρεσίες ή φθηνότερων αν οι σταθμοί είναι απλά παιδοφυλακτήρια.

Τα εργαζόμενα ζευγάρια με παιδιά υποχρεούνται κατά κανόνα να επιλέξουν έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό, καθώς οι δημοτικοί είτε δεν επαρκούν για να φιλοξενήσουν το σύνολο των παιδιών, είτε δεν προσφέρουν υπηρεσίες αντίστοιχες με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Αλλά και στους δημοτικούς τα καθιερωμένα τροφεία δεν είναι καθόλου «συμβολικά ποσά». Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

• Στο Δήμο Αθηναίων υπάρχουν σήμερα μόλις 93 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, οι οποίοι φιλοξενούν συνολικά περίπου 5.600 παιδιά. Αριθμός που ούτε καν προσεγγίζει τις πραγματικές ανάγκες. Λειτουργούν από τις 7 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα. Παραμένουν κλειστοί κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και τον Αύγουστο. Τα τροφεία είναι 45 ευρώ το μήνα και αυξάνονται ανάλογα με το εισόδημα των γονιών, ενώ να σημειώσουμε, ότι δε δέχονται παιδιά των οποίων δεν εργάζονται και οι δύο γονείς...
• Ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει 31 δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, όπου φιλοξενούνται μόλις 2.000 παιδιά. Τα τροφεία καταβάλλονται σε 8 ισόποσες δόσεις και η καθεμιά φτάνει τα 192,50 ευρώ για το πρώτο παιδί. Συνολικά δηλαδή, ο γονιός θα καταβάλει το χρόνο 1.540 ευρώ! Υπάρχουν και οι λεγόμενες «ειδικές κατηγορίες» για γονείς με πολύ χαμηλά εισοδήματα. Εκεί, η χαμηλότερη δόση για το τρίτο παιδί, είναι... 74,25 ευρώ!
• Δήμος Περιστερίου: Υπάρχουν 18 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, σε έναν δήμο περίπου 350.000 κατοίκων. Πρόσφατα, ορίστηκαν τροφεία για τους γονείς με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 10.000 ευρώ και πάνω (δηλαδή όλοι) και αυτά κυμαίνονται από 25 - 150 ευρώ το μήνα.

Eurokinissi

«Οσο ήμουν έγκυος ήμουν ασφαλισμένη στο ΤΕΒΕ και στο μεταξύ με πήραν ωρομίσθια, όπου θα είχα ΙΚΑ. Στο μεταβατικό αυτό στάδιο παρότι ήμουν έγκυος έμεινα για 5 μήνες χωρίς βιβλιάριο!», μας λέει.

Ωστόσο, τίθεται και ζήτημα εμπιστοσύνης, συμπληρώνει. «Αν συμβεί κάτι έκτακτο, δεν ξέρεις αν θα αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, αφού οι ελλείψεις είναι τεράστιες». Ετσι αναγκαστικά έδινε 40 ευρώ τουλάχιστον μια φορά το μήνα για επίσκεψη σε γυναικολόγο, η εξέταση Β' επιπέδου κόστισε 100 ευρώ, και άλλα 100 ευρώ η αυχενική διαφάνεια σε εξειδικευμένο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο. Για τις μικροβιολογικές εξετάσεις πλήρωσε συμμετοχή (25%) 180 ευρώ.

«Τους 4 μήνες της άδειας από το σχολείο, δεν τους πληρώθηκα. Μόνο ένα επίδομα - κοροϊδία των 800 ευρώ πήρα από το ΤΕΒΕ». Για να μειώσει τα έξοδα επέλεξε να γεννήσει σε δημόσιο νοσοκομείο. Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες, «ήμασταν στριμωγμένες η μία πάνω στην άλλη και οι υποδομές απαρχαιωμένες», περιγράφει στον «Ρ» η Χαρά.

Ομως, τα δύσκολα άρχισαν μετά τη γέννηση του μωρού: «Είναι υποκρισία να μας λένε να θηλάζουμε το μωρό μέχρι 6 μηνών, τη στιγμή που η άδεια τοκετού τελειώνει στους 2 μήνες! Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη άδεια. Επαιρνα ταξί μετά τη δουλιά να γυρίσω γρήγορα να θηλάσω το μωρό». Από τότε που επέστρεψε στη δουλιά πληρώνει μια γυναίκα 500 ευρώ το μήνα για φύλαξη του παιδιού στο σπίτι. Και τα χειρότερα έπονται...