Τα δέκα τελευταία χρόνια συνεχώς συρρικνώνεται η χρηματοδότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ) από τον κρατικό προϋπολογισμό. Την ίδια στιγμή προωθείται η λογική της πλήρους ανταποδοτικότητας σε όλες σχεδόν τις υπηρεσίες της ΤΑ. Ηδη η κυβερνητική πολιτική έχει διαμορφώσει το πεδίο και τώρα διά μέσου της ΚΕΔΚΕ προωθείται η εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Η κατάσταση που διαμορφώνεται δεν είναι εύκολη στην αντιμετώπισή της. Μπορούν, όμως, να αναπτυχθούν μέτωπα πάλης για την απόκρουσή της.

Η πρόταση που προωθείται μέσω της ΚΕΔΚΕ για «φορολογική εξουσία» των δήμων, βρίσκεται σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα και τον ουσιαστικό ρόλο που πρέπει να έχει η ΤΑ.

Η πρόταση αυτή:

1) Βοηθά την κεντρική εξουσία να αποποιηθεί τις ευθύνες της από την ικανοποίηση μεγάλων λαϊκών προβλημάτων.

2) Αποπροσανατολίζει για το ποιος έχει την ευθύνη. Υποβαθμίζει τις διεκδικήσεις σε τοπικό επίπεδο.

3) Αναδεικνύει την ΤΑ σε μηχανισμό διαχείρισης και συναίνεσης με την κεντρική εξουσία, την απομακρύνει παντελώς από το διεκδικητικό της ρόλο. Απαιτεί αιρετούς μάνατζερ, λογιστές και διαχειριστές αριθμών, μακριά από τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά προβλήματα των εργαζομένων.

4) Επιταχύνει τη διαδικασία της πλήρους μετατροπής της ΤΑ σε επιχείρηση που θα πουλά τις υπηρεσίες, τα έργα και τις αρμοδιότητές της. Την εφαρμογή στην αυτοδιοίκηση των νόμων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Την πλήρη υποταγή στις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

5) Καλλιεργεί τη συνείδηση στους εργαζόμενους ότι για να έχουν κάποια υπηρεσία πρέπει να ξαναπληρώσουν.

6) Σ' αυτή την κατεύθυνση οι αρμοδιότητες που θα ανατίθενται στην ΤΑ θα είναι εκείνες που βοηθούν τη συντήρηση, τη λειτουργία, τον εκσυγχρονισμό του συστήματος, με βασικό σημείο τον κατασταλτικό του χαρακτήρα απέναντι στους εργαζόμενους, που ήδη προωθείται γοργά με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη δημιουργία και ανάπτυξη της Δημοτικής Αστυνομίας.

7) Παραπέμπει τη λύση όλων των τεράστιων προβλημάτων της ΤΑ (θεσμικό, αρμοδιοτήτων κλπ) στη φορολογική εξουσία της ΤΑ.

Το περιεχόμενο της πρότασης είναι:

α) Η εκχώρηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση φόρων, τους οποίους επιβάλλει ήδη η Κεντρική εξουσία (σσ γνωρίζουν, βέβαια, ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσο ισχύει το σημερινό 102 άρθρο του Συντάγματος, γεγονός που υπονοεί ότι προσβλέπουν σε αναθεώρησή του).

β) Οχι απλώς εκχώρηση φόρων, αλλά και ο καθορισμός από την ΤΑ της φορολογικής βάσης και των συντελεστών φορολογίας, δηλαδή, το ποιοι και πόσο θα πληρώνουν.

• Θέλουν να πείσουν ότι οι δημότες πρέπει να πληρώσουν ξανά για υπηρεσίες που έχουν πληρώσει ήδη μέσα από την αντιλαϊκή φορολογία.
• Καλλιεργούν τη συνείδηση στους εργαζόμενους, ότι για να έχουν καλύτερες υπηρεσίες πρέπει να πληρώσουν περισσότερα.
• Προωθούν την αντίληψη ότι γι' αυτές τις υπηρεσίες δεν έχει την οικονομική ευθύνη η κυβέρνηση.

Μιλούν γενικά και τεχνοκρατικά για την επιβολή ή τη μείωση φόρων. Αποφεύγουν να αναφερθούν στην υπάρχουσα κατάσταση στην Ελλάδα για την αντιλαϊκή φορολογία όπου οι έμμεσοι φόροι είναι υπερδιπλάσιοι από τους άμεσους (7 δέκατα οι έμμεσοι και 3 οι άμεσοι). Σ' αυτήν την άδικη κατανομή οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, τα μεσαία στρώματα πληρώνουν περισσότερο από τα 2/3 των αμέσων φόρων, δηλαδή πληρώνουν τη μερίδα του λέοντος, ενώ το κεφάλαιο φοροδιαφεύγει νόμιμα ή παράνομα, θησαυρίζουν σε βάρος τους. Και δεν είναι παράλειψη, αλλά συνειδητή επιλογή αυτή η μη αναφορά, αφού γνωρίζουν ότι η όποια μείωση φόρων γίνεται για το κεφάλαιο και κάθε έλλειμμα πληρώνεται από τους εργαζόμενους.

Μιλούν για την ανακατανομή των φόρων ανάμεσα στα επίπεδα διοίκησης και δε μιλούν για δημοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ των εργαζομένων, για ανακατανομή των φορολογικών εσόδων προς όφελός τους. Γιατί δεν είναι στους στόχους τους κάτι τέτοιο, αλλά η διατήρηση και ενίσχυση και στο επίπεδο της ΤΑ της αντιλαϊκής φορολογίας.

Τέλος υποστηρίζουν ότι όταν δεν υπάρχει φορολογική εξουσία τα πλεονεκτήματα που θα είχε η ΤΑ χάνονται. Αυτά τα πλεονεκτήματα, όπως τα αναφέρουν, είναι: οικονομική ανεξαρτησία, δυνατότητα προγραμματισμού, αυξημένη υπευθυνότητα των αιρετών απέναντι στους δημότες, αντίληψη από την πλευρά των δημοτών της σχέσης κόστους οφέλους των παρεχομένων υπηρεσιών κλπ.

Οι υποστηρικτές της πρότασης:

α) Εμμέσως, αλλά σαφέστατα δηλώνουν ότι οι πόροι της ΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν είναι κατοχυρωμένοι ούτε βέβαιοι. Δε θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα και να υποστηρίξουν τον καθορισμό τους με ποσοστό από τον κρατικό προϋπολογισμό και την αύξηση αυτών των εσόδων. Δεν αντιδρούν στη συνεχή μείωση των εσόδων της ΤΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η στάση τους αυτή ενισχύει την επιχειρηματολογία για φορολογική εξουσία της ΤΑ και βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης.

β) Δεν αναφέρουν τίποτα για το τι πρέπει να προγραμματίσουν οι Δήμοι κι αυτό γιατί, όπως έχει δείξει η μέχρι σήμερα πρακτική, μεγάλη πλειοψηφία των αιρετών αποδέχεται την υλοποίηση αρμοδιοτήτων που βρίσκονται μακριά από το ρόλο της ΤΑ και ικανοποιούν την προωθούμενη πολιτική σε βάρος των δημοτών (Δημοτική Αστυνομία, ΤΣΑ κλπ), ικανοποιώντας τις κατευθύνσεις της κυβερνητικής πολιτικής.

γ) Δεν απαντούν γιατί αν έχουν καθορισμένα σε ποσοστό έσοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν μπορούν να προγραμματίσουν. Κι αυτό γιατί, όταν λένε «εξέλιξη των εσόδων» εννοούν αύξηση της φορολογίας σε βάρος των δημοτών.

Ισχυρίζονται ότι ενισχύεται έτσι η «υπευθυνότητα» στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.

Το επιχείρημά τους αυτό δεν είναι μόνο αστήρικτο, αλλά αναδεικνύει και το αντιλαϊκό περιεχόμενο της πρότασής τους.

Η πρακτική όμως είναι αποκαλυπτική: Διακρίνεται από συνειδητή πολιτική υλοποίησης αντιλαϊκών κατευθύνσεων που εκπορεύονται από την ΕΕ και δρομολογούνται από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση μεγάλο μέρος των αιρετών δείχνουν μεγάλη «υπευθυνότητα» και γι' αυτό υποστηρίζουν αυτή την πρόταση.

Θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει δεκάδες παραδείγματα ενάντια στα συμφέροντα των δημοτών όπως: Τη μη αντίδραση στη συνεχή αυθαίρετη παρακράτηση των πόρων της Τ.Α. που έπρεπε να δοθούν σε έργα και υπηρεσίες προς τους δημότες. Την απόφασή τους να χαρίσουν από τους πόρους της ΤΑ χρήματα (λες και ήταν δικά τους) για τη λεγόμενη σύγκλιση (σήμερα φτάνουν τα 51 δισ.). Τη στήριξη και προώθηση του ΤΑΠ (τέλους ακίνητης περιουσίας) με το οποίο ουσιαστικά απαλλάχτηκαν οι μεγαλοϊδιοκτήτες.

Μιλούν επίσης για ανάγκη «αντιληπτικότητας» των εξόδων από τους δημότες. Να καταλαβαίνει δηλαδή ο δημότης ότι θα πληρώσει για μια παροχή και άρα να μην τη ζητά εύκολα!

Το επιχείρημα αυτό οδηγεί στην καρδιά της πρότασης, γιατί:

- Θέλει να περιορίσει τις διεκδικήσεις των πλατιών λαϊκών στρωμάτων για τα δικαιώματά τους σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, πρόνοια), στο δικαίωμα για καθαριότητα, πράσινο κλπ. Να συρρικνώσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων και να τις διασπάσει σε τοπικό επίπεδο.

- Επιχειρεί να διαμορφώσει συνειδήσεις αποδοχής - συναίνεσης σ' αυτή την πολιτική, για πληρωμή κάθε υπηρεσίας των δήμων με το επιχείρημα της συμμετοχής των δημοτών.

Είναι επικίνδυνη, γιατί αποδίδει σήμερα στα πλατιά λαϊκά στρώματα που νιώθουν στην πλάτη και στην τσέπη τους την πολιτική της λιτότητας, της αυταρχικότητας κλπ., επιδιώξεις για πράγματα που δε χρειάζονται.

Το επιχείρημα είναι έωλο. Αντί να ζητείται να περιοριστούν οι φόροι που επιβάλλονται σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, αντί να ζητάνε οι αιρετοί να ελαφρυνθούν οι εργαζόμενοι, επιζητείται η ανάθεση φορολογικής εξουσίας στην ΤΑ για να λειτουργήσει η ΤΑ σαν σωστός και αποτελεσματικός εφαρμοστής του αντιλαϊκού φορολογικού συστήματος.

Είναι ανάγκη όχι μόνο να καταδικαστεί αυτή η προσπάθεια, αλλά και να αναδειχτεί η ουσία της πρότασής τους. Να καταγγελθεί επίσης το γεγονός πως μαζί με τους «εκσυγχρονιστές», υποστηριχτές αυτής της πρότασης, συντάσσονται και διάφοροι «σοσιαλιστές», που υποστηρίζουν ότι με αυτή την πρόταση μπορεί η ΤΑ να παίξει - με ρυθμίσεις στο οικονομικό πεδίο - ρόλο υπέρ των εργαζομένων, των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.

Είναι ανάγκη: Να αποκαλυφθεί η υποκρισία ότι μπορεί ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στον καπιταλισμό να αυτονομηθεί και να βγει έξω από τη λογική, τους σκοπούς και τους στόχους των κεντρικών κρατικών δομών και ό,τι αυτές αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν στο καπιταλιστικό σύστημα.

Στην προσπάθεια να προωθήσουν την πρότασή τους θα μιλήσουν για αυτόνομη δράση της ΤΑ, για αυτοτέλεια από την κεντρική εξουσία. Παλιές συνταγές που έχουν ήδη αποδεχτεί απραγματοποίητες, αφού είναι γνωστό ότι το κατασταλτικό σύστημα χρησιμοποιεί τους μηχανισμούς κοινωνικής συμμετοχής, όπως την ΤΑ, σαν ένα είδος φίλτρου το οποίο επιτρέπει την αφομοίωση εκείνων των επιδιώξεων που είναι συμβατές με την κυρίαρχη πολιτική.

Σ' αυτά τα πλαίσια, το θεσμικό πλαίσιο της ΤΑ περιορίζει τον ίδιο τον εκδημοκρατισμό, στο όνομα της αποτελεσματικότητας, προς όφελος του συστήματος.

Απ' όσα αναφέρθηκαν παραπάνω προκύπτει ότι η λύση που προτείνουν, δεν είναι θέμα τεχνοκρατικό, όπως θέλουν να παρουσιάσουν, αλλά θέμα βαθιά πολιτικό.

Εχει να κάνει με το ρόλο και τη χρησιμοποίηση των θεσμών (εδώ της ΤΑ) του αστικού κράτους σαν μέσο για τη διοχέτευση και εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής, για την ενσωμάτωση των εργαζομένων στο σύστημα, για την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και αυταπατών, αλλά και την αντιμετώπιση των πραγματικών αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, της κυριαρχίας παντού, χωρίς προβλήματα, των νόμων της αγοράς.

Γίνεται φανερό πως απέναντι σ' αυτή την προοπτική πρέπει να συγκροτηθεί ένα όσο το δυνατόν πλατύτερο μέτωπο αντίστασης, όπου θα συμμετέχουν τόσο οι αιρετοί, αλλά κύρια το βασικό συστατικό της αυτοδιοίκησης που είναι οι δημότες. Υπάρχουν περιθώρια και μπορούν να γίνουν μεγαλύτερα σ' αυτή την κατεύθυνση.

Το Δεκέμβρη του 1999 η Οργανωτική Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων (ΟΕΟΑ) «Αθήνα 2004» ανακοινώνει ότι ο διαγωνισμός που είχε προκηρύξει από το καλοκαίρι, ακυρώνεται. Σαν δικαιολογία η ηγεσία της ΟΕΟΑ παρουσιάζει ορισμένα «κενά» στη διαδικασία αξιολόγησης των υποψήφιων κοινοπραξιών.

Ο «Ρ» αποκάλυψε τότε πληροφορίες (οι οποίες δε διαψεύστηκαν) σύμφωνα με τις οποίες η πίεση της αμερικάνικης πρεσβείας προς την ελληνική κυβέρνηση προκάλεσε την ακύρωση του διαγωνισμού. Κι αυτό γιατί οι αμερικανικές εταιρίες, που συμμετείχαν στο διαγωνισμό, αποκλείστηκαν από τη β΄ φάση του, με αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι των Αμερικανών να στραφούν στην πρεσβεία. Ο Ν. Μπερνς ανέλαβε το έργο της υπεράσπισης των συμφερόντων των εταιριών. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι έφτασε μέχρι το Μαξίμου για το θέμα. Αμέσως μετά, ο διαγωνισμός ακυρώθηκε και επαναπροκηρύχτηκε...

Οι δηλώσεις του προέδρου της ΔΟΕ Χ. Α. Σάμαρανκ, σύμφωνα με τις οποίες η Αθήνα κινδυνεύει να χάσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, αποτελούν το καλύτερο άλλοθι προκειμένου να καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού ο φόβος της «απειλής» να χαθεί η μεγάλη ευκαιρία του 2004. Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση φαίνεται πως εκτιμά ότι θα αμβλυνθούν οι λαϊκές αντιδράσεις κατά την πορεία υλοποίησης της προετοιμασίας των αγώνων. Κι αυτό γιατί οι κυβερνητικές επιλογές στην υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Στη λογική αυτή, αμέσως μετά τις δηλώσεις Σάμαρανκ, ο κυβερνητικός μηχανισμός παρουσιάστηκε «αποφασισμένος να δραστηριοποιηθεί». Τις 10 μέρες που ακολούθησαν από τις δηλώσεις του προέδρου της ΔΟΕ, η κυβέρνηση καλλιέργησε ένα κλίμα οργανωτικών αλλαγών, με τον υπουργό Πολιτισμού Θ. Πάγκαλο να φέρεται ως ο απόλυτος «άρχων» της υπόθεσης «2004». Εγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, με μοναδικό όμως αντικείμενο το πώς η υπόθεση θα προχωρήσει ακόμα πιο γρήγορα σε όφελος των πολυεθνικών κολοσσών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο Θ. Πάγκαλος, προσπαθώντας να «ερμηνεύσει» τις δηλώσεις Σάμαρανκ, παραδέχτηκε ουσιαστικά ότι πίσω από τις απειλές κρύβεται ακριβώς το μοίρασμα. «Υπάρχει η φάση αυτή που περιέγραψε ως κίτρινη ο κ. Σάμαρανκ, όπου ανοίγουν όλοι οι φάκελοι, ανοίγουν όλα τα δεδομένα και προφανώς εκεί υπάρχει μία αβεβαιότητα και η ανάγκη να πάρει κανείς τις κατάλληλες αποφάσεις στις κατάλληλες στιγμές». Δηλαδή με άλλα λόγια ήρθε η ώρα να μοιραστούν οι δουλιές και γι' αυτό υπάρχει αβεβαιότητα προφανώς σε αυτούς που επιδιώκουν να τις πάρουν και ότι η επιλογή Σάμαρανκ να δηλώσει ευθέως όσα δήλωσε ήταν η κατάλληλη απόφαση την κατάλληλη στιγμή.

«Είναι το πράσινο φως - όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ - προκειμένου να μπορεί η κυβέρνηση, με την επίκληση της επαπειλούμενης απώλειας της διοργάνωσης, την οποία ανάγει περίπου σε "νέα εθνική τραγωδία": να δικαιολογεί τις απ' ευθείας αναθέσεις μεγάλων πακέτων στους πολυεθνικούς κολοσσούς - χορηγούς της ΔΟΕ και να προωθήσει στο οργανωτικό επίπεδο της προετοιμασίας αλλαγές σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση από αυτήν που μέχρι σήμερα έχει ψηφίσει».

Στην πραγματικότητα ο κυβερνητικός μηχανισμός δε σταμάτησε ούτε μία στιγμή να... «δουλεύει». Απλά, οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν ένα τεράστιο πεδίο σύγκρουσης μεγάλων οικονομικών συμφερόντων και το μοίρασμα πρέπει να είναι «προσεκτικό». Από τη στιγμή που η λέξη «Αθήνα» βγήκε από το στόμα του Σάμαρανκ, το Σεπτέμβρη του 1999, ξέσπασε ένας σκληρός «πόλεμος» συμφερόντων. «Πόλεμος» που αφορούσε στο μοίρασμα της τεράστιας πίτας των Ολυμπιακών Αγώνων:Ολυμπιακά έργα, διαχείριση Ολυμπιακών έργων, τηλεπικοινωνίες, νέες τεχνολογίες, πληροφορική, ξενοδοχειακή υποδομή, ραδιοτηλεοπτική μετάδοση των αγώνων, ασφάλεια, ιατρικές υπηρεσίες, εμπορική εκμετάλλευση του Ολυμπιακού Σήματος, προγράμματα μάρκετινγκ, εθελοντισμός, τροφοδοσία των αθλητών, υπηρεσίες Τύπου, διεξαγωγή τελετών, Πολιτισμός, μεταφορά και διακίνηση, εκπαίδευση, εκτύπωση εισιτηρίων και διαφημιστικών φυλλαδίων.

Πρόκειται για ένα «πακέτο» πολλών τρισεκατομμυρίωνδραχμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο ο προϋπολογισμός της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004» ανέρχεται - με τα μέχρι στιγμής δεδομένα - στα 544 δισ. δραχμές. Ομως, αυτός ο προϋπολογισμός αφορά μόνο την οργάνωση των αγώνων και όχι τα Ολυμπιακά έργα και τη δημιουργία των κατάλληλων υποδομών για τη διεξαγωγή τους.

Το χρονικό διάστημα Σεπτέμβρης 1997 - Απρίλης 2000 ήταν ένα διάστημα με αρκετές επιχειρηματικές και πολιτικές συγκρούσεις που αφορούν το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αγώνας δρόμου των οικονομικών συμφερόντων διεξάγεται μέσω των πολιτικών τους εκπροσώπων. Συγκεκριμένα:

• Το Φλεβάρη 1998 ξέσπασε η πρώτη διαμάχη, μέσω επιστολών, μεταξύ Βενιζέλου (τότε υπουργός Πολιτισμού) - Λαλιώτη - Βερελή(τότε υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ) για το ποια από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί ο καθένας θα έχει το πάνω χέρι στην εκτέλεση των Ολυμπιακών έργων.
• Το Γενάρη 2000 ο Κ. Λαλιώτης αναλαμβάνει την αρμοδιότητα κατασκευής των Ολυμπιακών έργων. Την ίδια χρονική περίοδο ο Γ. Βασιλακόπουλος, πρώην γενικός γραμματέας Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ, καταγγέλλει «διασπάθιση δημοσίου χρήματος» και «πλιάτσικο» στην υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων.
• Αμέσως μετά τις εκλογές του Απρίλη και με αφορμή τις δηλώσεις Σάμαρανκ, ο υπουργός Πολιτισμού Θ. Πάγκαλος - παλιός φίλος του υποψήφιου διαδόχου για την προεδρία της ΔΟΕ, Ζ. Ρογκ - εμφανίζεται ως ο κυρίαρχος των Αγώνων.

«Μια προσωπικότητα της εμβέλειας του κ. Πάγκαλου μπορεί να εξασφαλίσει το συντονισμό όλων των συναρμόδιων υπουργείων». Αυτή η δήλωση του Ζ. Ρογκ, προέδρου της Συντονιστικής Επιτροπής της ΔΟΕ για την Ολυμπιάδα του 2004, σφράγισε τον κύκλο των πολιτικών συγκρούσεων που αφορά το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Φαίνεται πως η κυβέρνηση έλαβε το μήνυμα της ΔΟΕ. Το κατάλληλο πρόσωπο που θα πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις βρέθηκε και οι πολυεθνικές μπορούν να είναι ήσυχες ότι όλα θα πάνε καλά.

Το πακέτο της ασφάλειας των αγώνων, (προϋπολογισμού 22,5 δισ. δρχ.) αποτελεί το «μήλο της έριδος» για Αμερικανούς και Ισραηλινούς επιχειρηματίες. Σύμφωνα με πληροφορίες του «Ρ», η Οργανωτική Επιτροπή και η κυβέρνηση «δέχονται πολύ στενό μαρκάρισμα» από Αμερικανούς, αλλά και Ισραηλινούς, προκειμένου να αναλάβουν την ασφάλεια των Αγώνων, που περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τις υπηρεσίες ασφαλείας σε όλες τις εγκαταστάσεις, την ασφάλεια ενδοεταιρικών χώρων, τον εξοπλισμό φορέων παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, καθώς και τεχνολογικά συστήματα ασφαλείας.

Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι πρέπει να έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε αυτόν τον «ευαίσθητο» τομέα. (Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 14 Δεκέμβρη αυστραλιανή εφημερίδα δημοσίευσε ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Αβραάμ Λίνκολν» θα πλέει στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Νέας Νότιας Ουαλίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, έτοιμο να αναλάβει δράση σε περίπτωση τρομοκρατικής ενέργειας...). Από την πλευρά τους παράγοντες από την ισραηλινή πρεσβεία βρίσκονται σε συχνή επικοινωνία με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και την ΟΕΟΑ για το θέμα. Το ενδιαφέρον των Ισραηλινών εστιάζεται κυρίως στον τομέα της ανταλλαγής πληροφοριών και αντικατασκοπίας.

Ο φορέας ραδιοτηλεοπτικής μετάδοσης των Ολυμπιακών Αγώνων αποτελεί ένα ακόμα πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων. Ως γνωστόν, η ΔΟΕ επιθυμεί το συγκεκριμένο πακέτο, ύψους 153 δισ. δρχ. να το πάρει ο Μ. Ρομέρο, πίσω από τον οποίο βρίσκονται αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα. Σε αυτόν άλλωστε ανατέθηκε και η ραδιοτηλεοπτική μετάδοση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2000 στο Σίδνεϊ και των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2002 στο Σολτ Λέικ Σίτυ. Η ελληνική πλευρά δεν έχει «κλείσει» - προς το παρόν - το θέμα, ευνοϊκά για τον Μ. Ρομέρο.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι ευρωπαϊκοί τηλεοπτικοί κολοσσοί πιέζουν - και την ίδια τη ΔΟΕ - για να συμμετάσχουν στο φορέα από κοινού με τον Μ. Ρομέρο. Πρόκειται για μια μεγάλη σύγκρουση μια και τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά τηλεοπτικά δίκτυα θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη από τη διανομή της εικόνας σε χιλιάδες τηλεοπτικά κανάλια σε όλο τον κόσμο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πληροφορίες ήθελαν την ΟΕΟΑ να έχει αποφασίσει από τον περασμένο Νοέμβρη να συστήσει θυγατρική εταιρία για να ανατεθεί απ' ευθείας στον Μ. Ρομέρο. Ομως, η αρχική απόφαση άλλαξε και τελικά πριν από λίγες μέρες προκηρύχτηκε διεθνής διαγωνισμός.