Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων, από τη συγκρότησή της, έχει αναδειχτεί σε συνεπή εκφραστή των διεκδικήσεων των αναπήρων και των οικογενειών τους

Οι ανάπηροι στη χώρα μας συνειδητά δεν καταγράφηκαν ποτέ, γιατί η απογραφή τους θα αναδείκνυε το μέγεθος του προβλήματος και την αναντιστοιχία των αναγκών με όσα γίνονται για την πρόληψη της αναπηρίας, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την παραγωγική ένταξή τους, όμως με βάση διεθνή δεδομένα, οι ανάπηροι φτάνουν το 10% του γενικού πληθυσμού. Κάθε χρόνο 4.000 άνθρωποι στην Ελλάδα καθίστανται παραπληγικοί, λόγω της απουσίας πολιτικής πρόληψης της αναπηρίας, προστασίας της ζωής και της ακεραιότητας των εργαζομένων στους χώρους δουλιάς, στο οδικό δίκτυο, τους χώρους ψυχαγωγίας και άθλησης. Στη χώρα μας, τα επιδόματα, που βρίσκονται σε εξευτελιστικά επίπεδα, παίρνουν μόλις 130.000 ΑμεΑ απ' τους συνολικά 500.000 βαριά ανάπηρους. Η ανεργία στους ικανούς προς εργασία ανάπηρους φτάνει το 80%. Εκτός εκπαίδευσης βρίσκονται 180.000 παιδιά με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες, μόνο 500 παιδιά με αυτισμό από τα 30.000 πηγαίνουν σε κάποιο ειδικό κέντρο. Υπάρχουν μόνο 200 δημόσια κρεβάτια αποκατάστασης από τα 2.000 που χρειαζόμαστε ως χώρα, ενώ την ίδια στιγμή είναι σε εξέλιξη επενδύσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων διαφόρων επιχειρηματιών. Βασικός κορμός στήριξης των ΑμεΑ είναι η οικογένεια, που προσπαθεί να αναπληρώσει τις ανεπάρκειες του κράτους που αδιαφορεί. Οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους αναγκάζονται να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Αποκατάστασης που ήταν υποχρεωμένο να τους παρέχει δωρεάν το κράτος. Τα απαραίτητα κέντρα ενημέρωσης και στήριξης των οικογενειών, που φέρνουν στη ζωή ένα ανάπηρο παιδί ή που το παιδί τους καθίσταται ανάπηρο μετά από ένα ατύχημα ή μια ασθένεια, είναι ανύπαρκτα.

Οι ανάπηροι βιώνουν τον αποκλεισμό από την εκπαίδευση, την αδυναμία πρόσβασης σε θέατρα, κινηματογράφους, μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, δημόσιες υπηρεσίες, τις μεγαλουπόλεις των πολυκατοικιών και της ανυπαρξίας έστω και μιας ελεύθερης σπιθαμής γης που είναι απροσπέλαστες στα ΑμΕΑ, τα απροσπέλαστα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα, τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων των αναπήρων και τους υπεύθυνους για τη δημιουργία τους, επιχειρούν να συγκαλύψουν οι κυβερνώντες, με τις πλάτες της συμβιβασμένης ηγεσίας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ), με τις διάφορες φιέστες που διοργανώνουν και τις επετειακές εκδηλώσεις «ευαισθησίας».

Παράλληλα όμως με αυτό το ρεσιτάλ υποκρισίας προχωρούν τα νέα μέτρα ενάντια στους ανάπηρους και τις οικογένειές τους. Η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου την περασμένη Πέμπτη «τίμησε» την 3η Δεκέμβρη εγκρίνοντας ψήφισμα που προωθεί την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας -Πρόνοιας, τη μεγαλύτερη αποσύνδεση των αναπήρων από τις υπηρεσίες Υγείας, την ενίσχυση των «φιλανθρώπων» και «εθελοντών» που δραστηριοποιούνται στο χώρο. Το ψήφισμα καταψήφισαν οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση της ΝΔ πετσοκόβει παροχές και δικαιώματα, παραδίδει κομμάτι - κομμάτι τον ευαίσθητο χώρο στους ιδιώτες και τους «εθελοντές», προτρέπει τις διοικήσεις των ιδρυμάτων και ειδικών σχολείων να επιβάλλουν πληρωμές στους γονείς των παιδιών με αναπηρία, προωθεί την Κάρτα Αναπηρίας. Η οποία θα χρησιμοποιηθεί για να μειωθούν αριθμητικά οι δικαιούχοι των αναπηρικών συντάξεων, για να μειωθούν οι θεραπείες και όποια άλλη κοινωνική παροχή για τους αναπήρους, αφού πλέον η κυβέρνηση συνδέει τα επιδόματα με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και τη «λειτουργικότητα» των ΑμεΑ.

Ταυτόχρονα, επιχειρείται η μετάθεση των ευθυνών γι' αυτή την κατάσταση στην «έλλειψη ευαισθησίας της κοινωνίας». Ομως είναι η ίδια η πραγματικότητα που τους διαψεύδει, αφού οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους δεν είναι θύματα της κοινωνίας, αλλά της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων. Οι λαϊκές οικογένειες πληρώνουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, την παραβίαση κάθε κανόνα υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς, την αυθαιρεσία στο όνομα των υπερκερδών των μεγαλοεργολάβων στα μεγάλα έργα, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του συστήματος Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, την ανυπαρξία πολιτικής πρόληψης και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

Αυτή την ταξική πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου, που οξύνει και πολλαπλασιάζει τα προβλήματα, πρέπει να βάλουν στο στόχαστρο οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους. Και ξεπερνώντας τις συμβιβασμένες ηγεσίες των αναπηρικών οργανώσεων να συνταχτούν με το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα και τη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ), να μπουν στον αγώνα μαζί με τα άλλα λαϊκά στρώματα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, που στο κέντρο τους θα έχουν τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Αγωνιστική απάντηση στην πολιτική που βάζει στο στόχαστρο τα δικαιώματα των αναπήρων και των οικογενειών τους, προβάλλοντας τα αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες των αναπήρων, δίνει το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα, με τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώνει σήμερα στις 11 π.μ. στην πλατεία Κοραή η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και την πορεία που θα ακολουθήσει στο Μέγαρο Μαξίμου.

«Για την 3η του Δεκέμβρη η κυβέρνηση εξασφάλισε τη συναίνεση των συμβιβασμένων - διεφθαρμένων ηγεσιών του αναπηρικού κινήματος και όχι μόνο - όμως οι αγωνιστές ανάπηροι και οι οικογένειές τους θα είναι στους δρόμους του αγώνα», τονίζει η ΣΕΑΑΝ και καλεί τους ανάπηρους, τους συνταξιούχους και εργαζόμενους να παλέψουν για:

• Πολιτική πρόληψης της αναπηρίας, με μέτρα υγιεινής και ασφάλειας για τους εργαζόμενους στους τόπους δουλιάς, κατοικίας, ψυχαγωγίας και άθλησης.
• Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υψηλού επιπέδου Υγεία - Πρόνοια - Ειδική Αγωγή - Ψυχική Υγεία, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.
• Πλήρες δημόσιο δίκτυο πρώιμης και έγκαιρης διάγνωσης και κέντρων αποκατάστασης σε όλα τα επίπεδα.
• Δωρεάν παροχή όλων των απαραίτητων θεραπειών, φαρμάκων αναλώσιμων υγειονομικών υλικών, με πλήρη και επαρκή χρηματοδότηση του συστήματος από τον κρατικό προϋπολογισμό, με ταυτόχρονη κατάργηση των κλάδων Υγείας των ασφαλιστικών Ταμείων.
• Κατοχύρωση του δικαιώματος στη δουλιά όλων των ικανών προς εργασία αναπήρων.
• Ενοποίηση όλων των επιδομάτων αναπηρίας σε ένα. Μετατροπή του σε κοινωνική σύνταξη (650 ευρώ για εργαζόμενους και συνταξιούχους - 1.050 ευρώ για άνεργους, ανίκανους προς εργασία και ανασφάλιστους) και επέκταση σε κατηγορίες αναπήρων που σήμερα δεν παίρνουν (ημιπληγικούς, κωφούς από 18 έως 65 ετών, πάσχοντες από γεροντική άνοια και μια σειρά εκφυλιστικές ασθένειες).
• Εκδημοκρατισμό του αναπηρικού κινήματος.
• Δημιουργία σύγχρονου Γενικού Οικοδομικού Κώδικα που να επιβάλλει την προσβασιμότητα των αναπήρων σε όλες τις νέες κατασκευές, δημόσιες και ιδιωτικές, υποχρεώνοντας παράλληλα τις όποιες δυνατές εργονομικές προσαρμογές στις ήδη υπάρχουσες και στο δομημένο περιβάλλον. Ανθρώπινες πόλεις, ελεύθερους χώρους, πεζοδρόμια, ασφαλή και φτηνά μέσα μαζικής μεταφοράς.

Δε γνωρίζουν, λέτε, τα αιμοβόρα ΜΜΕ, το ποιος όπλισε το δολοφόνο; Το ποιος έμαθε ετούτον τον άνθρωπο σκοποβολή; Το ποιος του δίδαξε ηθική; Το ποιος του έμαθε το πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή; Δε γνωρίζουν τον ηθικό αυτουργό; Φυσικά και τον γνωρίζουν! Αν κοιτάξουν στον καθρέφτη, θα δούνε μέσα σ' αυτόν και τον εαυτό τους. Γιατί είναι και αυτά μέρος του σχολείου, που διδάσκει δολοφόνους! Γιατί είναι και αυτά συνένοχα στην ηθική αυτουργία.

Ομως, τα ΜΜΕ δεν είναι ο κύριος ένοχος! Αυτά είναι ένα σύμπτωμα! Ο κύριος ένοχος είναι ο κυρίαρχος πολιτισμός, το κοινωνικό σύστημα που ευθύνεται για τη διαχείριση, το καπιταλιστικό σύστημα που επιβάλλει τις δικές του λογικές! Ακόμα και η πιο απαίδευτη ματιά μπορεί εύκολα να διακρίνει εκατοντάδες χιλιάδες δολοφόνους, από τη μια άκρη στην άλλη της Γης, να πυροβολούν και να σκοτώνουν εν ψυχρώ κάθε στιγμή! Η «πολιτισμένη» καπιταλιστική ανθρωπότητα είναι ένα απέραντο σφαγείο. Ενα σφαγείο, που ξεκινάει από τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής μέχρι και την αφαίρεση!

«Ο τρόπος παραγωγής των υλικών αγαθών αποτελεί τη βάση όλης της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ζωής της κοινωνίας». Ποιος να μπει τώρα σε τέτοιες κουβέντες! Ονομάζουμε το δολοφόνο τέρας και τελειώνουμε! Η άλλη πρόταση, «να αλλάξουμε τον τρόπο παραγωγής των υλικών αγαθών, για να φτάσουμε σε ένα άλλον υψηλότερο πολιτισμό», έναν πολιτισμό όπου θα μετράει διαφορετικά η αξία της ανθρώπινης ζωής, αλλά και η αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δεν μπαίνει καν σε κουβέντα από τα ΜΜΕ και, πολύ περισσότερο βέβαια, από το δοσμένο κοινωνικό σύστημα. Εκτός από την πρωτοπορία, που αυτές οι αξίες είναι μέρος της αγωνίας της και των αγώνων της, δυστυχώς, δεν το βάζει σε συζήτηση ούτε και αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ο λαός, ο οποίος υφίσταται τα αποτελέσματα του κυρίαρχου πολιτισμού. Ο λαός που τον χρησιμοποιούν πότε για να δολοφονεί και πότε για να δολοφονείται!

Πώς να μη σηκώσει το όπλο και να μη δώσει εν ψυχρώ τη χαριστική βολή ο δολοφόνος του Αγρινίου; Αφού στο Αγρίνιο, στο μυαλό του, δεν «έφτασαν ποτέ τα επιτεύγματα της επιστήμης, της τέχνης, της φιλοσοφίας». Ο,τι έφτασε κοντά του, μπήκε στο σπίτι του και στις φλέβες του, ήταν τα απαραίτητα για να συντηρηθεί. Πρωτόγονα πράγματα, δηλαδή. Εγώ και το κτήμα μου. Το κτήμα μου πάνω από τον διπλανό μου. Η περιουσία μου και το εγώ μου!

Δε γινόμαστε όλοι δολοφόνοι, γιατί δε βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο. Κάποιοι από εμάς, σε κάποιους από εμάς, έφτασε η «πληροφορία». Κάποιοι συνάνθρωποί μας, όμως, διατηρήθηκαν, και με δική τους ευθύνη, σε πρωτόγονα στάδια. Οσο, όμως, θα υπάρχουν «απληροφόρητοι», θα υπάρχουν και εγκλήματα, όπως αυτό του Αγρινίου. Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι που δε θα γνωρίζουν της αξία της ανθρώπινης ζωής, θα υπάρχουν και άνθρωποι, που θα σκοτώνουν «δι' ασήμαντον αφορμήν».

«Ψυχή» των αγροτικών κινητοποιήσεων των γυναικών στο νομό Τρικάλων η Βάγια Παπακόγκου, δασκάλα τότε, στην εποχή της Αντίστασης, βγήκε στο βουνό αργότερα στις γραμμές του ΔΣΕ. Βοηθός Πολιτικού Επιτρόπου στην Πρώτη Μεραρχία Θεσσαλίας έγινε σε συνεχεία υπολοχαγός πολιτική επίτροπος, πήρε μέρος σε μάχες και κινητοποιήσεις.

Γράφει για τις πρώτες γυναίκες που βγήκαν στο βουνό, στο ΔΣΕ: «Τη σημερινή βία από μέρους του μοναρχοφασισμού δεν την άντεχαν. Και οι γυναίκες ήταν ασυμβίβαστες. Ολα τα κακά μπορούσαν να τα υποφέρουν λίγο λίγο - ξυλοδαρμούς, λεηλασίες, σκοτωμούς - τις διαπομπεύσεις, τους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις δεν τις ανέχονταν. Ανατριχιαστικά φαντάσματα σάλευαν το μυαλό τους, άρπαζαν απ' αυτές τον αθώο τους ύπνο...».

Στο βιβλίο του «Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού» ο Κώστας Γκριτζώνας, πολιτικός επίτροπος της 1ης Μεραρχίας, αναφέρει μερικά από τα ονόματά τους στον τομέα πολιτικής δουλειάς στο ΔΣΕ. Να σημειώσουμε μερικά από αυτά:

* Στο κλιμάκιο του γενικού Αρχηγείου στη Νότια Ελλάδα ήταν η Μαρία Κολιγιάννη (σ.σ. η Μαρία Ράπτη - Κολιγιάννη που «έφυγε» πρόσφατα).

* Στην 1η Θεσσαλική Μεραρχία η Βάγια Παπακόγκου.

* Στην 139η Ταξιαρχία Θεσσαλίας η Ναυσικά Αγριγιαννάκη. Στα τάγματα της ταξιαρχίας ήταν οι Δημητριάδου Βαγγελιώ, Γουρζανοπούλου Αλεξάνδρα, Καλαϊτζίδου Αθανασία.

* Στην 123η Ταξιαρχία Θεσσαλίας η Γιάννα Τρικαλινού.

Για να είναι αποδοτικότερη η πολιτική δουλειά στις μαχήτριες, οι υπεύθυνες αξιοποιούσαν βοηθητικά και άλλα γυναικεία στελέχη. Οπως αναφέρει ο Κ. Γκριτζώνας: «Στη 1η Μεραρχία - για την οποία έχω προσωπική αντίληψη - η υπεύθυνή μας Βάγια είχε δίπλα της ένα τέτοιο βοηθητικό άτυπο "επιτελείο" από γυναίκες που το αποτελούσαν οι Φόνη Καρυά, η Διαμάντω Γκριτζώνα, η Φωτίκα Κουρδούκλα, η Χαρίκλεια Κολοβού κ.ά. Η Βάγια ήταν δασκάλα απ' το χωριό Παχτούρι της Αργιθέας. Ανήκε σε οικογένεια με πλούσια επαναστατική δράση στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης και στα κατοπινά χρονιά του εμφυλίου. Ηταν υπολοχαγός του ΔΣΕ, πρακτική γυναίκα, καλή οργανώτρια, προσιτή και ευχάριστη στις μαχήτριες της Μεραρχίας μας».

Να τι λέει η ίδια η Βάγια για το ξεκίνημα του ΔΣΕ στη Θεσσαλία: «Το Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας (ΚΓΑΝΕ) και η Διοίκηση της Ι Μεραρχίας με επίλεκτα τμήματά της μπήκαν στο θεσσαλικό χώρο. Με τη μάχη της Καλαμπάκας και Τρικάλων στο πρώτο δεκαήμερο του Αύγουστο (1948) με τις μάχες της Φαρκαδόνας, Τυρνάβου, Αγιάς και περιχώρων στο δεύτερο δεκαήμερο του ίδιου μήνα έγιναν σημαντικές αλλαγές σε όφελος του ΔΣΕ. Εκατοντάδες νεαρά κορίτσια, οι περισσότερες εθελοντικά και άλλες με την πειθώ, κατατάχτηκαν στο Δημοκρατικό Στρατό.

Στο στρατιωτικό αχτίφ που πραγματοποιήθηκε κάπου στον Κάτω Ολυμπο και μελετήθηκαν τα συμπεράσματα από τις πρόσφατες μάχες, η καθοδήγηση του ΚΓΑΝΕ και της Μεραρχίας έδωσαν συγκεκριμένη προσοχή στην ιδιαίτερη πολιτική δουλειά που έπρεπε να γίνεται στις μαχήτριες των τμημάτων για την καλύτερη αφομοίωση των καθηκόντων στην καθημερινή τους δράση... Οι συν/σες Γιάννα Τρικαλινού, Ναυσικά Αγριανάκη, Φωτίκα Κουρδούκλα τοποθετήθηκαν υπεύθυνες Ταξιαρχιών...

... Ενα σούρουπο φύγαμε από την ανατολική Θεσσαλία και μέσα από δύσβατους δρομίσκους ανάμεσα από χαμηλόκλαδα καταπράσινα δέντρα, κατευθυνθήκαμε για τη Δυτική Θεσσαλία. Το ίδιο βράδυ, τμήμα του κυβερνητικού στρατού έστησε ενέδρα και μας επιτέθηκαν με πυκνά πυρά. Τα δικά μας ετοιμοπόλεμα τμήματα αμύνθηκαν με σθένος και σε ελάχιστο χρόνο απέκρουσαν την επίθεση και μάλιστα τους καταδίωξαν σε μεγάλη απόσταση. Στην απόκρουση της επίθεσης το τάγμα που συνόδευε τους νεοεπιστρατευμένους με διοικητή το συν. Κόκκινο έδειξε ηρωισμό και απαράμιλλη πολεμική τέχνη.

Τις πρωινές ώρες βλέπαμε φαντασμαγορικό το θέαμα της φάλαγγας των νέων μαχητριών με τις πολύχρωμες ενδυμασίες τους, καθώς ακούραστες ανέβαιναν τους κορδελιαστούς βουνίσιους δρόμους. Τότε έγραψα ένα περιγραφικό χρονικό και σε λίγες μέρες το ακούσαμε από το ραδιοφωνικό σταθμό της Ελεύθερης Ελλάδας».(Βάγιας Παπακόγκου, «Λαϊκών αγώνων αναπαραστάσεις» Εκδόσεις «Βαρβάκη»).

Οι γυναίκες της Καρδίτσας με 25 μέρες μόνο εκπαίδευση πολεμάνε στο Καρπενήσι και διακρίνονται. Από τις γυναίκες της Ανατολικής Θεσσαλίας που πήγαν στο ΔΣΕ καμιά δε λιποτάκτησε.

Οι μαχήτριες συμμετείχαν σε δύσκολες και επικίνδυνες αποστολές ακόμα και σε απομακρυσμένες περιοχές - στην Ηπειρο, στη Δυτική Μακεδονία, στο Σμόλικα και στο Γράμμο, και βγήκαν παλικάρια! Το ποσοστό τους έφτασε σιγά σιγά στο 27-30%. Ανάμεσά τους αμαζόνες του Ιππικού, σαμποτέρ, νοσοκόμες, ασυρματίστριες. Βαρύς ο φόρος του αίματος που πλήρωσαν στο πεδίο της μάχης, στην αιχμαλωσία, στις εκτελέσεις, στις εξορίες και τις φυλακές.