Αφού πρώτα ο ΛΑ.Ο.Σ. έβαλε το χεράκι του, υπερψηφίζοντας το μνημόνιο, να «ανοίξουν οι ουρανοί» πάνω απ' τα κεφάλια των ανθρώπων του μόχθου, τώρα προσπαθεί να βγάλει την ουρά του απ' έξω καταγγέλλοντας την κυβέρνηση γιατί εφαρμόζει όσα προβλέπει το μνημόνιο που από κοινού ψήφισαν στη Βουλή. Πέρα όμως απ' τις δημαγωγίες, ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν ξεχνά υπέρ ποίων έχει στρατευτεί. Αυτών τις αξιώσεις αράδιασε σε μια Επίκαιρη Ερώτηση την οποία κατέθεσε χτες η Κοινοβουλευτική του Ομάδα στη Βουλή και στον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας. Χαρακτηρίζει λοιπόν «παράλογα μέτρα» την «έκτακτη εισφορά σε κερδοφόρες επιχειρήσεις» και την «αύξηση της φορολογίας στα μερίσματα», λανθασμένο το «φορολογικό "κίνητρο" (στην ουσία αντικίνητρο) για τον "επαναπατρισμό κεφαλαίων"» και καταγγέλλει «στοχοποίηση της ακίνητης ιδιοκτησίας».
Και προτείνει στην κυβέρνηση «αξιοποίηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του δημοσίου», «ενεργοποίηση των Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα», πάταξη της γραφειοκρατίας που αποτελεί «αντικίνητρο για νέες επενδύσεις», επενδύσεις σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπως τα φωτοβολταϊκά με άμεσο ξεκαθάρισμα του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας τους, «σταθερό φορολογικό σύστημα προσανατολισμένο στη μείωση των φορολογικών συντελεστών για επιχειρήσεις που επενδύουν», «παροχή ρευστότητας στην αγορά», «ξεμπλοκάρισμα» όλων των ξένων επενδύσεων και «διαμόρφωση συνθηκών κοινωνικής ειρήνης».
Καλείται δε ο αρμόδιος υπουργός να απαντήσει πώς σκοπεύει να «προσελκύσει ξένες επενδύσεις», πώς θα «διευκολύνει την υλοποίηση επενδυτικών προτάσεων», αν θα επιμείνει στην «υπερβολική φορολογία», πώς θα «τονωθεί η ελληνική επιχειρηματικότητα», τι θα πράξει σε σχέση με τις ΣΔΙΤ, το ΕΣΠΑ, το ΤΕΜΠΜΕ, το νέο αναπτυξιακό νόμο κ.ά.
Είναι προφανές πως οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων δε θα μπορούσαν να θέσουν καλύτερα τα αιτήματά τους. Αλλά πάλι γιατί να το κάνουν όταν διαθέτουν τόσους πρόθυμους σε τόσες θέσεις να τα προωθήσουν...
Μαύρη προπαγάνδα
Οι άνθρωποι έχουν γίνει μάστοροι στην προπαγάνδα και την εξαπάτηση. Ενα ολόκληρο καλοκαίρι βομβάρδιζαν την κοινή γνώμη, με τους «ράμπο» της εφορίας, που είχαν εξαπολυθεί και κυνηγούσαν τη φοροδιαφυγή... Οτι στο στόχαστρο έχουν μπει οι μεγάλοι φοροφυγάδες, αυτοί που διατηρούν πανάκριβα σκάφη αναψυχής και πολυτελείς κατοικίες με αδήλωτες πισίνες. Οτι δημιουργούνται ομάδες κρούσης που θα ελέγξουν τα εισοδήματα των 1.000 πιο πλούσιων Ελλήνων. Τώρα τελευταία, μας λένε ότι θα επαναφέρουν διάταξη νόμου του 1995, σύμφωνα με την οποία η κατάθεση του κρατικού προϋπολογισμού, θα συνοδεύεται και με ειδικό τόμο με ονόματα επώνυμων φοροφυγάδων...
Και ενώ μας τάιζαν με φούμαρα, για δήθεν κυνήγι της μεγάλης φοροδιαφυγής, έφεραν το «επικαιροποιημένο» μνημόνιο που προβλέπει νέους εξοντωτικούς φόρους, νέες δραστικές περικοπές δαπανών, ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, της ΔΕΗ και των αστικών συγκοινωνιών της πρωτεύουσας, απολύσεις προσωπικού, αυξήσεις εισιτηρίων και των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος.
Μετά το νέο αυτό ορυμαγδό, τα κυβερνητικά στελέχη, έβγαιναν το ένα μετά το άλλο και μας έλεγαν: παιδιά, ως εδώ με τα μέτρα, νέα μέτρα δε θα επιβληθούν... Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά, ότι έλεγαν ψέματα. Ενα μήνα μετά τα μέτρα του «επικαιροποιημένου» μνημονίου, τα κυβερνητικά παπαγαλάκια μας ενημερώνουν, ότι είναι...στην ευχάριστη θέση να μας πληροφορήσουν, ότι πρέπει να καταβάλουμε και άλλο φόρο «αλληλεγγύης»! Αυτό, της εξίσωσης της φορολογίας του πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Οτι αρκετά εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας θα παγώσουν τον ερχόμενο χειμώνα, γιατί δε θα είναι σε θέση να προμηθευτούν το πανάκριβο πετρέλαιο, στην τιμή του 1,4 ευρώ το λίτρο.
Εχουμε να κάνουμε με κόμμα - το ΠΑΣΟΚ - αδίστακτο. Είναι καιρός πλέον να το εγκαταλείψουν μαζικά τα λαϊκά στρώματα που το στηρίζουν με την ψήφο τους, όπως και τη ΝΔ. Μόνο με το πολιτικό τσάκισμα και των δύο αστικών κομμάτων σε συνδυασμό με την οργανωμένη λαϊκή πάλη και την αποφασιστική στήριξη του ΚΚΕ θα ανοίξει παράθυρο ελπίδας για τον εργατόκοσμο, που σήμερα υποφέρει και από τον καπιταλισμό και από τους πολιτικούς πάτρωνες του συστήματος.
Το «κόκκινο» που τους αξίζει
Οπου υπάρχουν «αντάρτικα» ψηφοδέλτια τόσο το καλύτερο. Θα δουλέψουν και οι δύο για το κόμμα (σ.σ. εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ) και το κόμμα θα ευλογήσει όποιον νικήσει. Το είπε, έμμεσα πλην σαφώς, ο Θ. Τσούρας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. «Εχουμε συμφωνήσει όποιος πάει στο δεύτερο γύρο να βοηθήσει τον άλλο», είπε ο πρόεδρος της Επιτροπής ανάδειξης υποψηφίων, αναφερόμενος στις περιπτώσεις δήμων που είναι δύο υποψήφιοι από το ΠΑΣΟΚ. Στην πραγματικότητα επιβεβαίωσε αυτό που όλοι γνωρίζουν. Οτι δηλαδή η ψήφος στα «αντάρτικα» ψηφοδέλτια είτε του ΠΑΣΟΚ είτε της ΝΔ είτε των παραφυάδων τους, μετράει τελικά στο σακούλι του δικομματισμού, δηλαδή είναι ψήφος υπέρ της συνέχισης των αντιλαϊικών - αντεργατικών μέτρων και τελικά στρέφεται σε βάρος των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους νέους και «άφθαρτους», τους «έντιμους», τους δήθεν «αυτοδιοικητικούς» κ.ο.κ. Ολοι τους υπηρετούν την αντιλαϊκή πολιτική και τον «Καλλικράτη» και η απάντηση που τους αξίζει, είναι να πλημμυρίσουν οι κάλπες με «κόκκινα» ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης».
«Καλλικράτης», αντιλαϊκό εργαλείο
Η νέα διοικητική δομή της χώρας, ο λεγόμενος «Καλλικράτης», είναι ένα από τα καλύτερα εργαλεία για την εφαρμογή της πολιτικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, επομένως και της υλοποίησης του μνημονίου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όταν «κατέβαζε» στη Βουλή το νομοσχέδιο για τον «Καλλικράτη», ήταν σαφής ως προς τους στόχους και το ρόλο της συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής. Πολύ συγκεκριμένα, έγραφε το κείμενο του σχεδίου ανάμεσα σε άλλα: «...ήταν απόφασή μας, η νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης, που έχουμε καταθέσει και στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Δηλαδή, η μείωση μισθών, η κατάργηση των συντάξεων, η αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων, το «σπάσιμο» του ενιαίου και η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εμπορευματοποίηση όποιας δημόσιας γης έχει απομείνει, των ακτών κλπ. Το «εργαλείο» που λέγεται «Καλλικράτης», είναι μοχλός εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής που χτυπά τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
O «Καλλικράτης» είναι ένα από τα βασικά εργαλεία της κυρίαρχης πολιτικής. Μερικές αναφορές στον αστικό Τύπο δίνουν ένα στίγμα. Λένε: «Το μελλοντικό μοντέλο ανάπτυξης της χώρας περνά από τους δήμους και τις εκλεγμένες περιφερειακές διοικήσεις». Εννοούν καπιταλιστική ανάπτυξη με κριτήριο την αύξηση των κερδών. Εννοούν, νέα πεδία για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Αλλωστε, με τον «Καλλικράτη» έγιναν ισχυροί σε μέγεθος και πληθυσμό μηχανισμοί που δημιουργούν ένα ευνοϊκότερο πλαίσιο δράσης για τους επιχειρηματίες. Ακόμα, αυξήθηκε η επιχειρησιακή ικανότητα της τοπικής και κυρίως της περιφερειακής διοίκησης για συνεργασίες με μονοπωλιακούς ομίλους που θα αναλαμβάνουν δημόσια έργα υποδομής και τομείς όπως ενέργεια, μεταφορές κλπ. Αυτές οι ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις του κεφαλαίου σε νέους τομείς και με καλύτερους όρους, έρχονται να δέσουν με τις αλλαγές στα εργασιακά και τα ασφαλιστικά, αφού οι κεφαλαιοκράτες βγαίνουν διπλά κερδισμένοι και θα μπορούν να επενδύουν με πολύ χαμηλότερο κόστος από ό,τι παλιότερα.
Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα από μια άλλη σκοπιά. Με τον «Καλλικράτη» σχεδιάζουν να μεταβιβαστεί η αρμοδιότητα για τη λειτουργία των νοσοκομείων και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στην περιφέρεια και η συντήρηση και λειτουργία των σχολείων στους δήμους. Μήπως αυτό σημαίνει ότι θα είναι πιο κοντά στο λαό αν αρρωστήσει ή αν χρειαστεί φροντίδα; Το ακριβώς αντίθετο. Υπάρχει εμπειρία από όλες τις χώρες της Ευρώπης, όπου αντίστοιχες διοικητικές αλλαγές έχουν προχωρήσει. Τα νοσοκομεία μειώνουν τα κρεβάτια, όπως οι καπιταλιστές διακόπτουν την παραγωγή στα εργοστάσιά τους επειδή έχουν οικονομική ζημιά. Στα σχολεία βάζουν «λουκέτο», ακριβώς όπως κλείνουν τα μικρομάγαζα που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αυτό προβλέπει το μνημόνιο, αυτό θα γίνεται μέσω του «Καλλικράτη». Την ίδια στιγμή, οι ανάγκες του λαού για Υγεία, Πρόνοια και Παιδεία είναι τέτοιες που απαιτούν και νοσοκομεία και σχολεία και δομές Πρόνοιας, χωρίς να τις πληρώνουν και με προσωπικό που να παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Μόνο που αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να υλοποιηθεί εξαιτίας του καπιταλιστικού κέρδους που θέλουν να βγάλουν οι κεφαλαιοκράτες από αυτούς τους τομείς.
Αυτή την ανάπτυξη που έχει ανάγκη η κυρίαρχη τάξη έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση. Και για να υλοποιηθεί, έφτιαξαν το εργαλείο του «Καλλικράτη».
Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ
Η ασφάλιση της αγροτικής παραγωγής
Ο ΕΛΓΑ με την ψήφιση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης για τις γεωργικές ασφαλίσεις θα πάψει να είναι αποκλειστικός φορέας ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής και του αγροτικού κεφαλαίου, αφού θα εισβάλουν στο χώρο αυτό ιδιωτικές ασφαλιστικές επιχειρήσεις και μάλιστα με επιδοτούμενο ασφάλιστρο. Κι εδώ βρίσκεται και ο μεγάλος εμπαιγμός των αγροτοκτηνοτρόφων, γιατί αυτό εμφανίζεται σαν ενίσχυση του ΕΛΓΑ, ενώ πρόκειται για καραμπινάτη αποδυνάμωσή του. Το θέμα είναι ο αγρότης που μοχθεί στο χωράφι και στο κοπάδι του, να πρέπει να αισθάνεται σίγουρος ότι ο κόπος και ο ιδρώτας του θα αποφέρει καρπούς, ότι θα έχει ένα εισόδημα που θα του επιτρέπει να ζήσει μία ζωή που θα του αξίζει. Και αν πάθει ζημιά από φυσικά φαινόμενα η παραγωγή του, τότε θα αποζημιώνεται στο σύνολό της αλλά και το αγροτικό του κεφάλαιο από έναν αποκλειστικό δημόσιο ΕΛΓΑ που θα επιχορηγείται από το κράτος, που πραγματικά θα επιχορηγείται και όχι με ψίχουλα. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται στα πλαίσια της ακολουθούμενης πολιτικής από την κυβέρνηση και από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και δεν θα γίνει όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί αυτή η πολιτική τους κινείται σε άλλη κατεύθυνση, υπηρετεί άλλα συμφέροντα σε σχέση με εκείνα των μικρομεσαίων αγροτών. Η άλλη πολιτική που πρεσβεύει το ΚΚΕ, δεν θα πέσει από τον ουρανό, αλλά θα έλθει σαν αποτέλεσμα της πάλης της αγροτιάς μαζί με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα και θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη της αγροτικής μας παραγωγής με μοχλό τις καθετοποιημένες μεγάλες επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των αγροτών.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ιδια σκέψη και πολιτική
Την ίδια ακριβώς αγωνία και συνάμα τις ίδιες προσδοκίες έχουν από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τόσο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ όσο και ο πρόεδρος του ΣΕΒ: Να γίνει πιο αποτελεσματική! «Για το θέμα του ανασχηματισμού, εγώ ένα έχω να πω: Το ρητό το γνωστό του Κινέζου ηγέτη: «Η γάτα δε μας νοιάζει τι χρώμα έχει, αρκεί να πιάνει ποντίκια», σχολίασε ο Γ. Παναγόπουλος ερωτηθείς σχετικά μετά τη συνάντησή του χτες με τον πρόεδρο της ΝΔ, σπεύδοντας να επεξηγήσει ότι η κυβέρνηση θα κριθεί από την αποτελεσματικότητά της! Το ίδιο ακριβώς είπε λίγο αργότερα εξερχόμενος τη Ρηγίλλης ο Δ. Δασκαλόπουλος. «Η κυβερνητική πολιτική θα κριθεί στο σύνολό της από την αποτελεσματικότητά της να αντιμετωπίσει τη βαθιά κρίση και την πρόκληση της αλλαγής», είπε. Το συμπέρασμα είναι ολοφάνερο: Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ έχουν να σκέφτονται και να δρουν θεωρώντας δεδομένη την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική και ακόμα χειρότερα έχουν ταυτίσει τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων με την «ανάπτυξη» του καπιταλισμού. Ακριβώς σε αυτό το μονόδρομο πιστεύουν ότι πρέπει να κινηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά η όποια κυβέρνηση. Δε διανοούνται καν να μιλήσουν για αλλαγή ή για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και των κυβερνήσεων που την εφαρμόζουν. Πολύ περισσότερο είναι έξω από τη λογική τους το αίτημα για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης προς όφελος του εργαζόμενου λαού, ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται ότι περιλαμβάνει και τους ίδιους. Ευτυχώς όμως το αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι.
«Χτυπάνε το σαμάρι»...
Ανοιχτές πόρτες παραβιάζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος καλώντας τη ΝΔ να συμβάλει «στη μεταμόρφωση της Ελλάδας σε μια χώρα σύγχρονη και φιλική στην επιχειρηματικότητα», όπως δήλωσε χαρακτηριστικά μετά τη συνάντηση που είχε χτες με τον πρόεδρο της ΝΔ. Γνωρίζει βέβαια πολύ καλά ότι αυτό ακριβώς είναι ο ύψιστος στόχος της «νέας» πολιτικής πρότασης που παρουσίασε πρόσφατα ο Α. Σαμαράς: Να στηριχθεί με όλα τα μέσα η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Μάλιστα, οι προτάσεις που έχει καταθέσει ο πρόεδρος της ΝΔ ήταν σε μεγάλο βαθμό αντίγραφο των προτάσεων που είχε καταθέσει ελάχιστα εικοσιτετράωρα νωρίτερα το ινστιτούτο των βιομηχάνων, το ΙΟΒΕ. Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι η ηγεσία του ΣΕΒ «κτυπάει το σαμάρι για να ακούσει το γαϊδούρι». Τα λέει στη Ρηγίλλης για να περάσει στο λαό το μήνυμα ότι η στρατηγική της πλουτοκρατίας είναι δήθεν μονόδρομος... Τον ίδιο στόχο υπηρετούσε και η έκκληση ότι «το μνημόνιο δεν πρέπει να διχάζει τους Ελληνες, αλλά να τους ενώνει σε μια συλλογική προσπάθεια για να ξεπεραστεί η ανάγκη που το επέβαλε». Η ηγεσία της ΝΔ ποτέ «δε δίχασε τους Ελληνες» στη βάση του να εφαρμοστεί ή όχι το μνημόνιο. Ποτέ δεν έχει θέσει ζήτημα μη εφαρμογής του. Αντίθετα, έχει δεσμευτεί ότι θα το εφαρμόσει μέχρι κεραίας και ιδιαίτερα τα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα. Το μόνο ζήτημα που βάζει είναι ότι το μνημόνιο δε φτάνει και χρειάζονται και συμπληρωματικά - αναπτυξιακά μέτρα. Ο,τι δηλαδή ζητάει και ο ΣΕΒ και υλοποιεί ήδη η κυβέρνηση.
Στυλοβάτες του συστήματος της εκμετάλλευσης
Με αφορμή τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης πολλοί έσπευσαν να υποδείξουν ότι η χώρα χρειάζεται αλλαγή πολιτικής και όχι προσώπων. Απ' τα στελέχη της ΝΔ, ως τους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ που χτες είχαν συναντήσεις με τον Α. Σαμαρά και τον Αλ. Τσίπρα, μέχρι την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα αλλά και τον Αλ. Αλαβάνο και τον πρόεδρο της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ. Κουβέλη, άπαντες συνηγόρησαν υπέρ της αλλαγής πολιτικής. Κατά το «τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται» παρέλειψαν να σημειώσουν ότι αιτούνται αλλαγή διαχείρισης και τίποτα περισσότερο. Δημιουργώντας συγχρόνως συνειρμούς ότι είναι δυνατόν και εφικτό στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων να υπάρξει μια διαχείριση που θα ευνοεί συγχρόνως εκτός απ' τα κέρδη τους και το λαό και τα συμφέροντά του. Είναι δυνατόν; Αν ήταν τότε, γιατί αυτή η κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη να επιμείνουν με τέτοιο σθένος στην προώθηση μιας πολιτικής που διογκώνει τη λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια; Ολοι οι προαναφερόμενοι σπεύδουν να απαντήσουν ότι αυτό συμβαίνει λόγω των «δεσμών του μνημονίου».
Αρκεί όπως δήλωσε χτες ο Αλ. Τσίπρας για την έξοδο απ' την κρίση «η ακύρωση του μνημονίου και η διεκδίκηση μιας άλλης πολιτικής στήριξης του κοινωνικού κράτους, της ανάπτυξης, στήριξης της οικονομίας και των εργαζόμενων»; Φταίει η ανικανότητα της κυβέρνησης που «δυστυχώς επιλέγει ένα φάρμακο για την έξοδο από την κρίση που είναι χειρότερο από την ίδια την ασθένεια»; Αρκεί, όπως δήλωσε ο συνομιλητής του απ' την ΑΔΕΔΥ, «να απαλλαγεί ο λαός μας, η κοινωνία, όλοι από το μνημόνιο το οποίο δημιουργεί τεράστια προβλήματα»;
Αλήθεια τότε γιατί εκεί όπου δεν υπάρχουν «μνημόνια», Ολλανδία, Γερμανία, Γαλλία παντού, δεν προωθείται μια τέτοια πολιτική στήριξης του κοινωνικού κράτους και των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων; Μήπως και εκεί οι κυβερνήσεις από ολιγωρία ή ανικανότητα έχουν κάνει «λάθος επιλογές»; 'Η μήπως και εκεί τα εφάρμοσαν μερικά χρόνια πριν; Ευρωενωσιακά μέτρα είναι. Ρητορικά τα ερωτήματα. Η απάντηση είναι προφανής. Ούτε ολιγωρία, ούτε λάθος είναι οι επιλογές των κυβερνήσεων των χωρών - μελών της ΕΕ. Είναι συνειδητές, αυτές ακριβώς που στις δοσμένες συνθήκες έχει ανάγκη το κεφάλαιο για να διασφαλίσει κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα. Είναι προαποφασισμένες για να ξεφορτωθεί τα «βαρίδια» όσων δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζόμενους. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού, εκ μέρους των στυλοβατών του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Μεγάλη ευθύνη μπροστά στην κάλπη
Το αποτέλεσμα των ερχόμενων εκλογών θα είναι θετικό για το λαό, στο βαθμό που θα αποτυπώσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την τάση χειραφέτησης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, από την πολιτική που υπηρετούν με τις παραφυάδες τους. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η καταψήφιση των υποψηφίων τους, με όποια μάσκα κι αν εμφανίζονται. Οι εκλογές του Νοέμβρη είναι μια εφ' όλης της ύλης πολιτική μάχη. Βάζουν το λαό απέναντι στη μεγάλη ευθύνη να εκφράσει και με την ψήφο του τη δεδομένη δυσαρέσκεια για την πολιτική που χαντακώνει τη ζωή του. Ταυτόχρονα, αναδεικνύουν το καθήκον που έχει, με την πάλη και την ψήφο του να πλατύνει το δρόμο που κάτω από προϋποθέσεις οδηγεί στη ριζική αντιστροφή της κατάστασης προς όφελός του.
Στις εκλογές, ο λαός πρέπει να κρίνει με βάση την πολιτική που του μειώνει το εισόδημα, του καταργεί τη σύνταξη, τον φορολογεί εξοντωτικά, ξεκληρίζει τη φτωχή αγροτιά, τους μικρομαγαζάτορες, κλπ. Οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων δεν κρίνονται από το κατά πόσον καταφέρνουν να κοροϊδέψουν το λαό με την προβιά του δήθεν «ανεξάρτητου» και «υπερκομματικού», με τις ανέξοδες περικοκλάδες για πόλεις «πιο ανθρώπινες» και «περισσότερο πράσινο». Ο κάθε υποψήφιος κρίνεται από το αν υπερασπίστηκε τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, ή συνέδραμε το αντιλαϊκό έργο της εκάστοτε κυβέρνησης, είτε σαν συνδικαλιστής, είτε σαν αιρετός, είτε συμμετέχοντας γενικά και αόριστα «στα κοινά».
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Είναι προκλητικό ο υποψήφιος δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ στον Πειραιά να διεκδικεί την ψήφο των εργαζομένων της πόλης, όταν είναι αυτός που υπηρέτησε σαν συνδικαλιστής του Σκαραμαγκά την παράδοση των ναυπηγείων στους ιδιώτες και άνοιξε - στο πλευρό της κυβέρνησης - το δρόμο για την πλήρη καταστροφή ενός στρατηγικού τομέα της παραγωγής, αφήνοντας σήμερα ξεκρέμαστους τους 1.300 μεροκαματιάρηδες των ναυπηγείων. Ούτε πρέπει να μείνει αναπάντητη από το λαό η υποψηφιότητα του νυν δημάρχου της Αθήνας, το κόμμα του οποίου χαιρέτισε το πάγωμα των μισθών, ο ίδιος συνέδραμε σαν υπουργός την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας και Πρόνοιας και σήμερα έχει το θράσος να παρουσιάζει σαν «προνοιακή πολιτική» τα συσσίτια για τα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα.
Οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των άλλων κομμάτων που γεύτηκαν το μέλι της τοπικής διοίκησης, πρέπει να βρεθούν σε θέση απολογούμενου. Ετοιμάζονται να παραδώσουν σχολεία, νοσοκομεία κ.λπ. στα δόντια των ιδιωτών και να μετακυλήσουν στους εργαζόμενους το κόστος των υποδομών και των υπηρεσιών, μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη. Το ίδιο και ακτές και δάση που παραδίδονται για κερδοφορία στο κεφάλαιο και όχι στο λαό που ανήκουν. Εργα ζωτικής σημασίας, όπως είναι αυτά για την αντισεισμική και αντιπλημμυρική προστασία, μεγάλα αρδευτικά έργα και υποδομές ύδρευσης, δεν είναι ανταποδοτικά για το κεφάλαιο και απορρίπτονται από τον προϋπολογισμό και τα κονδύλια της ΕΕ.
Κανένας από τους υποψηφίους των άλλων κομμάτων δε θα βρεθεί στο πλευρό των χιλιάδων απολυμένων που φέρνει μαζί της η κρίση, στον αγώνα για την ουσιαστική προστασία τους. Στο πραγματικό δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό» έχουν απαντήσει προ πολλού με τη στάση και τις πράξεις τους. Τώρα είναι η ώρα να τους πληρώσει ο λαός με το ίδιο νόμισμα, υπερψηφίζοντας παντού τους συνδυασμούς της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ.
Feeds
