Κι ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων του ΙΦΕΤ και του ΕΟΦ (ΠΑΣΚΕ), αλλά και η ΔΑΚΕ στο ΙΦΕΤ αποδέχονται τη λειτουργία του ΙΦΕΤ ως επιχείρησης, τώρα διαδηλώνουν και απεργούν για να αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο του ΙΦΕΤ κατά 10 εκατ. ευρώ! Λες και αυτό θα εξασφαλίσει τους εργαζόμενους, αλλά και τη λειτουργία του Ινστιτούτου σε συνθήκες ανταγωνισμού... Για την ανάγκη το φάρμακο να είναι κοινωνικό αγαθό και να δίνεται δωρεάν σε όλους όσοι το έχουν ανάγκη, δε λένε κουβέντα. Εργαζόμενοι κι ασθενείς θα είναι εξασφαλισμένοι μόνο με τη δημιουργία ενός κρατικού φορέα παραγωγής, εισαγωγής, διακίνησης και έρευνας φαρμάκου, στο πλαίσιο ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.
Τα ...λοίσθια πνέει ο - άλλοτε δυναμικός - κλάδος Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος. Τις τελευταίες μέρες δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα στον κλάδο, ο οποίος βρίσκεται σε μια απ' τις χειρότερες φάσεις του.
Στη «ΦΕΙΔΑΣ - ΜΠΟΞΕΡ», ένα απ' τα ελάχιστα εναπομείναντα μεγάλα υποδηματοποιεία της χώρας, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναγκαστική άδεια μέχρι και τα τέλη Ιούνη, εξαιτίας της αναδουλειάς, ενώ η άλλοτε κραταιά «ELITE» στην πραγματικότητα έχει σταματήσει την παραγωγή. Στον ιματισμό δουλεύουν μόνο τα υπόγεια φασονατζίδικα, όπου οι μετανάστες εργάτες βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από συνθήκες γαλέρας, απλήρωτοι, με άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα.
Αυτή η κατάσταση, ασφαλώς, δεν είναι σημερινή, αλλά αποτελεί ένα απ' τα πρώτα απτά αποτελέσματα της περιώνυμης «ανάπτυξης», που κυοφορήθηκε και αναπτύχθηκε απ' την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ο «κατήφορος» του κλάδου ξεκίνησε ήδη απ' τη δεκαετία του 1990, με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις τέσσερις «ελευθερίες» της. Μέσα σε λίγα χρόνια, και ιδιαίτερα μετά το 2000, το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια του κλάδου είτε έκλειναν, είτε μεταφέρονταν στις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων προς αναζήτηση φτηνής εργατικής δύναμης.
Αυτή η «ανάπτυξη», που οδήγησε έναν ολόκληρο κλάδο σε μαρασμό και διάλυση, είναι η ίδια «ανάπτυξη» που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τη μια εξοβέλισε χιλιάδες εργαζόμενους απ' την εργασία και ταυτόχρονα γέμισε με κρατικές επιχορηγήσεις τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου (βλέπε Λαναράς), αποτελεί και το σημερινό δόγμα της κυβέρνησης, της τρόικας, της εργοδοσίας. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τα διάφορα μέσα ενημέρωσης πλασάρεται σήμερα ως «αναγκαία και αναπόφευκτη», που όμως «θα μας βγάλει απ' το τούνελ», δεν είναι καινούρια. Εχει ήδη εφαρμοστεί και τα αποτελέσματά της είναι τραγικά για τους εργαζόμενους.
Αυτή η «ανάπτυξη», λοιπόν, που θέλει τους εργάτες ανασφαλείς, δίχως δικαιώματα, με αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον. Αυτή η ανάπτυξη που ο καπιταλιστής επενδύει εκεί που βγάζει εύκολο και γρήγορο κέρδος, που ταυτόχρονα διαλύει κάθε εργατική κατάκτηση, που τσαλαπατά κάθε δικαίωμα, που ακρωτηριάζει τη ζωή του εργάτη (αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη), όχι μόνο δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί, αλλά πρέπει να υποστεί συντριβή. Και η απεργία στις 15 Ιούνη είναι μια πρώτη μεγάλη ευκαιρία.
Διαπραγμάτευση του χρέους μετά από τρία χρόνια και αφού η Ελλάδα θα έχει «αποκαταστήσει την αξιοπιστία της» προανήγγειλε ο υπουργός Υποδομών, Δ. Ρέππας, όπου νοικοκύρεμα του κράτους σημαίνει «θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα, νοικοκύρεμα του κράτους, πάταξη της διαφθοράς». Οι στόχοι, δηλαδή, που θέτει το «Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας», το οποίο, σύμφωνα με τον υπουργό, είναι «ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών που το έχει ανάγκη η χώρα». Αν επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι, συνέχισε, τότε «η χώρα θα έχει και τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με τους εταίρους με πολύ καλύτερους όρους».
Η συγκεκριμένη δήλωση, που έγινε λίγες ώρες πριν το διάγγελμα Παπανδρέου, σκιαγραφεί το σχέδιο της ολιγαρχίας του πλούτου, η οποία μεθοδεύει την πτώχευση του λαού, που θα της χρησιμεύσει ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό «χαρτί» στο κοντινό μέλλον, ώστε από καλύτερες για την ίδια θέσεις να πετύχει ευνοϊκότερους όρους για τα συμφέροντά της στη διεθνή οικονομική αρένα του ιμπεριαλισμού.
Τα πρωτογενή πλεονάσματα, η πάταξη της διαφθοράς, το νοικοκύρεμα του κράτους και όλα τα υπόλοιπα που μονότονα προπαγανδίζουν τα «πρώτα βιολιά» της κυβέρνησης και τα συγκροτήματα του Τύπου, συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο που διαμορφώνουν για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερο «τσεκούρι» στα μεροκάματα, απολύσεις στο Δημόσιο και πλήρη διάλυση των κρατικών δομών κοινωνικής πρόνοιας, φορο-κυνηγητό μέχρι θανάτου στους φτωχομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου. Αυτοί που μιλούν ξανά για μια «καλύτερη Ελλάδα» ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, υποθηκεύουν τις ζωές των πολλών και των παιδιών τους στο διηνεκές.
Τα παραμύθια της «ισχυρής Ελλάδας» δεν πρέπει να πείσουν τον εργαζόμενο λαό. Η δική του Ελλάδα, η Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας περνάει μέσα από τη συντριβή των σχεδίων της πλουτοκρατίας, λαμβάνει σάρκα και οστά μέσα από την ισχυρή συμμαχία των εκμεταλλευόμενων, καθημερινά, στο καμίνι της ταξικής πάλης.
Ετσι, λοιπόν, τον ακούσαμε να λέει πως εκεί που κάθεται και συζητά με τους εκπροσώπους της ΕΕ, του έρχεται να τους ...στείλει (να τους πει «άι στο καλό» για την ακρίβεια).
Ομως, μετά το ξανασκέφτεται, δαγκώνεται και δεν το κάνει, διότι αναλογίζεται σε τι κατάσταση θα περιέλθει η χώρα... Οπότε συγκρατεί τα νεύρα του και τα σοσιαλιστικά του αντανακλαστικά για το δικό μας καλό.
Επίσης, μας δήλωσε πως δεν αισθάνεται καθόλου καλά να «βγαίνει με δίσκο» στη διεθνή σκηνή και να ζητάει δανεικά, αλλά κάνει την καρδιά του πέτρα, πάλι σκεπτόμενος την ευημερία του Ελληνα.
Υποθέτουμε ότι τα ίδια προβλήματα θα έχει όταν θα υπογράφει τους νόμους που θα φορολογούν τους μισθωτούς κι αμέσως μετά τους άλλους νόμους που θα δίνουν αυτά τα λεφτά στους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές. Παρ' όλα αυτά, θα το κάνει κι αυτό.
Ε, εμείς δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να μαζευτούμε έξω από το Μέγαρο Μαξίμου για να τον παρηγορήσουμε και να του συμπαρασταθούμε για όσα τραβάει.
ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ένα είδωλο, ένα πρότυπο. Κάποιον που να θέλουν όλοι να του μοιάσουν, βρε παιδί μου.
Ε, η Ελλάδα το βρήκε αυτό το πρότυπο και της το υπέδειξε - ποιος άλλος; - ο ίδιος ο πρωθυπουργός της.
Είπε, λοιπόν, χτες ότι πατριωτική στάση απέναντι στην τραγική κατάσταση της χώρας κρατάει ο ...Γιώργος Καρατζαφέρης!
Αυτός, λοιπόν, είναι το δείγμα του ανθρώπου που χρειάζεται αυτήν την ώρα η πατρίδα (όπου «πατρίδα», βάλτε, φυσικά, τα κέρδη του κεφαλαίου).
Να μας συγχωρήσει ο πρόεδρος της κυβέρνησης, αλλά ...δε θα μπορέσουμε.
Με αυτά και άλλα παρόμοια, η υπουργός Εργασίας υπερασπίστηκε - σε χτεσινή συνέντευξη στο «ράδιο 9» - την ομηρία των νέων που επεκτείνει η κυβέρνηση, δίνοντας το δικαίωμα σε εργοδότες να τους προσλαμβάνουν με μισθούς κατώτερους της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ετσι απλά απευθύνονται στους νέους, τους εκβιάζουν ωμά και τους λένε: Αφού, ούτως ή άλλως, θα βολοδέρνετε χωρίς δουλειά για κάμποσα διαστήματα στη ζωή σας, να πάτε να δουλέψετε με ψίχουλα. Αυτές είναι οι ευκαιρίες που προσφέρουν: `Η κανονική ανεργία ή ανεργία με διαλείμματα και μισθούς της πείνας. Κι όχι μόνο δεν ντρέπονται, αλλά και το περηφανεύονται. Και περηφανεύονται, γιατί το κάνουν για να αυξάνονται η εκμετάλλευση και τα κέρδη του κεφαλαίου. Να γιατί αποδεικνύουν πως δε νοιάζονται για τον εργαζόμενο και ιδιαίτερα το νέο, αλλά για τη διαιώνιση και ενίσχυση του καπιταλισμού, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Να γιατί, επίσης, το ΚΚΕ λέει πως ο αντίπαλος είναι οι κεφαλαιοκράτες, αυτούς στηρίζουν η κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ., όλους αυτούς πρέπει να καταργήσουν οι εργάτες, να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για να ανοίξουν το δρόμο ικανοποίησης των αναγκών και των δικαιωμάτων τους.
«Στη Βουλή μεταφέρεται τώρα η μάχη για τα μέτρα» ήταν ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Καθημερινής» εκφράζοντας την επιθυμία της πλουτοκρατίας να στραφεί το «ενδιαφέρον» των λαϊκών στρωμάτων στη Βουλή και να παρακολουθήσουν ως θεατές τις «εξελίξεις». Πολύ θα τους βόλευε μια τέτοια εξέλιξη, αλλά απλά δεν πρόκειται να συμβεί. Πρώτα απ' όλα γιατί η μάχη στη Βουλή, με δοσμένο το συσχετισμό, είναι σε βάρος του λαού. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου θα στηρίξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα νέα μέτρα, που κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού, ενώ θα περισσέψουν οι γνωστές κοκορομαχίες μπας και ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού. Απέναντι σε όλα αυτά θα αναδειχτεί και στη Βουλή καθαρά για ακόμα μια φορά η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για μια φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση. Η πρόταση όμως αυτή προϋποθέτει να πάρει ο λαός τις τύχες στα χέρια του, να οργανώσει την αντεπίθεσή του βάζοντας στο στόχαστρο την εξουσία των μονοπωλίων. Η μάχη λοιπόν πρέπει να δοθεί πρώτα και κύρια στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς, όπου το εργατικό κίνημα πρέπει να δίνει μάχες καθημερινά, με διάφορες μορφές πάλης, αλλάζοντας ταυτόχρονα τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα προς όφελος των ταξικών δυνάμεων και ενισχύοντας την ενότητα και την αλληλεγγύη της εργατικής τάξης. Μόνο με ένα τέτοιο προσανατολισμό και μια τέτοια δουλειά μπορούν να υπάρξουν μικρές «νίκες», που είναι απαραίτητες για να προετοιμαστεί το λαϊκό κίνημα για να κερδίσει τον πόλεμο. Η ταξική πάλη στους τόπους δουλειάς, είναι αυτό που φοβούνται και θα φέρει αποτελέσματα, σε συνδυασμό με την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο κίνημα, αλλά και στο πολιτικό επίπεδο με εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, με τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, την αποφασιστική ενίσχυσή του.
Από τη διαδικασία «πιάνεται» η ηγεσία της ΝΔ για να δικαιολογήσει ότι δε θα ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο, αλλά την ίδια στιγμή ομολογεί ότι επί της ουσίας συμπλέει πλήρως με τις νέες άγριες θυσίες σε βάρος του λαού. «Η εμμονή της κυβέρνησης να περάσει το νομοσχέδιο με ένα και μοναδικό άρθρο, ουσιαστικά δείχνει ότι δεν επιδιώκει τη συναίνεση», δήλωσε χαρακτηριστικά χθες ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, αφήνοντας ταυτόχρονα να εννοηθεί πως θα μπορούσε να στηρίξει σχεδόν το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων αν προχωρούσε με τη διαδικασία της συζήτησης κατ' άρθρο. Ομως τα διαδικαστικά προσχήματα δεν μπορούν να κρύψουν την επί της ουσίας συναίνεση από την πλευρά της ΝΔ στη νέα αντιλαϊκή επιδρομή. Αλλωστε η κριτική που άσκησε χθες, διά του εκπροσώπου της, ήταν ότι το μεσοπρόθεσμο είναι «αναξιόπιστο, άδικο και αναποτελεσματικό», δεν καταφέρνει δηλαδή να πετύχει τους «στόχους» του μνημονίου, με τους οποίους όπως έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους η ΝΔ συμφωνεί πλήρως. Συμφωνεί δηλαδή και στηρίζει τη στρατηγική επιλογή πλουτοκρατίας και κυβέρνησης, να πληρώσει ο λαός την κρίση. Η διαφωνία της βρίσκεται μόνο στο ότι δε μειώνεται εδώ και τώρα και δραστικά η φορολογία για τα επιχειρηματικά κέρδη. Αντίθετα συμφωνεί πλήρως με την κατεδάφιση των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα δάκρυα που χύνει για την φοροκαταιγίδα σε βάρος των μισθωτών και των συνταξιούχων είναι κροκοδείλια αφού για το μόνο που νοιάζονται είναι να απαλλάξουν από φόρους το κεφάλαιο ώστε απρόσκοπτα να συνεχίσει την κερδοφορία του. Ο,τι και αν κάνουν, όμως, δεν ξεγελούν κανέναν!