Η εχθρική πολιτική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, έχει οδηγήσει τους μικρομεσαίους κτηνοτρόφους στα όρια της επιβίωσης. Χιλιάδες κτηνοτρόφοι (3.500 αγελαδοτρόφοι και 7.000 προβατοτρόφοι) κάτω από το βάρος των χρεών έφυγαν από το επάγγελμα, καταστράφηκαν, τα τελευταία 5 χρόνια. Και αυτό γιατί την τελευταία 10ετία είναι παγωμένες και μειωμένες οι τιμές στο κρέας και στο αιγοπρόβειο και αγελαδινό γάλα, ενώ το κόστος παραγωγής και οι ζωοτροφές έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Οι κτηνοτρόφοι και οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία τροφίμων έχουν τον ίδιο εκμεταλλευτή. Το ίδιο ισχύει και για τους καταναλωτές - εργαζόμενους. Είναι τα μονοπώλια και επιχειρηματικοί όμιλοι, που αγοράζουν πάμφθηνα, πιέζοντας και εκβιάζοντας με φτηνότερες εισαγωγές, για την πρώτη ύλη που είναι η κτηνοτροφική παραγωγή και παράλληλα πληρώνουν ακόμα πιο φτηνά την εργατική δύναμη. Μπρος σ' αυτή την κατάσταση οι μικρομεσαίοι κτηνοτρόφοι καλούνται να συντονίσουν τον αγώνα με τους άλλους μικρομεσαίους αγρότες, καθώς και με τους εργατοϋπάλληλους, τους γεωτεχνικούς, τους αυτοαπασχολούμενους, τα άλλα λαϊκά στρώματα. Καλούνται να αγωνιστούν για την εξουσία του λαού, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, που μέσα στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής, θα συμπεριλαμβάνεται και η ανάπτυξη της κτηνοτροφίας με τη συρρίκνωση των εισαγωγών, ικανοποιώντας τις διατροφικές λαϊκές ανάγκες, εξαφανίζοντας τα φαινόμενα πείνας. Με κοινωνικοποίηση των βιομηχανιών γάλακτος, ζωοτροφών κ.ά., των καπιταλιστικών κτηνοτροφικών μονάδων και της γης. Ωστε σχεδιασμένα να αναπτυχθούν κτηνοτροφικές καλλιέργειες, αερολιπαίνοντας και αναβαθμίζοντας τους βοσκότοπους, δημιουργώντας λειμώνες, επιλέγοντας παραγωγικές φυλές στο ζωικό κεφάλαιο, κατασκευάζοντας κρατικές υποδομές όπου χρειάζονται (αρμεκτήρια, σφαγεία, μεταποιητικές μονάδες κ.ά.), με επιστημονική στήριξη, ινστιτούτα κλπ. Με δημιουργία κτηνοτροφικού παραγωγικού συνεταιρισμού για τους φτωχομεσαίους κτηνοτρόφους, που μέσα από τη συνεταιριστικοποίηση του ζωικού κεφαλαίου και της παραγωγής, θα εξασφαλίζεται εισόδημα και όχι καταστροφή, ικανοποιώντας τις ανάγκες σε καλά και φτηνά ζωοκομικά προϊόντα για το λαό μας.
Σφαγή για χάρη της ανταγωνιστικότητας
«Η τρόικα κόβει και στον ιδιωτικό τομέα 13ο και 14ο μισθό» - «Νέο μαχαίρι στους μισθούς ζητά η τρόικα» - «Η τρόικα ζητά τα ρέστα - στο τραπέζι νέα μέτρα»... Πανομοιότυποι τίτλοι στα αστικά ΜΜΕ αναπαράγουν σε όλους τους τόνους το βολικό για την κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν τροπάρι περί της «κακιάς» τρόικας που θέλει νέα άγρια αντεργατικά μέτρα και της «καλής» κυβέρνησης που τάχα προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί... Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένα μέτρο από αυτά που βρίσκονται στην «ατζέντα» των συνομιλιών με την τρόικα που να μην περιλαμβάνεται στην πέμπτη επικαιροποίηση του μνημονίου, που ναι μεν είχε υπογραφεί στις 31 Οκτώβρη από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, όμως στη συνέχεια το προσυπέγραψαν φαρδιά - πλατιά και τα άλλα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ. Δεν είναι, λοιπόν, η τρόικα που επιβάλλει, αλλά η κυβέρνηση προωθεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για τσάκισμα των εργατών. Επομένως εμπαίζει απροκάλυπτα τους εργαζόμενους ο υπουργός Εργασίας όταν δηλώνει ότι «δεν έχει τεθεί, μέχρι στιγμής, θέμα κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα από την τρόικα ούτε θέμα κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων», ενώ την ίδια στιγμή παραδέχεται ότι «η τρόικα θέτει θέμα κατώτατου μισθού, στο πλαίσιο της ρύθμισης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας», για να μην πει ανοιχτά ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση το προωθούν ως στοιχείο της στρατηγικής για την ανταγωνιστικότητα, όπως εκφράζεται με την «ΕΕ-2020» και το σύμφωνο για το ευρώ. Γιατί οι πάντες γνωρίζουν ότι ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας σημαίνει με κάθε τρόπο δραστική συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης για χάρη της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Ακόμα και αν δεν καταργήσουν τώρα τον 13ο και 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, θα το κάνουν μετά από μερικούς μήνες... Είναι επείγουσα ανάγκη η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να κλιμακώσουν την οργανωμένη πάλη της για να εμποδίσουν την εφαρμογή των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων και να ανοίξουν το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.
«Στρατηγική» επίσκεψη
Μπορεί η ηγεσία της ΝΔ να θέλει να κρατήσει «χαμηλά» την επίσημη επίσκεψη που πραγματοποιεί σήμερα και αύριο στο Ισραήλ ο Α. Σαμαράς, όμως είναι φανερό ότι μόνο για αναψυχή δεν πάει ο πρόεδρος της ΝΔ στο Τελ Αβίβ. Από μόνο του το γεγονός ότι θα συναντηθεί με το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ - από τον πρωθυπουργό Μπ. Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών Αβ. Λίμπερμαν μέχρι τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Στρατηγικών Υποθέσεων Μοσέ Γιαλόν και τον πρόεδρο Σ. Πέρες - αρκεί για να καταδειχθεί ότι πρόκειται για επίσκεψη που εντάσσεται στο πλαίσιο της προώθησης της στρατηγικής - στρατιωτικής συνεργασίας που εγκαινίασε η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και φυσικά συνεχίζει η τρικομματική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. Αλλωστε, ο πρόεδρος της ΝΔ είχε από την πρώτη στιγμή επικροτήσει τη στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ, ενώ την ίδια στρατηγική υπηρετούν θερμά οι «γαλάζιοι» υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, όπως έχει φανεί καθαρά από τις πρώτες κιόλας δηλώσεις και κινήσεις τους. Το περιεχόμενο αυτής της συνεργασίας το είχε αποδώσει με καθαρό τρόπο κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του υφυπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ Ντ. Αγαλιόν στην Αθήνα, δηλώνοντας ότι «είμαστε πολύ κοντά και δίπλα στην Κύπρο, στα θέματα που σήμερα την απασχολούν, με κορυφαίο τη συνεργασία της για τα ενεργειακά ζητήματα με το Ισραήλ», καθώς και ότι «η Ελλάδα είναι πάντοτε παρούσα στις εξελίξεις, τόσο στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όσο και μπροστά στις μεγάλες εξελίξεις που έχουν να κάνουν με τις βαθιές αλλαγές, που συντελούνται στον αραβικό κόσμο». Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι η επίσκεψη του προέδρου της ΝΔ δεν περιλαμβάνει επίσκεψη στην Παλαιστίνη ούτε για το θεαθήναι...
Ποια συμμαχία;
Οσο το αστικό σύστημα δέχεται την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας για την κυρίαρχη πολιτική και δημιουργούνται προϋποθέσεις ριζοσπαστικοποίησης της λαϊκής πάλης, τόσο αναβαθμίζεται ο ρόλος του οπορτουνισμού στον αποπροσανατολισμό του λαού, που αντικειμενικά υπηρετεί τη θωράκιση της αστικής πολιτικής και εξουσίας. Καθόλου τυχαία, ένας από τους θερμότερους υποστηριχτές της «κοινωνικής συνοχής», ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αναφώνησε διά του επικεφαλής του ότι η πρόταση του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία «υπηρετείται με τη διάλυση της κοινωνίας», προσομοιώνοντας την προπαγάνδα του με αυτή των αστών, που συκοφαντούν το ΚΚΕ ότι επιδιώκει το χάος για να επιτευχθεί ο στρατηγικός του στόχος.
Οι οπορτουνιστές όλων σχεδόν των αποχρώσεων, προπαγανδίζουν εντατικά την εκλογική συμμαχία δυνάμεων που οι ίδιοι τοποθετούν στον «προοδευτικό» χώρο, καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό ότι ένα τέτοιο ετερόκλητο σχήμα, ακόμα και αν σχηματιστεί και πλειοψηφήσει στις εκλογές, θα ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Το οξύμωρο είναι ότι μιλάει για ενότητα ένας χώρος ο οποίος, στις δέκα πολιτικές δυνάμεις που κατά καιρούς συσπειρώνει, υπάρχουν 15 διαφορετικές απόψεις. Είναι και αυτό ένα κριτήριο της αναξιοπιστίας και του καιροσκοπισμού του, που πρέπει να πάρει σοβαρά ο λαός. Στον ίδιο χώρο κινούνταν μέχρι πρόσφατα και η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, η οποία τώρα μιλάει ανοιχτά για εκλογική σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, αν μετεκλογικά προκύψει ζήτημα ακυβερνησίας. Αν δηλαδή, μεγαλώσουν οι κλυδωνισμοί στην αστική διαχείριση. Αυτό το κόμμα, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το είχε μέχρι πρόσφατα σαν τάση και συνιστώσα, ενώ τώρα το κατατάσσει στις υποψήφιες για την «προοδευτική» συγκυβέρνηση δυνάμεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκονται με το ένα πόδι έξω από το ΠΑΣΟΚ και για λογαριασμό του αστικού συστήματος λειτουργούν σαν ανάχωμα στη μαζική απαγκίστρωση λαϊκών συνειδήσεων από τη σοσιαλδημοκρατία. Ολοι αυτοί ξέρουν ότι η λύση για μια τέτοια κυβέρνηση που προπαγανδίζουν, τίποτα το καινούριο δεν πρόκειται να προσφέρει στο λαό, γιατί οι «αριστερές» δυνάμεις που λένε ότι θα συνεργαστούν για να τη σχηματίσουν, δεν έχουν στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, που είναι όρος κλειδί για αλλαγές προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό φανερώνουν και οι προγραμματικοί της στόχοι, όπως η διαγραφή μέρους του χρέους, η κρατικοποίηση μερικών τραπεζών, η έκδοση ευρωομολόγων, η πολιτική ισχυροποίηση της ΕΕ, που μπορεί τάχα να την κάνει φιλολαϊκή.
Οι περισσότερες από αυτές τις προτάσεις έχουν κατατεθεί από μερίδες της πλουτοκρατίας -η πλειοψηφία τους μάλιστα από τις πλέον κυρίαρχες αστικές δυνάμεις- στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης. Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να απορρίψει μια εκλογίστικη συμμαχία που μπάζει τη διαχείριση από την πίσω πόρτα και γι' αυτό αντικειμενικά θα αξιοποιηθεί από το αστικό σύστημα για να πάρει ανάσες απέναντι στη λαϊκή πίεση. Διέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό είναι να ακυρώσουν με τη συμμαχία και την πάλη τους κάθε ελιγμό του αστικού συστήματος, στην προσπάθεια να περάσει μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και για να ισχυροποιήσει την εξουσία του. Γι' αυτή τη συμμαχία παλεύει το ΚΚΕ, για να μπουν εμπόδια στα χειρότερα που έρχονται, να ανοίξει τώρα ο δρόμος για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Στόχος τους η φτηνή εργατική δύναμη...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΔΗΛΑΔΗ αν καταλάβαμε καλά τον Ε. Βενιζέλο είναι ...εθνική μας υποχρέωση να υλοποιηθεί ο προϋπολογισμός του 2011, αλλιώς θα παρθούν σκληρά μέτρα! Γι' αυτό πρέπει - είπε - να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί.
Μόνο που, σε περίπτωση που ...δεν το παρατήρησε ο υπουργός Οικονομίας, ο προϋπολογισμός του 2011 περιέχει ούτως ή άλλως σκληρά μέτρα. Κι όσο για τα επόμενα σκληρά μέτρα, έχουν ήδη αποφασιστεί.
Λίγο - πολύ, άλλωστε, μας το «ξεφούρνισε» από τις Βρυξέλλες και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος και είναι βέβαιο ότι δεν επρόκειτο για ...φραστικό λάθος.
Απλά ο υπουργός Οικονομίας φρόντισε να παίξει και λίγο με τις λέξεις. Ετσι, λοιπόν, πληροφορηθήκαμε ότι επιθυμούν να αποφύγουν τα «εισπρακτικά» μέτρα, μάλλον όμως πρέπει να πάρουν «διαρθρωτικά» μέτρα.
Λες και έχει πολύ μεγάλη διαφορά για το μισθωτό αν ο μισθός του θα μειωθεί λόγω φορολογίας ή επειδή ο εργοδότης του θα αποκτήσει το δικαίωμα να επιβάλλει μονομερώς μειώσεις. «Εισπρακτικά» ή «διαρθρωτικά» δηλαδή...
Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση ...μας δουλεύει, την ίδια στιγμή που δουλεύει πυρετωδώς για να διασφαλίσει τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και να μεταφέρει τα βάρη της κρίσης σε ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του λαού.
ΚΑΙ Η ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ θέλει ...Παπαδήμο για πάντα! Τον θέλει μάλιστα και ισχυρό πρωθυπουργό, να κάνει ανασχηματισμούς και γενικώς να ...απεγκλωβιστεί, όπως λέει, από την ανάγκη αποτύπωσης κομματικών συσχετισμών.
Προφανώς, έχει τους λόγους της η υπουργός που λέει τέτοια πράγματα και οι λόγοι αυτοί έχουν να κάνουν με τα συμφέροντα που εξυπηρετεί (όπως και πολλοί άλλοι με παρόμοιες απόψεις).
Τουλάχιστον, όμως, τέτοιες δηλώσεις λένε και μια αλήθεια: Οτι έχουν «χωθεί» όλοι τόσο πολύ στην υπόθεση του τσακίσματος του λαού, που είναι μάλλον αστείο να μιλάνε ακόμη για τις ...όποιες θεωρητικές διαφορές τους.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Το ρεπορτάζ και η «Ελευθεροτυπία»
Γρηγοριάδης Κώστας
Η «Ελευθεροτυπία της Κυριακής», 11/12/2011 σε θέμα της με τίτλο «Το ΚΚΕ και το ρεπορτάζ» δημοσιεύει επιστολή του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του Κόμματός μας προς την εφημερίδα για τα όσα ανυπόστατα και σε πλήρη αντίθεση με τις θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ γράφει κατά καιρούς ο δημοσιογράφος της Φ. Παπούλιας αναφέροντας ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: «Δεν μας προκαλεί πια καμία έκπληξη η προσφιλής στον συντάκτη σας απαράδεκτη τακτική να αποδίδει τις δικές του ευφάνταστες εμπνεύσεις σε "κύκλους" ή στελέχη του ΚΚΕ. Οσο κουραστικό κι αν είναι, είμαστε υποχρεωμένοι να προειδοποιούμε από καιρό σε καιρό τους αναγνώστες της "Ελευθεροτυπίας", γιατί προφανώς θα υπάρχουν και νέοι αναγνώστες, οι οποίοι αγνοούν τα όσα πολλά και τερατώδη έχει γράψει ο συγκεκριμένος συντάκτης κατά το παρελθόν για το ΚΚΕ, παρ' ότι έχει επανειλημμένα εκτεθεί. Αυτό το ζήτημα δεν φαίνεται να απασχολεί τον Φ. Παπούλια και συνεχίζει ακάθεκτος αυτού του είδους τη δημοσιογραφία. Θα έχει σοβαρούς λόγους». Η «Ελευθεροτυπία» απαντά ότι «το ρεπορτάζ, ευτυχώς ακόμα, δεν στηρίζεται ούτε σε ανακοινώσεις του γραφείου τύπου, ούτε σε επίσημες δηλώσεις της γενικής γραμματέα και στελεχών, ούτε πολύ περισσότερο σε "ευφάνταστες εμπνεύσεις" όπως διατείνεται στην επιστολή του το γραφείο τύπου του ΚΚΕ... Αν υιοθετούσαμε την άποψη του γραφείου τύπου του ΚΚΕ, τότε απλώς θα καταργούσαμε και το ρεπορτάζ και τη δημοσιογραφία». Πράγματι, είναι τόση η αλήθεια στα ρεπορτάζ για το ΚΚΕ που στο ίδιο φύλλο, το ρεπορτάζ του ίδιου δημοσιογράφου με θέμα την επιστολή που απέστειλε το ΚΚ Ισπανίας και η Ενωμένη Αριστερά προς το ΚΚΕ και την απάντηση που έδωσε με επιστολή του το τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, το συνοδεύει με φωτογραφία, στη λεζάντα της οποίας γράφει: «Παρουσίαση κοινής διακήρυξης 21 κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων χωρών της Ε.Ε. το 2009, όπου Παπαρήγα και Μαΐλης (κέντρο) κάθονται δίπλα στον τότε γραμματέα του ΚΚ Ισπανίας Καρμέλο Σουάρες. Φαίνεται ότι στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν οι Ιβηρες από κομμουνιστικό κόμμα κατάντησαν... ΣΥΡΙΖΑ». Αλλά στην συγκεκριμένη πρωτοβουλία 21 Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων χωρών της ΕΕ, το 2009 μπροστά στις Ευρωεκλογές το ΚΚ Ισπανίας ουδέποτε συμμετείχε. Ο εικονιζόμενος Καρμέλο Σουάρες ουδέποτε διατέλεσε ΓΓ του ΚΚ Ισπανίας. Είναι ο ΓΓ της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας. Τόσο αληθινό ρεπορτάζ, τόσο σοβαρή δημοσιογραφία. Πράγματι, έχει σοβαρούς αντιΚΚΕ λόγους για να κάνει τέτοια ρεπορτάζ και ο δημοσιογράφος και η εφημερίδα.
Η αντιλαϊκή υστερία τους...
Μ' ένα εμετικό κείμενο του Σ. Κασσιμάτη, η «Καθημερινή» δίκαια διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στην προπαγάνδιση του μίσους που τρέφει η αστική τάξη στο λαό, στο κίνημα και βέβαια στο ΚΚΕ. Ισχυρίζεται ότι «η Μεταπολίτευση (...) εγκατέστησε στην εξουσία τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, που έγιναν η παραδεδεγμένη αλήθεια της εποχής», προσπαθώντας να αποενοχοποιήσει τα κόμματα της αστικής εξουσίας για τα εγκλήματα που έκαναν σε βάρος του λαού, χτίζοντας ένα κράτος στην υπηρεσία των μονοπωλίων. Ο ίδιος δηλώνει δυσαρεστημένος για το γεγονός ότι όποιος επιτίθεται προς το ΚΚΕ χαρακτηρίζεται «αντικομμουνιστής» και φέρνει σαν παράδειγμα τον Πάγκαλο! Αναπαράγοντας μάλιστα τα χυδαία ιδεολογήματα της ΕΕ, προσπαθεί να ταυτίσει το φασισμό με το σοσιαλισμό, λέγοντας ότι «η ιδιότητα του αντικομμουνιστή (είναι) κάτι ταυτόσημο με την ιδιότητα του αντιφασίστα και απολύτως αυτονόητο για οποιονδήποτε δημοκρατικό πολίτη στις χώρες της Δύσης». Σε άλλο σημείο αναρωτιέται: «Γιατί, λοιπόν, το χρηματοδοτούμενο από τον προϋπολογισμό ΚΚΕ να μη δηλώνει ευθέως ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα και γιατί να μην αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του;». Η συκοφαντία διαδέχεται το ψέμα και τούμπαλιν. Το ΚΚΕ δεν κρύβει τη στρατηγική του, αλλά ο Κασιμάτης, η «Καθημερινή» και οι αστοί κρύβουν ότι η «δημοκρατία» τους δεν αναγνωρίζει στο λαό με τη μαζική πολιτική πάλη να αλλάζει τους συσχετισμούς και να επιλέγει αυτός το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στο οποίο θα ζει.
... «καρφώνει» το φόβο τους
Παρακάτω βγάζει χολή για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, λέγοντας χυδαία πως αν ο λαός είχε νικήσει το '44, «το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που θα είχε η χώρα θα ήταν η Ελληνίδα, η οποία θα ανταγωνιζόταν επαξίως τα παρεμφερή "προϊόντα" του σοσιαλιστικού σχολείου, όπως τη Ρωσίδα, την Ουκρανέζα, τη Μολδαβή κ.ά.». Κρύβει ότι η σήψη και η ανέχεια που έφερε η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες γέννησε τα φαινόμενα που υπονοεί ο Κασιμάτης και στα οποία εντρυφεί το σινάφι του. Στο διά ταύτα, εκφράζει την ανησυχία του ότι σήμερα, που το βιοτικό επίπεδο του λαού καταρρακώνεται, το πρόβλημα είναι «η πολιτική απουσία, όπως και τότε (σ.σ. το 1943), της αστικής παράταξης: διαλυμένη μέσα στη χοάνη πολυσυλλεκτικών, λαϊκίστικων κομμάτων, που ανταγωνίζονται ποιο θα προσφέρει την πιο ελκυστική κεϋνσιανή, σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα, η φωνή της αστικής παράταξης έχει εκλείψει». Σαν αποτέλεσμα, «αυτή τη φορά η Αριστερά δεν θα χρειαστεί να πάρει τα όπλα για να την κατακτήσει (σ.σ. την Ελλάδα). Εχοντας αλώσει το δημοκρατικό σύστημα με την ιδεολογική υπεροχή που της παραχώρησε ηλιθίως η Δεξιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να παίρνει τις ψήφους των αδαών». Εκεί είναι ο καημός του Κασιμάτη και της τάξης του. Στο γεγονός ότι το ΚΚΕ δυναμώνει στο λαό, η πολιτική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης κερδίζει έδαφος μπροστά στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης. Αυτό είναι που στοιχειώνει τον ύπνο των αστών και κάνει τους κάθε λογής Κασιμάτηδες να σκυλιάζουν και να βγαίνουν από τα ρούχα τους.
Στον άλλο δρόμο
Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής και η επιχειρούμενη ήδη εξειδίκευσή τους στην περίπτωση της Ελλάδας δεν προκάλεσαν στους κομμουνιστές έκπληξη. Ηταν, με μαθηματική ακρίβεια, βέβαιο ότι η πλουτοκρατία και οι κυβερνήσεις της στην ΕΕ θα επέλεγαν και πάλι να παρέμβουν στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις με νέα ολομέτωπη επίθεση κατά των λαών. Ηταν προδιαγεγραμμένο ότι θα προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η συσσώρευση κεφαλαίων, με νέα ένταση της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, με ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να αντιληφθεί κάποιος τον τρόπο που διαμορφώνονται τα δεδομένα στις μέρες μας. Η πορεία της ΕΕ και οι σαρωτικές ανατροπές σε εισοδήματα - λαϊκά δικαιώματα στη ζώνη του ευρώ, το ξέσπασμα της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και ο τρόπος διαχείρισης των επιπτώσεών της, η αναγωγή της πολιτικής λιτότητας σε ζήτημα στρατηγικής προτεραιότητας για τη διάσωση του κεφαλαίου σε ολόκληρη την ΕΕ αποκαλύπτουν ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι. Σε μια ανειρήνευτη σύγκρουση δύο δρόμων που οδηγούν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Ο ένας είναι ο δρόμος της ΕΕ, του κεφαλαίου και της εξουσίας των εκπροσώπων του. Αυτός που θεωρεί τον εργαζόμενο ως μέσο αναλώσιμο για τον πλουτισμό του καπιταλιστή, ο δρόμος που για χάρη της κερδοφορίας του κεφαλαίου οδηγεί στη συνεχή χειροτέρευση των συνθηκών ζωής και της θέσης του εργάτη στην κοινωνία. Είναι ο δρόμος του συμβιβασμού, για να εξασφαλιστεί η στήριξη των συμφερόντων των πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Των μνημονίων και των Μεσοπρόθεσμων Προγραμμάτων, ο δρόμος της βαρβαρότητας και των ακόμα πιο αντιδραστικών μέτρων. Ο δρόμος των πολιτικών της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου και της τρόικας που συνεχίζει να καταστρέφει ακόμα και πάνω στα συντρίμμια που προκάλεσαν οι ανελέητες επιθέσεις της τελευταίας διετίας. Ο δρόμος της οικονομικής εξαθλίωσης και της κοινωνικής περιθωριοποίησης των εργαζομένων είναι οπισθοδρόμηση, είναι πορεία προς τους σύγχρονους Καιάδες, τους οποίους το κίνημα των εργαζομένων πρέπει να καταργήσει, να σφραγίσει οριστικά και αμετάκλητα. Ενας δρόμος που οι εργαζόμενοι οφείλουν όχι απλά να τον απορρίψουν, αλλά να τον αντιπαλέψουν, να τον πολεμήσουν.
Οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι στην πόλη και την ύπαιθρο, οι γυναίκες, η νεολαία έχουν τον δικό τους δρόμο να ακολουθήσουν. Αρκεί να καταλάβουν το ρόλο των αστικών κομμάτων και τα συμφέροντα που υπηρετούν και να τα εγκαταλείψουν οριστικά. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν και να πορευτούν το δρόμο της μαχητικής αντίστασης, το δρόμο της αμφισβήτησης της δύναμης του κεφαλαίου που δεν είναι παντοδύναμο - αυτό δείχνει η κρίση - και της ανατροπής της εξουσίας του. Είναι ο δρόμος που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο όπου θα έχουν κοινωνικοποιηθεί τα μονοπώλια, η οικονομία θα είναι για το λαό και όχι για το κέρδος, όπου θα είναι για όλους δεδομένο και το δικαίωμα στην εργασία, και η συνεχής βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, και η πλήρης και δωρεάν πρόσβαση στα δημόσια συστήματα της Υγείας, της Παιδείας, του Πολιτισμού, και της ξεκούρασης, και η ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου και της κοινωνίας. Ενας κόσμος σοσιαλιστικός που θα αρχίσει να φωτίζει, μόλις καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τα παράσιτα που σήμερα απομυζούν τον κοινωνικό πλούτο.
Feeds
