Παρακάτω βγάζει χολή για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, λέγοντας χυδαία πως αν ο λαός είχε νικήσει το '44, «το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που θα είχε η χώρα θα ήταν η Ελληνίδα, η οποία θα ανταγωνιζόταν επαξίως τα παρεμφερή "προϊόντα" του σοσιαλιστικού σχολείου, όπως τη Ρωσίδα, την Ουκρανέζα, τη Μολδαβή κ.ά.». Κρύβει ότι η σήψη και η ανέχεια που έφερε η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες γέννησε τα φαινόμενα που υπονοεί ο Κασιμάτης και στα οποία εντρυφεί το σινάφι του. Στο διά ταύτα, εκφράζει την ανησυχία του ότι σήμερα, που το βιοτικό επίπεδο του λαού καταρρακώνεται, το πρόβλημα είναι «η πολιτική απουσία, όπως και τότε (σ.σ. το 1943), της αστικής παράταξης: διαλυμένη μέσα στη χοάνη πολυσυλλεκτικών, λαϊκίστικων κομμάτων, που ανταγωνίζονται ποιο θα προσφέρει την πιο ελκυστική κεϋνσιανή, σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα, η φωνή της αστικής παράταξης έχει εκλείψει». Σαν αποτέλεσμα, «αυτή τη φορά η Αριστερά δεν θα χρειαστεί να πάρει τα όπλα για να την κατακτήσει (σ.σ. την Ελλάδα). Εχοντας αλώσει το δημοκρατικό σύστημα με την ιδεολογική υπεροχή που της παραχώρησε ηλιθίως η Δεξιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να παίρνει τις ψήφους των αδαών». Εκεί είναι ο καημός του Κασιμάτη και της τάξης του. Στο γεγονός ότι το ΚΚΕ δυναμώνει στο λαό, η πολιτική του πρόταση για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης κερδίζει έδαφος μπροστά στα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης. Αυτό είναι που στοιχειώνει τον ύπνο των αστών και κάνει τους κάθε λογής Κασιμάτηδες να σκυλιάζουν και να βγαίνουν από τα ρούχα τους.