Ας αποφασίσουν: Τι θέλουν; Να πετύχει η κυβέρνηση, δηλαδή να εφαρμοστεί η πολιτική που έχει εξαγγείλει και την οποία έχει συμφωνήσει με την τρόικα, ή να μην εφαρμοστούν αυτά που ζητάει η τρόικα και άρα να αποτύχει η κυβέρνηση;

Μέχρι να αποφασίσουν τι θέλουν, το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να τους αφήσουμε να μας τρελάνουν. Και η τρόικα και η κυβέρνηση και όλοι όσοι στον αστικό Τύπο στήνουν δήθεν καυγά, έχουν κάνει καθαρό ότι αυτό που τους καίει είναι η μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, πώς δηλαδή θα κάνουν πιο φτηνούς τους εργάτες. Αυτός είναι ο καυγάς, αυτό ζητάνε και οι μεν και οι δε όταν μιλάνε για διαρθρωτικές αλλαγές.

Ολοι μαζί ξέρουν πως καμιάς μορφής διαχείριση δε σώζει την κατάσταση για την εργατική τάξη, η οποία γυρνώντας την πλάτη στην αστική προπαγάνδα πρέπει όλο και πιο καθαρά να τραβά τον δρόμο της.

Οπως πατώντας επί πτωμάτων τραβάνε τον δρόμο τους οι καπιταλιστές. Τα οικονομικά στοιχεία λένε, πως παρά τα κλάματα διαφόρων για το μέλλον του καπιταλισμού, παρά το γεγονός ότι ορισμένοι χάνουν, γεγονός επίσης είναι πως ταυτόχρονα προχωρά η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Μπορεί να αλλάζει μορφή η μια ή η άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά η εξουσία του κεφαλαίου ισχυροποιείται.

Εδώ και ο συναγερμός για τους εργάτες. Αυτό που είναι καλό για τους καπιταλιστές, είναι δυστυχία για τους εργάτες.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα το ΚΚΕ δεν κρύβει λόγια. Καλεί σε πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους που μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία μπορεί να κάνει, τονίζει την ευθύνη καθενός, δείχνει τον οργανωμένο δρόμο που οδηγεί στην ανατροπή.

Αυτό το κάλεσμα περπατά στη ζωή. Αυτός ο δρόμος οδηγεί ήδη τα βήματα στο λαϊκό κίνημα. Η απήχηση αυτής της πολιτικής είναι που ανησυχεί πραγματικά τους αστούς.

Γιατί, αργά ή γρήγορα γίνεται όλο και πιο καθαρό πως αυτό που συγκρούεται είναι δυο δρόμοι ανάπτυξης. Αργά ή γρήγορα μεγάλες μάζες εργαζομένων αποφασίζουν: ενάντια στα μονοπώλια, για τη λαϊκή ευημερία.

Σ' αυτή την προοπτική ο καθοριστικός παράγοντας είναι το ίδιο το κίνημα, ο προσανατολισμός του. Ενα κίνημα ανατροπής που για να φτάσει στο στόχο του, χτίζει τη δική του λαϊκή συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία. Βάζει στην άκρη αυταπάτες περί ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων μέσω εκλογών, χτίζει ταξική ενότητα που αντιπαρατίθεται ευθέως στην ενότητα όσων καίγονται για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης την ώρα που όλο το σύστημα ζέχνει από την μπόχα της σαπίλας του.

Η φιλολογία περί κρίσης σε κανάλια και εφημερίδες τείνει να ισοδυναμεί με τον θόρυβο των συγκεντρωμένων γύρω από μια χαλασμένη μηχανή που επειδή κανείς δεν μπορεί να επισκευάσει, το μόνο που προσθέτουν είναι τη φασαρία από τα σχόλιά τους στον θόρυβο της μηχανής.

Κάποιος Τριφύλλης στα ΝΕΑ κάνει αυτοκριτική γιατί όπως γράφει δεν διαβάζει «Ριζοσπάστη» κι έτσι δεν έμαθε έγκαιρα ότι είναι αναγκαστική η ανατροπή του καπιταλισμού στη μονοπωλιακή φάση του, γεγονός που κατά τον ίδιο θα σημάνει απαγόρευση κατοχής διαβατηρίου, έλεγχο του κόμματος παντού, χρήση γκουλάγκ για τους αντιφρονούντες. Λίγος στα επιχειρήματά του παρότι του έδωσαν μισή σελίδα να τα αναπτύξει. Λίγος και ένας άλλος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ο Κασιμάτης, που προχτές έγινε παντζάρι από την οργή του γιατί η αστική παράταξη παραδίδει τη χώρα στους κομμουνιστές, οι οποίοι κατ' αυτόν δεν θα χρειαστεί πλέον να πάρουν τα όπλα, αρκεί που παίρνουν τις ψήφους. Για να πείσει για το επείγον της κατάστασης καταφεύγει στον Αβέρωφ και μάλιστα στο δήθεν «λογοτέχνημα» που έφερε τον τίτλο "φωτιά και τσεκούρι". Οι νέοι δεν γνωρίζουν, οι παλιοί θυμούνται...

Καταλαβαίνουμε την ταραχή τους. Δεν είναι λίγο 20 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, να διαπιστώνουν πως ακόμα και σήμερα «όταν στην Ελλάδα μιλάς για Τσόρτσιλ και Σκόμπι» που τους φώναξαν οι αστοί για να τσακίσουν το λαό και να εγκαταστήσουν αστική εξουσία, σε παίρνουν με τις πέτρες. Εχουν μνήμη αυτές οι πέτρες κι αυτό δεν το αντέχει η ευαίσθητη ψυχή όσων επειδή πιάνουν χώματα δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει «μνήμη της πέτρας».

Διά ταύτα: Δυναμώνουν την πίεση στο ΚΚΕ νομίζοντας πως θα καταφέρουν να το κάνουν να βάλει στην άκρη την στρατηγική του, να υιοθετήσει μια τακτική σούπα που να χωράνε οι άλλοι - οι σύμμαχοι της αστικής τάξης που εμφανίζονται ως εναλλακτική λύση. Είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Με δεδομένη την εξαιρετικά πλούσια πείρα που έχει συγκεντρώσει το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα από την αντιμετώπιση διαφόρων εκφράσεων οπορτουνισμού, οι ταξικές δυνάμεις εντείνουν την επαγρύπνησή τους. Κανένα χειροκρότημα προς όποιον με το ένα χέρι δίνει βοήθεια στην αστική τάξη - έως και σιτίζεται απ' αυτήν - και με το άλλο δήθεν δηλώνει «παρών» στην πάλη των εργατών.

Το ποιος με ποιον απαιτεί πλέον καθημερινή απόδειξη. Μετράς λέξεις και συμπεριφορές σε αδιάσπαστη ενότητα.