ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ: «Η αρνητική αντίδραση των μεγάλων ευρωπαϊκών αγορών δείχνει ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής δεν λειτούργησαν καθησυχαστικά για την κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Στο κόκκινο βρίσκονται τα μεγάλα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια με την πτώση να ξεπερνά σε αρκετά το 2%» (στο ΒΗΜΑ / ηλεκτρονική έκδοση).

ΤΑ ΖΟΡΙΑ: «Τον Οκτώβριο του 2010 στη συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί στην Ντοβίλ η Γαλλία υπετάγη στις επιλογές της Γερμανίας. Ενα χρόνο και έναν μήνα μετά, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2011, η Βρετανία επί της ουσίας εξαναγκάσθηκε απομονωμένη να αποχωρήσει από τη Γερμανική Ευρώπη. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Είκοσι έξι χώρες προσυπέγραψαν μια πρόταση αλλαγής των Συνθηκών που εγκαθιδρύει για το ορατό μέλλον την απόλυτη πολιτική κυριαρχία της Γερμανίας στην περαιτέρω πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (...) Προτεραιότητα του Βερολίνου είναι πλέον να οργανώσει την Ευρώπη των 26 με κοινή Οικονομική Διακυβέρνηση και στη συνέχεια Πολιτική Ενωση (...) Στα παραπάνω υπάρχουν δύο βαρύνουσας σημασίας υποθήκες, η μία διεθνής και η δεύτερη ενδοευρωπαϊκή: Η διεθνής υποθήκη είναι μία. Η αντίδραση των ΗΠΑ και της Βρετανίας που επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα (...) Η ενδοευρωπαϊκή υποθήκη είναι το ασύλληπτο κοινωνικό και πολιτικό κόστος των νέων προδιαγραφών δημοσιονομικής σταθερότητας που επέβαλε η Μέρκελ στους εταίρους της. Αντέχει η παντοδυναμία που εξασφάλισε το Βερολίνο αξιοποιώντας τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα στην κρίση που ξέσπασε το 2008 μια ταυτόχρονη κοινωνική ανάφλεξη, πολιτική αποσταθεροποίηση και συνεχή πίεση των Αγορών;» (από άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

Η ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ: «Η αλήθεια είναι πως είτε μας αρέσει είτε όχι (...) μια ενωμένη Ευρώπη ή θα έχει έντονο γερμανικό πρόσημο ή θα περιθωριοποιηθεί. Αν τελικά πετύχει η δημιουργία ενιαίων δημοσιονομικών θεσμών θα κλείσει τον κύκλο των εθνικών δημοκρατικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα στην ίδια ήπειρο που τις εγκαινίασε. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό (...) Από την άλλη πλευρά όμως, η ενοποίηση αυτή θα έχει λάβει χώρα από τα πάνω, υπό την πίεση της ανάγκης και με περιορισμένη δημοκρατική νομιμοποίηση (...) Για να μπορέσει, όμως, να επιβιώσει μια ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να αναπτύξει μια ελάχιστη κοινή ταυτότητα (...) Μια μελλοντική ενωμένη Ευρώπη θα θυμίζει περισσότερο τη σημερινή Ινδία, με τις εκατοντάδες ταυτότητες, γλώσσες και φυλές της, από ό,τι τις σημερινές ΗΠΑ» (ο Σ. Καλύβας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).