Παπαγεωργίου Βασίλης

Σ' αυτό το πλαίσιο αποκτά ενδιαφέρον σχετικό δημοσίευμα για απόφαση πρόσφατης συνεδρίασης αρμόδιας επιτροπής του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας, το οποίο και αντιγράφουμε:

«Για πρώτη φορά στην 93χρονη ιστορία του, ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ΔΟΕ-International Labour Organization) δεν κατέληξε φέτος σε απόφαση κατά το πέρας της ετήσιας συνδιάσκεψής του. Σύμφωνα με στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εργασίας που συμμετείχαν στην τελευταία ετήσια συνδιάσκεψη του ΔΟΕ (31 Μαΐου-14 Ιουνίου, Γενεύη) ... η αρμόδια επιτροπή του ΔΟΕ που ασχολείται με την εφαρμογή των διεθνών κανόνων εργασίας δεν κατέληξε σε απόφαση σχετικά με το αν ένα σωματείο έχει το δικαίωμα να απεργεί. Σύμφωνα με το άρθρο 87 της διεθνούς συνθήκης εργασίας, δίδεται το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι αλλά δεν ξεκαθαρίζεται ακριβώς αν οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα του απεργείν... ύστερα από την πεισματική άρνηση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργοδοτών να αναγνωρίσει το δικαίωμα του απεργείν στους συνδικαλισμένους εργαζομένους των αντίστοιχων χωρών, η συνεδρίαση της επιτροπής του ΔΟΕ σταμάτησε χωρίς να καταλήξει σε τελική απόφαση. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σχετικά με το θέμα αυτό».

Οι επιπτώσεις από την εφαρμογή των κανόνων της ΚΑΠ και του ΠΟΕ έχουν αποδειχτεί καταστροφικές για την ελληνική γεωργία και τους μικρομεσαίους αγρότες. Κάθε νέος υπουργός Γεωργίας ή Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, όπως λέγεται τώρα, διαλαλεί με την ανάληψη των καθηκόντων του: «Την ανάπτυξη της γεωργίας»... Το ίδιο έκανε χτες και ο νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, Αθ. Τσαυτάρης, λέγοντας ότι θα καταβληθεί προσπάθεια να γίνει η αγροτική παραγωγή πυλώνας ανάπτυξης της χώρας στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Το τι θα πετύχει βέβαια με μια πολιτική εντός ΕΕ και μνημονίου θα φανεί... Το πρόβλημα όμως είναι πως αν και μπορούμε να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας με υγιεινά και φθηνά προϊόντα, είμαστε ελλειμματικοί σε όλα τα γαλακτοκομικά και ζωοκομικά προϊόντα, στο αλεύρι, στις πατάτες, στα όσπρια, σε κηπευτικά και άλλα προϊόντα, με αποτέλεσμα να εισάγουμε προϊόντα αξίας περίπου 6 δισ. ευρώ κάθε χρόνο.

Εισαγωγές γίνονται ακόμη και σε αγροτικά προϊόντα που παράγουμε σε αφθονία και μένουν αδιάθετα. Π.χ. ενώ το λάδι μένει απούλητο στις δεξαμενές, γίνονται εισαγωγές από Γερμανία και Μαρόκο. Ενώ τα πορτοκάλια σαπίζουν στα χωράφια, εισάγουμε από Βραζιλία και Ν. Αφρική. Το ίδιο ισχύει για τη σταφίδα που εισάγουμε από την Τουρκία, για το κρασί που εισάγουμε από τη Χιλή κ.ο.κ. Καλύπταμε τις ανάγκες σε ζάχαρη, κάναμε και εξαγωγές από δική μας παραγωγή. Τώρα έκλεισαν τα 2 από τα 5 εργοστάσια της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) ανεβάζοντας την ανεργία τευτλοκαλλιεργητών, εργατοϋπαλλήλων, μεταφορέων, μικροεπαγγελματιών κ.ά., ενώ προωθείται η πώληση όσων λειτουργούν. Η καπνοκαλλιέργεια, που έδινε εισόδημα σε χιλιάδες παραγωγούς και τροφοδοτούσε την καπνοβιομηχανία, σήμερα έχει οδηγηθεί στη συρρίκνωση και τα καπνοχώρια σε οικονομικό μαρασμό. Επιδοτηθήκαμε για να ξεριζώνουμε αμπέλια, να καίμε τα ψαροκάικά μας, να θάβουμε πορτοκάλια, αποσυνδέθηκε η επιδότηση από την παραγωγή. Δηλαδή οι ευρωκοινοτικοί πόροι ήταν για καταστροφή και όχι για ανάπτυξη, ήταν το τυράκι στη φάκα. Το σίγουρο είναι πως αν συνεχιστεί η πολιτική του ευρωμονόδρομου, η αγροτική παραγωγή δεν θα αναπτυχθεί σε όφελος του λαού και των μικρομεσαίων αγροτών.

Αν ξύσουμε, μάλιστα, κάτω από το λούστρο, θα διαπιστώσουμε πως για όλα τα Ταμεία, ανεξάρτητα από τη μορφή, την πρότερη οικονομική τους κατάσταση και το επίπεδο παροχών τους, ίδιες είναι και οι αιτίες που τα οδήγησαν εδώ.

Δεύτερο: Η χαμηλή κρατική χρηματοδότηση, που πάντα υπολειπόταν από τις ανάγκες των Ταμείων. Μάλιστα, αυτή η πολιτική συνοδευόταν και από μια εξίσου επικίνδυνη πρακτική να εξαναγκάζονται τα Ταμεία σε δανεισμό από τις τράπεζες, οι οποίες προσπορίζονταν σημαντικά κέρδη.

Τρίτο: Η διαχρονική ληστεία των αποθεματικών των Ταμείων, είτε όταν τοποθετούνταν άτοκα στην Τράπεζα της Ελλάδας και μετατρέπονταν σε επιχορηγήσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, είτε όταν τζογάρονταν στο χρηματιστήριο, στα «δομημένα», είτε όπως έγινε τώρα με το υποχρεωτικό «κούρεμά» τους από το καπιταλιστικό κράτος.

Τέταρτο: Η ανεργία και οι χαμηλοί μισθοί, στερούσαν από τους εργαζόμενους τον επιούσιο, και από τα Ταμεία σημαντικά έσοδα. Οταν, μάλιστα, ακόμα και σε καιρούς «ανάπτυξης», η απασχόληση δεν ξεπερνούσε το 60% του πληθυσμού που ήταν σε ηλικία εργασίας, γίνεται φανερό ότι το Ασφαλιστικό στηριζόταν σε πήλινα πόδια.

Γρηγοριάδης Κώστας

Γενικώς ...πήξαμε στην «αριστερά» και δεν το καταλάβαμε! Κι όλα αυτά χωρίς να εμπλακεί στο όλο πράγμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά αφού ήταν γραμμένο στη μοίρα της χώρας να ηγηθεί ο Αντώνης Σαμαράς της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης μετά τη μεταπολίτευση, τι να γίνει... Απλά μην πάθει κανένα ...ψυχολογικό ο άνθρωπος.

Αυτό που θα τον σώσει θα είναι ότι σύντομα η κυβέρνηση θα αρχίσει να εφαρμόζει την πολιτική της (αν δεν έχει αρχίσει ήδη) κι αυτή θα είναι κανονικότατα αντιλαϊκή με όλη τη σημασία της λέξης. Εστω κι αν έτσι που έχουμε μπλέξει οι λέξεις αυτές έχουν χάσει κάθε σημασία.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ πως η τρόικα θα έρθει στην Αθήνα για να συζητήσει θέματα «αναθεώρησης» του μνημονίου. Ολα μπορούν να αναθεωρηθούν όταν η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και στην Ευρώπη και στον πλανήτη ολόκληρο.

Μόνο που μπορούν να αναθεωρηθούν και προς το χειρότερο. Και αυτό ακριβώς πρόκειται να γίνει όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Οσο περισσότερο ζορίζονται τόσο περισσότερο έχουν ανάγκη να «ξεζουμίσουν» τους εργαζόμενους. Αλλωστε, ομολογούν και οι ίδιοι ότι αυτό που στην πραγματικότητα ψάχνουν δεν είναι ρυθμίσεις ανακούφισης, αλλά «πιο έξυπνα μέτρα» που να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Κι ένας «έξυπνος» τρόπος θα είναι - όπως πάντα - να προσπαθούν να στρέψουν τη μία ομάδα απέναντι στην άλλη. Να διχάσουν το λαό με τον χειρότερο τρόπο. «Δημόσιοι» εναντίον «ιδιωτικών», «φοροφυγάδες» εναντίον «συνεπών στις υποχρεώσεις τους». Τέτοια πράγματα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, όσο και αν κάποιοι θεωρούν ότι απομακρύνονται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι παραμένουν στην ημερήσια διάταξη, ακριβώς επειδή η καπιταλιστική κρίση σε Ισπανία και Ιταλία επιδεινώνεται και οξύνονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για τον επιμερισμό της ζημιάς. Οι δραματικές δηλώσεις του Ιταλού πρωθυπουργού ότι «έχουμε μια βδομάδα καιρό για να σώσουμε την Ευρωζώνη», προκειμένου να υπογραμμίσει την ανάγκη να ληφθούν ουσιαστικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την επόμενη βδομάδα, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν ότι οι κραδασμοί στο ευρωοικοδόμημα γίνονται ολοένα και πιο απειλητικοί για τη σταθερότητά του. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις της Κρ. Λαγκάρντ που εξέφρασε τις ανησυχίες της για «τις επιπλέον εντάσεις και τις έντονες πιέσεις» τόσο στον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο όσο και στις κυβερνήσεις της περιφέρειας. Την ίδια στιγμή, οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», σε άρθρο του επικεφαλής ανάλυσης της Citigroup με τον χαρακτηριστικό τίτλο «γιατί ο κίνδυνος για Grexit (σ.σ. εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ) παραμένει σε ισχύ», επισημαίνει ότι «η Grexit θα γίνει ακόμη πιο πιθανή εάν η Ισπανία και η Ιταλία χρειαστούν ευρύτερη στήριξη από την τρόικα, κάτι που μοιάζει πλέον πιθανό». Σημειώνει, επίσης, με νόημα ότι «ο μεγαλύτερος φόβος των χωρών του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν είναι η κατάρρευση του ευρώ, αλλά η δημιουργία μιας ανοιχτής και άνευ ορίων ένωσης μεταφοράς κεφαλαίων χωρίς παράδοση εθνικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό επίπεδο».

Το συμπέρασμα είναι φανερό. Η κρίση είναι τόσο βαθιά και παρατεταμένη που αδυνατούν να τη διαχειριστούν. Και αυτός ακριβώς είναι ο βασικός λόγος που κάνει πιθανή μια αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ, που θα φέρει την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα μπροστά στο ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε ζητήσει από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου να πάρουν θέση και το λαό να προετοιμαστεί, αναδεικνύοντας ως το πραγματικό δίλημμα των εκλογών αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος ή εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Το δίλημμα αυτό ισχύει και μάλιστα πολύ περισσότερο μετά τις εκλογές.