«Ενας δεύτερος λόγος ανησυχίας για τις προοπτικές της κυβέρνησης, πέρα δηλαδή από το πώς συγκροτήθηκε, είναι βέβαια οι προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί από την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Οποιος παρακολουθεί τις συζητήσεις στην τηλεόραση μένει με την εντύπωση ότι είναι θέμα εβδομάδων για να καταργηθούν όσα - εμείς - θεωρούμε αρνητικά. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν θα γίνει». Αυτά γράφει σε χτεσινό άρθρο του στην «Καθημερινή» ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Καψής, ο οποίος στη συνέχεια παραθέτει τους λόγους που στηρίζουν αυτή την εκτίμησή του: «Ακόμα - γράφει - και αν επιτευχθεί ωστόσο ο κεντρικός διαπραγματευτικός μας στόχος, η παράταση δηλαδή της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά δύο χρόνια, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στην καθημερινότητα των πολιτών. Απλώς θα χαλαρώσει η πίεση για νέα μέτρα. Κι αυτό μας οδηγεί σε έναν τρίτο λόγο ανησυχίας. Στο ότι η βάση της συνεργασίας των τριών κομμάτων είναι στην ουσία της αρνητική - πώς θα αποφύγουμε τα δεινά του μνημονίου». Από την πλευρά του, δηλαδή από την πλευρά της πλουτοκρατίας και των ξένων δανειστών και εταίρων, οι παραπάνω «ανησυχίες» για τη βιωσιμότητα και μακροημέρευση της νέας συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι εύλογες. Ακριβώς γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ελιγμών και «μείγματα πολιτικής» για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης στο πλαίσιο του «ευρωμονόδρομου» και εντός των τειχών του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει «πιο ελαστικό μνημόνιο», γιατί η βάση του μνημονίου είναι το μεγάλο μνημόνιο του Μάαστριχτ, του δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας και το «Σύμφωνο για το ευρώ». Με άλλα λόγια, η στρατηγική του μνημονίου είναι η άγρια υπερεκμετάλλευση της εργατικής τάξης και η σφαγή των λαών προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλίων. Φιλολαϊκή διέξοδος εντός ΕΕ και καπιταλισμού απλά δεν υπάρχει.