Εισαγωγές γίνονται ακόμη και σε αγροτικά προϊόντα που παράγουμε σε αφθονία και μένουν αδιάθετα. Π.χ. ενώ το λάδι μένει απούλητο στις δεξαμενές, γίνονται εισαγωγές από Γερμανία και Μαρόκο. Ενώ τα πορτοκάλια σαπίζουν στα χωράφια, εισάγουμε από Βραζιλία και Ν. Αφρική. Το ίδιο ισχύει για τη σταφίδα που εισάγουμε από την Τουρκία, για το κρασί που εισάγουμε από τη Χιλή κ.ο.κ. Καλύπταμε τις ανάγκες σε ζάχαρη, κάναμε και εξαγωγές από δική μας παραγωγή. Τώρα έκλεισαν τα 2 από τα 5 εργοστάσια της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης» (ΕΒΖ) ανεβάζοντας την ανεργία τευτλοκαλλιεργητών, εργατοϋπαλλήλων, μεταφορέων, μικροεπαγγελματιών κ.ά., ενώ προωθείται η πώληση όσων λειτουργούν. Η καπνοκαλλιέργεια, που έδινε εισόδημα σε χιλιάδες παραγωγούς και τροφοδοτούσε την καπνοβιομηχανία, σήμερα έχει οδηγηθεί στη συρρίκνωση και τα καπνοχώρια σε οικονομικό μαρασμό. Επιδοτηθήκαμε για να ξεριζώνουμε αμπέλια, να καίμε τα ψαροκάικά μας, να θάβουμε πορτοκάλια, αποσυνδέθηκε η επιδότηση από την παραγωγή. Δηλαδή οι ευρωκοινοτικοί πόροι ήταν για καταστροφή και όχι για ανάπτυξη, ήταν το τυράκι στη φάκα. Το σίγουρο είναι πως αν συνεχιστεί η πολιτική του ευρωμονόδρομου, η αγροτική παραγωγή δεν θα αναπτυχθεί σε όφελος του λαού και των μικρομεσαίων αγροτών.