Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλά ούτε η δική του πολιτική είναι θετική για το λαό. Αναγνωρίζει το χρέος και ζητά παράταση χρόνου για την αποπληρωμή του. Αρα, θα το πληρώσει ο λαός. Μιλά για σχέδιο ανάπτυξης που θα «ακυρώσει» το μνημόνιο (εγκατέλειψε την κατάργησή του), αλλά και για ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων που για να κάνουν επενδύσεις απαιτούν συνεχώς αντεργατικά μέτρα. Αλλά επιχειρήσεις με κέρδη και εργαζόμενοι με καλούς μισθούς δε γίνεται να συνυπάρξουν. Μιλά για ευρωομόλογα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το συζητούν τελευταία στην ΕΕ, αλλά αυτό σημαίνει νέα μνημόνια. Το ίδιο και με την πρότασή του να γίνεται το χρέος των κρατών υπόθεση όλης της ΕΕ. Αρα, η επίθεση στους λαούς και στα δικαιώματά τους θα ενταθεί στο έπακρο, μέχρι που να μην απομείνει τίποτα πια για να τους αφαιρεθεί. Σ' αυτό το σημείο συμπίπτουν τα συμφέροντα όλων ανεξαιρέτως των αστικών τάξεων των χωρών - μελών της ΕΕ. Από κει και πέρα η καθεμία για λογαριασμό της προωθεί τη μία ή την άλλη πρόταση - απ' αυτές που υπερασπίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ - που ανταποκρίνεται καλύτερα στα συμφέροντά της κι αναλόγως της ισχύος της την επιβάλλει ή όχι. Τα μονοπώλια έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι. Αυτά επιλέγουν τα εργαλεία διαχείρισης της κρίσης, που όποια μορφή κι αν πάρει δε θα αλλοιώσει καθόλου το αντιλαϊκό της περιεχόμενο.

Μεγάλη αγωνία φαίνεται να διακατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ για το αν θα τον αποδεχτεί η ευρωενωσιακή «οικογένεια», στην οποία, εδώ που τα λέμε, έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του και έχει αποδείξει την πίστη και την αφοσίωσή του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καλλιεργήσει και το προφίλ του πολέμιου της διαχείρισης της κρίσης που προκρίνει η ΕΕ. Ενόψει της επικείμενης επίσκεψης στην Αθήνα του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χ.Β. Ρομπάι, μαθαίνουμε ότι ο Αλ. Τσίπρας αιτήθηκε επισήμως χτες συνάντηση μαζί του και μένει να φανεί αν θα γίνει δεκτό το αίτημά του ή θα είναι η τρίτη φαρμακερή.

Ποιος δε θυμάται την πρεμούρα του προεκλογικά να γίνει δεκτός ο Αλ. Τσίπρας απ' τον πρόεδρο της Γαλλίας Φ. Ολάντ; Πιο πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στα κεραμίδια και κατήγγειλε σαν θεσμικό ατόπημα, θεσμική απρέπεια και ολίσθημα το γεγονός ότι αρνήθηκε να συναντηθεί με τον πρόεδρό του ο επικεφαλής του Γιούρογκρουπ Ζ.Κ. Γιούνκερ κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα. Απ' τον οποίο επίσης είχε ζητηθεί συνάντηση, αν και αρχικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν πως θα γίνει συνάντηση «αν ζητηθεί» από πλευράς Γιούνκερ. Εικάζουμε πάντως ότι τις συναντήσεις αυτές δεν τις ζητά για να καταχεριάσει την ΕΕ και τη στρατηγική της, που αποτελούν για τον ΣΥΡΙΖΑ ιερά και όσια. Ούτε για να πληροφορηθεί τις απόψεις των αξιωματούχων της. Αυτές είναι γνωστές και στις πέτρες. Αυτό για το οποίο μοχθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταγραφεί ως αξιόπιστος συνομιλητής και «παίχτης» στην αστική διαχείριση.

Σε όργανο της πιο μαύρης αντίδρασης αναδεικνύεται ο εκλεγμένος με στήριξη ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ/Οικολόγων/ΔΡΑΣΗΣ δήμαρχος Αθήνας Γ. Καμίνης. Αρθρογραφώντας χτες στα «ΝΕΑ», συγχέοντας επίτηδες τις γνήσιες λαϊκές, εργατικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις, με αυτές περιθωριακών ομάδων και φασιστοειδών, δηλώνει ευθαρσώς: «(...) είμαι κατά των καταλήψεων. Αναφέρομαι ειδικότερα στις καταλήψεις δημόσιων χώρων, είτε πρόκειται για τα πανεπιστήμια που καταλαμβάνονται από φοιτητές αλλά και εξωπανεπιστημιακούς, είτε για τις εθνικές οδούς που καταλαμβάνονται από διαμαρτυρόμενους αγρότες (...) Νοείται άραγε σε μια δημοκρατία δικαίωμα κατάληψης δημόσιου χώρου; Η απάντηση είναι αρνητική (...) Ο κατειλημμένος από μια ομάδα χώρος αποβάλλει αυτομάτως τον δημόσιο χαρακτήρα του, καθώς περιέρχεται στη φυσική εξουσίαση μιας μειοψηφίας που δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση και δεν εγγυάται καμιά ελευθερία για κανέναν, προπάντων για τους διαφωνούντες. Η περίπτωση των πανεπιστημίων αποτελεί θλιβερό παράδειγμα. Ποιος πανεπιστημιακός δάσκαλος τολμά να εκδηλωθεί εναντίον των καταλήψεων χωρίς τον φόβο ότι θα ξυλοκοπηθεί;»

Η επιχειρηματολογία Καμίνη μόνο τυχαία δεν αναπτύσσεται πάλι, καθώς μεγαλέμποροι, μεγαλοξενοδόχοι, γενικά μεγαλοεπιχερηματίες του κέντρου θέτουν πάλι ζήτημα απαγόρευσης κινητοποιήσεων στην περιοχή, προκειμένου αποστειρωμένη από κάθε λαϊκό στοιχείο να παραδοθεί στο μεγάλο κεφάλαιο προς διεύρυνση της κερδοφορίας του. Η δημοτική αρχή, με συγκεκριμένο καταμερισμό στην υπόθεση αυτή, είναι στην «πρωτοπορία» της. Διόλου τυχαία, ο ίδιος ο δήμαρχος επιτίθεται με κάθε ευκαιρία σε κάθε κινητοποίηση (ακόμα και σε αυτές που ο ίδιος συναποφάσισε με άλλους δημάρχους στο πρόσφατο συνέδριο της ΚΕΔΕ), πριν δε μερικούς μήνες πήρε την «πρωτοβουλία» να καταρτίσει και παρουσιάσει συγκεκριμένη "πρόταση νόμου» για περιορισμό έως και απαγόρευση διαδηλώσεων στο κέντρο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Φιγουράρει ως η ...μεγάλη επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης, το επιστέγασμα των προσπαθειών του πρωθυπουργού και το αποτέλεσμα των θυσιών του ελληνικού λαού!

Μόνο που ...οι πάντες υπέρ της «παράτασης του ελληνικού προγράμματος» είναι. Για την ακρίβεια, όλη η ΕΕ έχει θέσει τους λαούς της σε καθεστώς μνημονίου είτε τυπικά είτε άτυπα.

Ετσι και στην Ελλάδα θέλουν όχι απλά παράταση αλλά αν είναι δυνατόν ...διαιώνιση (ακόμη και με συνταγματική κατοχύρωση) των αντιλαϊκών μέτρων και των πολιτικών φτώχειας και εξαθλίωσης.

Οπότε, ας αφήσουν κυβερνώντες (και μη) τα παραμύθια περί του θετικού χαρακτήρα της «επιμήκυνσης» που θα ελαφρύνει υποτίθεται την κατάσταση του λαού. Κοροϊδεύουν ασύστολα κι αυτό αποδεικνύεται κάθε ημέρα.

«ΤΟ ΘΕΜΑ είναι πώς θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε με τον λιγότερο δυνατό πόνο». Μας το είπε ο Α. Γκουρία, γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ και είναι η άποψή του για την κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Δεν μας εξήγησε φυσικά πού ...«θέλουνε να φτάσουν» όπως δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς τους στόχους ενός οργανισμού όπως ο ΟΟΣΑ. Σε ένα καθεστώς πάμφθηνων εργαζομένων ταιριαστούς στον ...παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Οσο για το «λιγότερο δυνατό πόνο» σας βεβαιώνουμε ότι ουδόλως τους απασχολούν τα βάσανα των λαών και η ανέχειά τους.

Αλλο τους νοιάζει, το να βρίσκουν τρόπους να τους κρατούν υποταγμένους όσο προωθούν τα πιο βάρβαρα μέτρα. Να τους εμποδίσουν να καταλάβουν τι πραγματικά αξίζουν, ποια είναι η δύναμή τους και τι μπορούν να κάνουν.

Γιατί ξέρουν, πώς όταν οι λαοί το θελήσουν μπορούν να κάνουν τα πάντα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την μετατροπή όλης της ελληνικής επικράτειας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ), με όρους εργασιακής σκλαβιάς και μισθούς απόλυτης εξαθλίωσης, επιδιώκει η συγκυβέρνηση των κομμάτων της πλουτοκρατίας με την αρωγή και της τρόικας. Οι νέες εφιαλτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις που δρομολογεί η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου και μεταξύ άλλων συμπεριλαμβάνουν την αύξηση των ημερών εργασίας σε έξι, ωράρια εργασίας από 65 μέχρι 78 ώρες τη βδομάδα και θέσπιση ενιαίου ελάχιστου μισθού (κάτω από 500 ευρώ μεικτά) με νόμο από την κυβέρνηση, ισοδυναμούν με εξόντωση του εργαζόμενου λαού. Οι συγκεκριμένες διαρθρωτικές ανατροπές είναι μέτρα που έχουν συναποφασιστεί από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και προωθούνται για την παραπέρα ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Στόχος η διαμόρφωση όρων για την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την πλήρη κατάργηση και των ελάχιστων εργατικών δικαιωμάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Σε τεχνική έκθεση, της εταιρείας «capital markets experts» για τη δημιουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη που παρουσιάστηκε το Φλεβάρη του 2012 σημειωνόταν: «Το ότι οι Κινέζοι εργάζονται στις ΕΟΖ της χώρας τους με 40$ το μήνα και 60 ώρες εργασίας την εβδομάδα, ή το ότι οι Τούρκοι εργάζονται στις αντίστοιχες Ζώνες με 240$ το μήνα και 45 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, οφείλεται στο γεγονός ότι αυτές είναι οι γενικότερες εργασιακές συνθήκες που ισχύουν στη χώρα τους και όχι εξαιτίας του καθεστώτος που διέπει την εκάστοτε τοπική ΕΟΖ». Αυτές τις «εργασιακές συνθήκες» οραματίζεται για τον ελληνικό λαό η συγκυβέρνηση των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, επιδιώκοντας να μετατραπεί ο «εργασιακός χάρτης» της χώρας σε μια μόνιμη ΕΟΖ με το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να ακονίζει ήδη τα μαχαίρια του...

Πλήρως προετοιμασμένη για να προωθήσει τα νέα αντεργατικά μέτρα που επιβάλλουν δουλειά-«σκλαβιά» είναι η κυβέρνηση, όσο και αν επιχειρεί να θολώσει τα νερά διαρρέοντας ότι «αιφνιδιάστηκε» από την τρόικα και πως τάχα «δεν θέλει να ανοίξει νέα κεφάλαια στις εργασιακές σχέσεις». Τα νέα αντεργατικά μέτρα για μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, περαιτέρω μείωση του κατώτατου μισθού, κατάργηση ουσιαστικά των αποζημιώσεων για απολύσεις, είχαν προαναγγελθεί από την κυβέρνηση και βρίσκονται στην καρδιά της εφαρμοζόμενης στρατηγικής εξόδου από την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων. Ενδεικτικά ας σημειωθεί ότι ο υπουργός Εργασίας στην επιστολή που απέστειλε στις 31 Ιούλη προς τους κοινωνικούς εταίρους, καλώντας τους στο διάλογο για τις εργασιακές σχέσεις, υπογράμμιζε με νόημα ότι «ζούγκλα στην αγορά εργασίας είναι περισσότερο η ανεργία, παρά η μερική ή και η χαμηλότερα αμειβόμενη εργασία». Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Η κυβέρνηση στηρίζει τη μείωση των μισθών και τη γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων στο όνομα μάλιστα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Το ίδιο μήνυμα έχει στείλει επανειλημμένα ο πρωθυπουργός, διακηρύσσοντας προκλητικά ότι «για να υπάρχουν εργασιακά δικαιώματα, πρέπει να υπάρχει εργασία»(!). Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι το περιβόητο email της τρόικας όχι μόνο δεν αιφνιδίασε καθόλου την κυβέρνηση, αλλά «γράφηκε» σε απόλυτη συνεννόηση μαζί της, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη νέα σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων. Τα μέτρα που προτείνονται αποτελούν πάγιες αξιώσεις των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και υπηρετούν πλήρως το στόχο της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους μέσω της κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων και της έντασης της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων. Η ανάκαμψη και η ανάπτυξη που επαγγέλλονται μόνο ατέλειωτες θυσίες, δυστυχία και πόνο επιφυλάσσουν για το λαό, που πρέπει να αποφύγει τη μοιρολατρία και να δείξει το ανάστημά του.