ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Βραβεύονται στην υποκρισία

Παπαγεωργίου Βασίλης

Διαγωνισμό «με στόχο τη συμβολική βράβευση "του καλύτερου εργοδότη" ως προς την υιοθέτηση πολιτικών προώθησης της αρχής της ίσης μεταχείρισης και σεβασμού της διαφορετικότητας» ετοιμάζει το υπουργείο Εργασίας. Η κυβέρνηση θα δώσει καλό βαθμό σε όσους εργοδότες παίρνουν θετικά μέτρα «στις διαδικασίες πρόσληψης (κριτήρια επιλογής εργαζομένων από κοινωνικές ομάδες που αντιμετωπίζουν διακρίσεις) στις αμοιβές, επιδόματα, όρους και προϋποθέσεις απασχόλησης».

Δε ξέρουμε αν τελικά η κυβέρνηση θα καταφέρει να εντοπίσει και να βραβεύσει όποιον εργοδότη θεωρεί εκείνη «καλό». Το σίγουρο είναι ότι η ίδια κερδίζει αναμφισβήτητα το βραβείο του μέγιστου υποκριτή.

Γιατί, οι κοινωνικές ομάδες στις οποίες αναφέρεται η κυβέρνηση όπως και συνολικά οι εργαζόμενοι, δε χρειάζονται γενικά και αόριστα «πρόσληψη», «αμοιβές» και «επιδόματα». Χρειάζονται σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, ώστε να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους.

Είναι τουλάχιστον προκλητικό να βγαίνει η κυβέρνηση και να καμώνεται ότι συμπονά όσους βιώνουν διακρίσεις, όταν με την πολιτική που εφαρμόζει στηρίζει και γενικεύει την εγκληματικότερη «διάκριση» που είναι και πηγή για κάθε βάσανο όλου του λαού: αυτή της στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου και γι' αυτό μετατρέπει τους τόπους δουλειάς σε κάτεργα, όπου καθημερινά βραβεύεται η ικανότητα της πλουτοκρατίας να ξεζουμίζει τον εργάτη και ν' αυγαταίνει τα κέρδη της.

Διαφημίζουν τη φτωχοποίηση και το ξεπούλημα!

«Μέσα σε μόλις τρία χρόνια, με μεγάλο κόστος, οι Ελληνες πετύχαμε όσα λίγες χώρες στη σύγχρονη οικονομική ιστορία». Με τη φράση αυτή διαφήμισε σε ομιλία του σε «Φόρουμ Επενδυτών» στις ΗΠΑ ο υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκης, το ...κατόρθωμα της τρικομματικής κυβέρνησης και των δύο προηγούμενων (ΠΑΣΟΚ - Παπαδήμου) να φτωχοποιήσουν εκατομμύρια Ελλήνων, να τους στείλουν στην ανεργία και στην απόγνωση.

Δε δίστασε, μάλιστα, να αναφέρει και συγκεκριμένα στοιχεία, προφανώς για να δελεάσει το επιχειρηματικό ακροατήριο να έλθει να κάνει κερδοφόρες μπίζνες στη χώρα μας, όπως:

«Το εργατικό κόστος ανά μονάδα αναμένεται να μειωθεί σε περισσότερο από 15% κατά την περίοδο 2010 - 2013.
Μεταρρυθμίσαμε το θεσμό της διαιτησίας, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τη διαδικασία της μισθολογικής ωρίμανσης, της επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων κ.ά.
Και, γενικώς, εισήχθη το στοιχείο της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις»!

Και βέβαια δεν παρέλειψε να διαφημίσει επίσης το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, επισημαίνοντας ότι το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσεων περιλαμβάνει τα πάντα: Από τις δημόσιες υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια) και την ακίνητη περιουσία (πάνω από 70.000 ακίνητα) μέχρι και τις δημόσιες επιχειρήσεις (ΕΛΤΑ, ΔΕΠ, Ελληνικά Πετρέλαια, ΟΠΑΠ κ.ά.).

Αυτοί δεν έχουν πλέον κανέναν ενδοιασμό να ομολογήσουν, να υπερηφανευτούν και να διαφημίσουν ότι φτωχοποιούν το λαό και ξεπουλούν τα πάντα για να ξεπεράσουν όσο γίνεται πιο αναίμακτα την κρίση τα μονοπώλια. Μόνος δρόμος βέβαια για το λαό που ματώνει δεν είναι άλλος από αυτόν της οργάνωσης για τη διεκδίκηση των άμεσων αναγκών του στην προοπτική της ρήξης και ανατροπής της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων.

Ενα ακόμα εθνικιστικό - ρατσιστικό παραλήρημα

Με ένα ακόμα εθνικιστικό και ρατσιστικό εμετικό παραλήρημα απαντά η Χρυσή Αυγή στις εθνικιστικές δηλώσεις Μπερίσα περί Μεγάλης Αλβανίας. «Οσο ανεχόμαστε τους Αλβανούς εγκληματίες και τα παράσιτα εντός της επικράτειάς μας, τόσο παράλογες απαιτήσεις θα εγείρει το θλιβερό κρατίδιό τους», λένε σε ανακοίνωσή τους τα φασιστοειδή.

Και δείχνουν σαν υπεύθυνους γενικά τους Αλβανούς μετανάστες, που τους χαρακτηρίζουν παράσιτα. Φέρνουν ξανά στην επιφάνεια και αναπαράγουν το δόγμα της λεγόμενης «μηδενικής ανοχής» προς τους μετανάστες, που εδώ και μήνες καλλιεργεί η συγκυβέρνηση και αποτελεί την επίσημη πολιτική της. Δόγμα πάνω στο οποίο έχει βασίσει το κυνηγητό των μεταναστών και ταυτόχρονα πυροδοτεί τη δράση των χρυσαυγιτών.

Ο μεγάλος κίνδυνος για τους λαούς δεν είναι οι μετανάστες, αλλά ο εθνικισμός, τα συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

Κάτι πρέπει να νικήσει

Αγριες μέρες. Με μαθητές να διανύουν με τα πόδια τα χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τα χτυπημένα σπίτια τους στα υπό διάλυση σχολεία τους. Με γονείς να χάνουν τις δουλειές τους. Ανεργους νέους να προσφέρουν απλήρωτοι «κοινωφελή εργασία». Ανάπηρα παιδιά να εγκλωβίζονται στα σπίτια τους 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς πρόσβαση σε οποιαδήποτε εκπαιδευτική διαδικασία. Με συνταξιούχους να γαντζώνονται με νύχια και δόντια από τη ζωή. Το άδικο απλώνεται από τα σπάργανα μέχρι την τελευταία πνοή της ανθρώπινης ύπαρξης με τον πιο σκληρό τρόπο.

Ως «λογική» συνέχεια των παραπάνω, έρχεται νέα οικονομική θηλιά να μπει στο λαιμό των φορέων αντιμετώπισης των εξαρτήσεων, μόνο που αυτή τη φορά τους καταδικάζει στο λουκέτο. Φορείς που η παρουσία τους είναι πλέον ζωτικής σημασίας και το έργο τους περισσότερο απαραίτητο από ποτέ, καθώς τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, φέρνουν περισσότερα προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, περισσότερη χρήση και περιθωριοποίηση. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρατέθηκαν στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, μπαίνει νέο μαχαίρι στον ήδη πετσοκομμένο προϋπολογισμό και μακριά από τις πραγματικές και δριμείες ανάγκες των Κέντρων Πρόληψης και των μονάδων του ΚΕΘΕΑ, ενώ τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ διολισθαίνουν όλο και περισσότερο στη συντήρηση μέσω μιας ψυχρής και επικίνδυνης χορήγησης ενός χαπιού, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Συγκεκριμένα, τα 71 Κέντρα Πρόληψης για το 2012 έχουν μείωση του προϋπολογισμού 48,5% (!), το ΚΕΘΕΑ υφίσταται επιπλέον μείωση 10% στην επιχορήγηση των 18.500.000 ευρώ, που είχε εγγραφεί.

Ολα αυτά όταν: Τα αιτήματα παρέμβασης προς τα Κέντρα Πρόληψης έχουν αυξηθεί στην οικογένεια, το σχολείο, την τοπική κοινωνία και τα 71 Κέντρα, οι 400 εργαζόμενοι δεν επαρκούν για να ανταποκριθούν παρά τις τεράστιες προσπάθειές τους. Οι 100 και πλέον μονάδες του ΚΕΘΕΑ σε όλη την Ελλάδα δεν φτάνουν μέχρι τις 15 πόλεις που ζητούν τη δημιουργία νέων μονάδων. Με τις νέες περικοπές πλέον προκύπτει πρόβλημα αν αυτοί οι φορείς θα έχουν για τα μικρότερα, τα αυτονόητα, να πληρώσουν το φως, το νερό, τη θέρμανση... Αν θα μπορούν να ζουν οι εργαζόμενοι σε αυτούς αξιοπρεπώς. Αν θα εξακολουθούν να ξεχωρίζουν και να «κλέβουν» κάτι από την κόλαση των εξαρτήσεων, αυτό το κάτι που θέλει να ζήσει. Τους χιλιάδες αποδέκτες υπηρεσιών πρόληψης στις σχολικές κοινότητες και τις τοπικές κοινωνίες. Τους 2.000 χρήστες στο δρόμο που προσεγγίζουν κάθε χρόνο το ΚΕΘΕΑ μέσω ειδικών παρεμβάσεων (street-work). Τους 3.000 χρήστες νόμιμων και παράνομων ουσιών στα Συμβουλευτικά του Κέντρα. Τα 1.500 άτομα στις μονάδες ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης. Τους 2.300 φυλακισμένους και αποφυλακισμένους με πρόβλημα χρήσης. Τα 6.000 μέλη οικογενειών που αντιμετωπίζουν στους κόλπους τους πρόβλημα χρήσης.

Οι φορείς στο χώρο των εξαρτήσεων πρέπει να χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από το κράτος με βάση τις πραγματικές τους ανάγκες, με όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση. Οσοι «δεν παραδέχονται την ήττα», επιβάλλεται να συστρατευτούν σ' ένα πλατύ κι ευρύ αντι-ναρκωτικό κίνημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το εργατικό, που θα παίρνει το μέρος της ζωής. Γιατί κάτι από μας πρέπει να νικήσει.

Ελένη ΤΖΙΒΡΑ

Ο πατριωτισμός του κεφαλαίου είναι το κέρδος...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ; Να κλάψεις ή να γελάσεις με αυτόν τον τραγελαφικό διάλογο μεταξύ κυβέρνησης και τραπεζιτών. Με τον Γ. Στουρνάρα να τους λέει ότι είναι «πατριωτικό καθήκον» η επαναγορά ομολόγων;

Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι τραπεζίτες - «πατριώτες» απλά κάνουν τους δύσκολους προκειμένου να μοιραστούν όσα απομυζούν από τον ελληνικό λαό με κάτι ...άλλους όμοιούς τους «πατριώτες».

Μιλάμε για την ίδια κυβέρνηση που θεωρεί «πατριωτικό» καθήκον του λαού να φορολογείται υπέρμετρα, να φτωχαίνει, να χάνει τους μισθούς και τα δικαιώματά του προκειμένου να ενισχυθεί το τραπεζικό σύστημα.

Το ίδιο σύστημα δηλαδή, το οποίο αιμοδοτεί τους «πατριώτες» εφοπλιστές που παραγγέλνουν καράβια στην Κορέα γιατί είναι πιο φθηνά. Τους «πατριώτες» βιομήχανους που μεταφέρουν εργοστάσια στα Βαλκάνια επειδή έχουν μικρότερα μεροκάματα. Τους «πατριώτες» που σωρεύουν εκατοντάδες δισ. στην Ελβετία.

Η μόνη «πατρίδα» που καταλαβαίνουν αυτοί είναι τα κέρδη και τα υπερκέρδη τους που πρέπει να μεγαλώσουν με κάθε τίμημα. Γι' αυτό και ό μόνος «πατριωτικός» δρόμος που υπάρχει για το λαό είναι να τους αφαιρέσει μία και καλή την εξουσία.

Α, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ το ξεχάσουμε, πήραμε και συγχαρητήρια από τον γνωστό και μη εξαιρετέο ...Τσαρλς Νταλάρα. Πάρα πολύ χάρηκε για τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ και από τις «θυσίες» που επωμίστηκε ο ελληνικός λαός.

Γιατί να μη χαρεί δηλαδή; Ολα αυτά σημαίνουν μερικά άκοπα δισεκατομμύρια για τα συμφέροντα που εκπροσωπεί και έπονται και ...ακόμα καλύτερες μέρες για το σινάφι του.

Φυσικά, εκτίμησε ότι όλα αυτά θα συμβάλουν «στην ανάπτυξη της οικονομίας» που όλως τυχαίως συμπίπτει με την «ανάπτυξη» της απόδοσης των επενδύσεων που έχουν κάνει οι διεθνείς «θεσμικοί επενδυτές» και τραπεζίτες που τον εξέλεξαν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο «αντικρατισμός» του ΣΕΒ!

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δεν έχει όρια το θράσος και η υποκρισία του προέδρου του ΣΕΒ που εμφανίζεται να καταγγέλλει την «κρατικοδίαιτη οικονομία» και «τις σχέσεις αδιαφάνειας και διαπλοκής που καλλιέργησε το κράτος», ακριβώς για να εξαγνίσει την επιχειρηματικότητα και να την εμφανίσει ως το σωτήρα που θα βγάλει την οικονομία από την κρίση και θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. «Είναι φενάκη να ελπίζουμε ότι το κράτος, μπορεί να προσφέρει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη σήμερα μπορεί να προέλθει μόνο απ' την ιδιωτική πρωτοβουλία - από το σύγχρονο επιχειρηματικό και δημιουργικό δυναμικό του τόπου», ισχυρίστηκε προκλητικά μιλώντας προχτές σε εκδήλωση του ΣΕΒ. Θέλει πολύ θράσος να το παίζει «αντι-κρατιστής» ο πρόεδρος του ΣΕΒ, τη στιγμή που η σύμφυση του κράτους με την επιχειρηματικότητα, δηλαδή τα μονοπώλια, περνάει σε ανώτερα επίπεδα, προκειμένου να μετακυληθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στο λαό και να διασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Γνωρίζει πολύ καλά ο πρόεδρος του ΣΕΒ ότι είναι το κράτος που λειτουργώντας σταθερά ως συνολικός καπιταλιστής, διέσωσε το χρηματοπιστωτικό σύστημα φορτώνοντας στις πλάτες του λαού το «λογαριασμό», είναι το κράτος που διασφαλίζει φτηνή εργατική δύναμη καταργώντας τις συλλογικές συμβάσεις και ρίχνοντας όλους τους μισθούς στα Τάρταρα, είναι το κράτος που μειώνει δραστικά το μη μισθολογικό κόστος (εργοδοτικές εισφορές), είναι το κράτος που απαλλάσσει τις επιχειρήσεις από φόρους και πάσης φύσεως «βάρη» και «εμπόδια», είναι το κράτος που προσφέρει σχεδόν δωρεάν υποδομές και γη, είναι το κράτος που πετσοκόβει άγρια τις κοινωνικές δαπάνες για να «εξοικονομήσει» ζεστό χρήμα για τους «επενδυτές»... Με δύο λόγια, δεν υπάρχουν επιχειρήσεις «που δεν έχουν ανάγκη το κράτος», όπως διατείνεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ, γιατί απλά δεν υπάρχει άλλος, παρασαπισμένος πια, καπιταλισμός... Δεν πρόκειται όμως να καταρρεύσει, μπορεί όμως να ανατραπεί από μια μια πανίσχυρη λαϊκή συμμαχία που θα κάνει την ανατροπή του σημαία της οργανωμένης πάλης.

Εβγαλαν «μαχαίρια»...

Αγριες κόντρες αναπτύσσονται για το μοίρασμα του χωραφιού του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που διαμορφώνεται και ως αντανάκλαση της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Παλιοί ...καλοί φίλοι έχουν βγάλει τώρα τα μαχαίρια για την κυριαρχία στη ΓΣΕΕ, ενόψει και του συνεδρίου του Μάρτη.

Ετσι λοιπόν, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ άσκησε κριτική στην ΠΑΣΚΕ με το σκεπτικό ότι η διοργάνωση του συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη αποσκοπεί στο «να μην αποτελέσει το συνέδριο σημείο αναφοράς ενάντια στα Μνημόνια και τα βάρβαρα μέτρα, την οδήγησε να δραπετεύσει μακριά. Φοβούνται την επαφή και την ώσμωση με τους εργαζόμενους, που απαιτούν δράση για την ανατροπή των Μνημονίων και των κυβερνητικών αντεργατικών μέτρων». Μάλιστα, η ΑΠ συμπλήρωνε ότι «η συμμετοχή της ΓΣΕΕ σε κοινωνικό διάλογο μετά και την ψήφιση του Μνημονίου και την κατάργηση των συμβάσεων μόνο σαν εμπαιγμός στους αγώνες μας μπορεί να θεωρηθεί»...

Στη συνέχεια, η ΠΑΣΚΕ επειδή θίχτηκε έβγαλε ανακοίνωση κατηγορώντας την ΑΠ για «άκριτο κομματισμό» και «επιδιωκόμενο κυβερνητισμό», σπεύδοντας να ισχυριστεί (σ.σ. ποιος; Η ΠΑΣΚΕ!) ότι «εμείς σε κοινωνικούς διαλόγους για αφαίρεση δικαιωμάτων μας ουδέποτε πήγαμε και ούτε θα πάμε», να συμπληρώσει: «Εσείς προεκλογικά μας προτρέπατε να πάμε στη λογική του "μορατόριουμ" με τους εργοδότες όπως σας ζητούσε ο υπηρεσιακός υπουργός Εργασίας» και να εξηγήσει πως «πάμε σε συνάντηση με τον υπουργό Εργασίας για να διεκδικήσουμε άμεση νομοθέτηση των κοινωνικών πολιτικών και χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά την κατάργηση της ΕΡΓ. ΕΣΤΙΑΣ και της ΕΡΓ. ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ». Ενώ καταλήγει: «Κατανοήστε ότι η ταξική, αυτόνομη και πολιτικοποιημένη δράση της ΠΑΣΚΕ για τα αυθεντικά προβλήματα των εργαζομένων δεν ανακόπτεται και δεν υπονομεύεται από συκοφαντικές και μικροκομματικές επιθέσεις».

... όχι όμως γιατί πονάνε τους εργάτες

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλα τα παραπάνω είναι υλικό για να γελά κάθε πικραμένος εργάτης στα εργοστάσια, επειδή βγάζουν ο ένας του άλλου τα «άπλυτα στη φόρα». Δεν είναι όμως έτσι. Η υποκρισία τους είναι ανείπωτη, αφού έχουν συμβάλει στην υπονόμευση της ταξικής πάλης. Το ίδιο και η αποφασιστικότητά τους να μαντρώσουν τους εργάτες στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο των κεφαλαιοκρατών.

Γιατί, μπορεί σήμερα να εμφανίζονται οι μεν πολέμιοι των «κοινωνικών διαλόγων» και οι δε κοινωνοί μιας «ταξικής δράσης», αλλά είναι οι ίδιοι που για χρόνια συνεργάζονταν συστηματικά, συγκροτώντας μέχρι και κοινά ψηφοδέλτια σε μια σειρά χώρους (π.χ. Ομοσπονδίες Φαρμάκου, Κλωστοϋφαντουργών, Επισιτισμού - Τουρισμού, Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων, Εργατικά Κέντρα Κέρκυρας, Πρέβεζας). Επιπλέον, εξακολουθούν να τα βρίσκουν στη στήριξη της «ανταγωνιστικότητας» και της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Το πρόβλημά τους, τώρα, είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην επιχείρηση παραπλάνησης και καθυπόταξης των εργαζομένων.

Οσο δυναμώνει ο ανταγωνισμός για το ποια μερίδα των κεφαλαιοκρατών θα υποστεί τις λιγότερες απώλειες από την κρίση (και άρα θα έχει πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών της την επόμενη μέρα), τόσο θα δυναμώνει και η αντιπαράθεση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα για τον εγκλωβισμό των εργαζομένων πίσω από τη μία ή την άλλη μορφή διαχείρισης. Γιατί «τσακώνονται» ΠΑΣΚΕ και ΑΠ; Για το ποια κυβέρνηση του κεφαλαίου θα είναι αυτή που θα δίνει το πρόσταγμα της λαϊκής σφαγής. Για το ποιος θα κρατά το μαστίγιο που θα τσακίζει τα κορμιά των εργατών. Γι' αυτό βγάζουν ο ένας τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Κι επειδή, και παρασκηνιακά και ανοιχτά, οι διεργασίες για τη δημιουργία «αντιμνημονιακών» σχημάτων δίνουν και παίρνουν, υψώνουν τώρα αγωνιστικές κορόνες για να μπερδέψουν τους εργάτες. Να μην πέσει η εργατική τάξη στην παγίδα τους. Κριτήριο για κάθε δύναμη είναι πώς στηρίζει και οργανώνει την πάλη ενάντια στην πλουτοκρατία και την ανάπτυξη που υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Οποιος θέλει το κίνημα χειροκροτητή αστικών κυβερνήσεων και τα συνδικάτα συνοδοιπόρους «υγιών επιχειρηματιών» είναι καταστροφικός και επικίνδυνος για την εργατική τάξη.

«Ανακυκλώνουν» την ανεργία

Προγράμματα «ανακύκλωσης» της ανεργίας συζήτησαν στη νέα συνάντηση που είχαν προχτές οι «κοινωνικοί εταίροι» (ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΒ και ΓΣΕΕ) με την κυβέρνηση, οι οποίοι εμφανίζονται δήθεν να ανησυχούν για την εκρηκτική άνοδο της ανεργίας, ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Οπως προέκυψε από τις δηλώσεις μετά τη συνάντηση, ένα από τα προγράμματα θα αφορά στη μαθητεία, συγκεκριμένα 5μηνη άσκηση έναντι 460 ευρώ το μήνα. Θα απευθύνεται σε νέους 19 έως 29 ετών και θα αφορά στην πρώτη φάση 20.000 ανέργους και στη δεύτερη 25.000. Δηλαδή, τρεις και τέσσερις εργαζόμενοι θα μοιράζονται μια θέση εργασίας για λίγους μήνες, ώστε καθένας τους μετά να ρίχνεται πάλι στην ανεργία. Ενα άλλο πρόγραμμα θα αφορά 7.000 νέους ανέργους οι οποίοι θα επιδοτούνται με 10.000 ευρώ για να γίνουν... επιχειρηματίες.

Στην ουσία, συγκυβέρνηση και τρόικα, πατώντας πάνω στο υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας, στέλνουν φθηνή και χωρίς δικαιώματα εργατική δύναμη στην εργοδοσία. Μέσα από τέτοια προγράμματα καλούν τη νέα γενιά όχι μόνο να δουλεύει σχεδόν τζάμπα, αλλά ταυτόχρονα να αποτελέσει και το «Δούρειο Ιππο» για την παραπέρα συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων όλων των εργατών. Διότι είναι βέβαιο πως η εργοδοσία θα αξιοποιήσει τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης ως μοχλό πίεσης στους υπόλοιπους εργαζόμενους προκειμένου να αποδεχθούν να δουλεύουν και οι ίδιοι με μισθούς πείνας, ανασφάλιστοι, χωρίς δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα εξαφανίζει από το λεξιλόγιο την έννοια της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με δικαιώματα.

Απ' την άλλη, η δημιουργία «νέων επιχειρηματιών», που επιδοτείται από τα εν λόγω προγράμματα, εγκλωβίζει τους ανέργους σε αυταπάτες και φρούδες ελπίδες. Την ώρα που η μία μετά την άλλη οι μικρές επιχειρήσεις και αυτοαπασχολούμενοι βάζουν «λουκέτο» μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό με τα μονοπώλια, η συγκυβέρνηση καλεί τους νέους να γίνουν «επιχειρηματίες», οδηγώντας τους με άλλο τρόπο και πάλι στην ανεργία. Τα νέα αυτά προγράμματα έρχονται να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα που ανακοινώνει συχνά ο ΟΑΕΔ, μοιράζοντας πακτωλούς ζεστού χρήματος στις μεγάλες επιχειρήσεις. Κι αυτό, ενώ το πενιχρό επίδομα ανεργίας το παίρνει μόλις ένας στους πέντε ανέργους, σε μια περίοδο μάλιστα που η ανεργία εκτοξεύεται αμείωτα.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, όπου η «αντιμετώπιση της ανεργίας» μετατρέπεται σε όπλο για το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων και την παραπέρα συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι καλούνται να παλέψουν οργανωμένα, μέσα από τα Συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές, τα Σωματεία, με διπλό στόχο: Αφενός για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων και αφετέρου για δουλειά μόνιμη, σταθερή και με δικαιώματα. Είναι φανερό ότι ο καπιταλισμός, που προκαλεί την ανεργία, όχι μόνο δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, αλλά αντιθέτως θα την εκμεταλλευτεί προκειμένου να συντρίψει τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει. Η ανεργία θα εξαλειφθεί μόνο με την οικονομία που θα οργανωθεί με άξονα την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την αξιοποίηση και διάταξη του ανθρώπινου δυναμικού έτσι ώστε να διασφαλιστεί η ανάπτυξη όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, όλων των κλάδων και υπηρεσιών που απαιτούν τα λαϊκά συμφέροντα.