Η περίπτωση δείχνει αφενός μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα προγράμματα που «προσφέρουν» οι Ευρωενωσιακές κυβερνήσεις, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και τα οποία έχουν πάγιο χαρακτηριστικό στον ένα ή τον άλλο βαθμό την προσφορά των ανέργων στους επιχειρηματίες ως φτηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα. Δείχνει επίσης ότι ακόμα και τα αστικά δικαστήρια φτάνουν να μιλούν για «δουλεία» όταν αναφέρονται στους όρους που επιβάλλονται. Βέβαια, για τις στρατιές των ανθρώπων τους οποίους πουλούν και αγοράζουν με πρόσχημα την κρίση, η διέξοδος δεν περνά μέσα από τη «Δικαιοσύνη», αλλά από το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Αλλωστε, το αστικό κράτος ξέρει να φέρνει τους νόμους στα μέτρα του και έτσι η βρετανική κυβέρνηση αναζητεί πλέον άλλη «φόρμουλα» για να κάνει την ίδια δουλειά, βαφτίζοντας το πρόγραμμα «εθελοντικό». Εθελοντική δουλεία δηλαδή...
Συστάσεις στα κράτη - μέλη της ΕΕ απηύθυνε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να «ενισχύσουν τις κοινωνικές επενδύσεις με στόχο την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή». Ο επίτροπος Απασχόλησης, Λ. Αντορ, σε συνέντευξη Τύπου αναφέρθηκε στα προς αξιοποίηση κονδύλια για την Ελλάδα, προσθέτοντας ότι «η Επιτροπή εργάζεται με τις ελληνικές αρχές για την οικοδόμηση και ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας στη χώρα».
Τι ακριβώς είναι όλα αυτά; Ο φόβος της ευρωένωσης για τους λαούς και την αντίδρασή τους στη στρατηγική της που τους γονατίζει. Ο επίτροπος Απασχόλησης εξήγησε στη συνέχεια ότι «οι κοινωνικές επενδύσεις είναι καθοριστικής σημασίας αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση ισχυρότεροι, με μεγαλύτερη συνοχή και ανταγωνιστικότεροι». Αναφέρεται στην αξιοποίηση μεθόδων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, συμφιλίωσης του λαού με τη φτώχεια, έτσι που να αμβλύνεται η δυσαρέσκεια και η οργή και να αποσοβείται ο κίνδυνος γενίκευσης των λαϊκών αντιδράσεων και ανάπτυξης λαϊκών αγώνων. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Λ. Αντορ;: «Οι κοινωνικές επενδύσεις σήμερα βοηθούν ώστε να μην χρειαστεί τα κράτη - μέλη να πληρώσουν πολύ ακριβότερους λογαριασμούς από οικονομικής και κοινωνικής άποψης αύριο».
Το ότι δεν τους πήρε ο πόνος για τα βάσανα του λαού, πέραν του ότι είναι οι ίδιοι που τα προκαλούν, επιβεβαιώνεται και απ' τη διευκρίνιση του επιτρόπου ότι οι «επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο και στην κοινωνική συνοχή» θα γίνουν εντός του πλαισίου των «υπαρχόντων δημοσιονομικών περιορισμών» και αποτελεί προϋπόθεση για την «επίτευξη των στόχων της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"», της στρατηγικής δηλαδή που συντίθεται από μέτρα - κόλαφο για τους λαούς.
Οι σημαντικότερες - κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - προκλήσεις που καλείται να διαχειριστεί η ΕΕ είναι η αύξηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και το ρεκόρ της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων. Γνωρίζοντας ότι και η φτώχεια και η ανεργία θα αποτελούν μόνιμο συνοδοιπόρο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, παρεμβαίνουν για να καναλιζάρουν τις αντιδράσεις.
Η αμαρτωλή «κοινωνική οικονομία» στην οποία επενδύουν αποσκοπεί ακριβώς στη διαχείριση της εξαθλίωσης, στην εκτόνωση των κραυγαλέων κοινωνικών αντιθέσεων και την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής, της υποταγής δηλαδή του λαού στα μονοπώλια. Ταυτόχρονα υποβοηθά στην απόσυρση του κράτους από τομείς όπως Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και άρα το μεγάλωμα της «πίτας» που κατασπαράζουν τα μονοπώλια. Εδώ σκοπεύουν να πιάσουν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.
Κι αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτούς τους σχεδιασμούς σιγοντάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ που δε χάνει ευκαιρία να υμνήσει την «κοινωνική συνοχή», ενώ έχει εκφραστεί θετικά για την «κοινωνική οικονομία», του μέσου με το οποίο η ΕΕ των μονοπωλίων επιδιώκει να εξαγοράσει τη σιωπή των θυμάτων της βάρβαρης ταξικής της στρατηγικής και μάλιστα κυριολεκτικά με ψίχουλα.
Μόνο που οι θυσίες και η ανηφόρα των «μεταρρυθμίσεων» αφορούν αποκλειστικά τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες και τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν από την εφαρμοζόμενη φιλομονοπωλιακή πολιτική, προκειμένου να διασφαλιστούν τα υπερκέρδη των ισχυρότερων εκπροσώπων του κεφαλαίου.
Αυτό το σημείο το αποσιώπησε ο μεγαλοεπιχειρηματίας, που επισήμανε στους συναδέλφους του και μόνο γι' αυτούς ότι «η προσδοκία που καλλιεργείται για ανάκαμψη το 2014 δεν είναι ουτοπική. Αλλά θα χρειαστεί σκληρή δουλειά, συνέπεια και επιμονή για να υλοποιηθεί».
Συνεχίζοντας να μιλά αποκλειστικά στους μεγαλοεπιχειρηματίες, υποστήριξε ότι «έχουμε τις δυνατότητες να βγούμε με το κεφάλι ψηλά από την κρίση», αλλά φρόντισε να προειδοποιήσει εμμέσως για το ενδεχόμενο λαϊκού ξεσηκωμού (προειδοποιώντας για την αναγκαιότητα αντιμετώπισής του, άλλωστε αν δεν επιχειρεί αυτό τότε προς τι η αναφορά;), λέγοντας ότι από τον Ιούνη και μετά παύουν η χρηματοδότηση των πρωτογενών ελλειμμάτων και η δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού για την εσωτερική δημοσιονομική διαχείριση, οπότε «ή θα τα καταφέρουμε, ή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κοινωνική και πολιτική αναταραχή απρόβλεπτων διαστάσεων και συνεπειών».
Οπως όλοι οι υποστηρικτές του μεγάλου κεφαλαίου, έτσι και η Χρυσή Αυγή βρίσκει διάφορες ταμπέλες για να εξωραΐζει τη βαρβαρότητα της ανάπτυξης που υπηρετεί τα μονοπώλια και να κρύβει πως αυτή είναι ταυτισμένη με τη συντριβή όχι μόνο των μισθών αλλά του συνόλου των δικαιωμάτων και της ζωής των εργαζομένων.
«Σωματεία εργαζομένων» στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου με τους εργαζόμενους υποταγμένους στις βουλές του, επιχειρεί να στήσει η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, ώστε να περνούν με τις ελάχιστες αντιδράσεις τα πιο σκληρά μέτρα συγκυβέρνησης, ΕΕ, τρόικας. Π.χ. αναγνωρίζοντας ότι δεν έχει έρεισμα στην αγροτιά, αναγγέλλει ότι «θα προχωρήσει στη σύσταση συνδικαλιστικού φορέα στο αγροτικό κίνημα, πραγματικά ακομμάτιστο που θα πρεσβεύει τα δίκαια των Ελλήνων αγροτών». Δηλαδή να στήσει δική της παράταξη βαφτίζοντάς την «ακομμάτιστο φορέα» (ακομμάτιστος από τα... άλλα κόμματα, αλλά καπελωμένος από τη Χρυσή Αυγή!) για να γκρουπάρει τους αγρότες σε μια πολιτική «μια από τα ίδια», υπέρ μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ, και κατά των μικρών αγροτών που αγκομαχούν για να τα φέρουν βόλτα. Τα ίδια σχεδιάζει να κάνει στους ταξιτζήδες, εξαγγέλλει δε ότι «σύντομα θα εξαπλωθεί και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους για τη σύσταση ακομμάτιστων πατριωτικών συνδικαλιστικών φορέων που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Ελλήνων επαγγελματιών». Ακριβώς κατ' επιταγή των αφεντικών να διαχωρίζει τους βιοπαλαιστές ανάλογα με την καταγωγή, τη φυλή, το θρήσκευμά τους, διασπώντας τους να αδυνατίζει τον αγώνα τους, προς όφελος των αφεντικών. Πρόσθετη υπηρεσία των φασιστοειδών στη μεγαλοεργοδοσία, κοντά σε μια σειρά άλλες, όπως οι επιθέσεις σε πρωτοπόρους εργάτες και μαθητές ενώ προπαγανδίζουν κηρυγμένες απεργίες ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - τρόικας (που τάχα αντιμάχεται η καθ' όλα συστημική οργάνωση), τα 18 ευρώ μεροκάματο δίχως ασφάλιση που πάνε να επιβάλλουν σε μια σειρά περιοχές, η δοξολογία τους προς τους εφοπλιστές, τα πρόσθετα μέτρα (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις) που ζητούν στη Βουλή υπέρ βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών κ.ο.κ.
«Χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από γνωστές "αποτυχίες"του εθνικού συστήματος Υγείας της Βρετανίας, παραδέχεται τώρα η κυβέρνηση Κάμερον (...) Το 1/4 των θανάτων παιδιών χαρακτηρίζονται συνέπεια "γνωστών ελλείψεων" (εξειδικευμένο προσωπικό) και το 43% οφείλονται σε "παράγοντες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπιστεί (...) Τουλάχιστον τα μισά παιδιά που νοσούσαν από μηνιγγίτιδα την πρώτη φορά που πήγαν στον γιατρό είχαν πέσει θύματα λανθασμένης διάγνωσης και χρειάστηκε επανεξέταση όταν χειροτέρευσαν κατά πολύ τα συμπτώματά τους».
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα «The Times» και είναι ενδεικτικά του τι συμβαίνει στον τομέα της Υγείας σε μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα τα τελευταία χρόνια. Και μάλιστα τα στοιχεία για τα παιδιά έρχονται λίγο καιρό μετά από τη δημοσιοποίηση έρευνας για εκατοντάδες θανάτους ενηλίκων, λόγω κακής λειτουργίας και ανεπάρκειας προσωπικού σε βρετανικά νοσοκομεία.
Θυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία υλοποιούνται οι λεγόμενες Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα. Μέσα στο διάστημα που προχωρά αυτή η πολιτική, οι κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία έχουν μειωθεί κατά 4.000. Θυμίζουμε, επίσης, ότι τον περασμένο Φλεβάρη ανακοινώθηκε και επίσημα η πρώτη περίπτωση νοσοκομείου (Χίντσινγκμπρουκ στο Χάντινγκτον,) που προσφέρεται βορά προς εκμετάλλευση στο κεφάλαιο, με πρόσχημα «τη διάσωσή του από τη χρεοκοπία». Ταυτόχρονα, το πρόγραμμα περικοπών στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» προβλέπει ακόμα και το κλείσιμο 20 δημόσιων νοσοκομείων.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία. Αλλωστε, και στη χώρα μας, που υλοποιείται αντίστοιχη πολιτική, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες βιώνουν τι σημαίνει να μην μπορούν να πάνε στο γιατρό το παιδί τους που είναι άρρωστο ή να περιμένουν μήνες για ένα ραντεβού και να χρειαστεί να πληρώσουν για να έχουν την υγειά τους. Γι' αυτό είναι αναγκαιότητα για το λαό να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Πρόνοια.