Γρηγοριάδης Κώστας

Προφανώς, όμως, όλ' αυτά δεν ικανοποιούν κάποιους -τους ίδιους ακριβώς που κόπτονται για τη συνεργασία και την κοινή δράση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, όπως λένε- και προχώρησαν χτες το απόγευμα στην ίδρυση Κίνησης ειρήνης, οικολογίας, δικαιωμάτων και αλληλεγγύης, όπως προανάγγελλε η χτεσινή «Αυγή», από την πρώτη της σελίδα.

Δεν αμφισβητούμε το αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα ή της όποιας ομάδας πρωτοβουλίας στη δημιουργία μιας κάποιας Κίνησης. Σημειώνουμε απλώς τις εύγλωττες αντιφάσεις. Οπως σημειώνουμε το γεγονός, πως η χτεσινή συγκέντρωση, για την ίδρυση της Κίνησης έγινε τη στιγμή, που δεκάδες χιλιάδες εργάτες, άλλοι εργαζόμενοι, αγρότες και νεολαίοι διαδήλωναν σε όλη τη χώρα, για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Τα υπόλοιπα, θα τα δείξει η ζωή, όπως έχει κάνει πάντα μέχρι σήμερα.

Πολύ άσχημα ξεκίνησε τα καθήκοντά της ως εκπρόσωπος του Δ. Αβραμόπουλο η Ελ. Βόζεμπεργκ, «παραλείποντας» να προσκαλέσει στη χτεσινή «συνάντηση γνωριμίας» με τους δημοσιογράφους τον συντάκτη του «Ρ». Μάλιστα δε θα ήταν διόλου αβάσιμο να υποστηρίξει κάποιος ότι αυτή η παράλειψη έγινε συνειδητά και σχεδιασμένα, γιατί μόλις το προηγούμενο βράδυ - και ενώ είχαν ήδη ειδοποιηθεί όλοι οι συντάκτες - η Ε. Βόζεμπεργκ σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον συντάκτη του «Ρ», αν και έμμεσα ρωτήθηκε, «ξέχασε» να αναφέρει τη χτεσινή συνάντηση. Το χειρότερο είναι ότι η εκπρόσωπος - που άφησε να εννοηθεί ότι ως πρώτη γυναίκα εκπρόσωπος κόμματος θα έφερνε νέο ήθος - δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι είναι καινούρια. Μάλλον κουβαλάει μαζί της τη σκουριά του ιδεολογικοπολιτικού χώρου της (πρώην και νυν) και τον αντικομμουνισμό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση και ειδικά ο υπουργός Τύπου, Δ. Ρέππας, καθοδηγούν τα κανάλια και τις εφημερίδες να μην προβάλλουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Αλλά στην περίπτωση των εισπρακτόρων του ΤΕΒΕ ο υπουργός ξεπέρασε και τον εαυτό του. Ισχυρίστηκε, λοιπόν, ότι δεν πρέπει να προβάλλονται οι διαδηλώσεις τους, επειδή «δεν είναι σωστός ο τρόπος να προβάλλονται τα αιτήματα αυτά, γιατί ένα στοιχείο εκβιασμού ή ανυπακοής(!), πιστεύω ότι δεν είναι ο καλύτερος δρόμος για να φτάσει κάποιος στη διεκδίκηση και την προβολή των θεμάτων του». Και συνέχισε ακάθεκτος το κήρυγμα: «Σε τελευταία ανάλυση, δεν πρέπει όλοι οι άλλοι να υποθάλπουμε μια τέτοια νοοτροπία. Να ευνοούμε την εκδήλωση μιας τέτοιας πρακτικής, μιας τέτοιας στάσης, η οποία δεν έχει έρεισμα στη νομιμότητα»(!)

Μα αν οι αγώνες των εργαζομένων είχαν τα «στοιχεία» της υποταγής και της νομιμότητας, που επιθυμεί η κυβέρνηση, τότε δε θα γίνονταν ποτέ.

Πάντως, ας μη στενοχωριέται ο κ. Ρέππας. Ολοι κατάλαβαν ότι οι προαναφερόμενες δηλώσεις του φανερώνουν πολύ περισσότερα απ' όσα επιτρέπει μια πρώτη ανάγνωσή τους. Γιατί, μπορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να περιορίζεται σήμερα σε ορισμένες... συμβουλές και... συστάσεις προς τους δημοσιογράφους, σχετικά με τους «παράνομους» αγώνες, αλλά το τι θα κάνουν αύριο, κι αυτός και η κυβέρνηση που εκπροσωπεί, γίνεται φανερό από τον «τρομονόμο», το σχέδιο νόμου κατά των διαδηλώσεων και όλα όσα αντιδημοκρατικά επεξεργάζονται ακόμη τα κυβερνητικά επιτελεία.

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να κατηγορήσει τη φορά αυτή την κυβέρνηση για διγλωσσία. Τα φασιστικά της μέτρα είναι απολύτως συνεπή με τις άκρως αυταρχικές της θεωρίες περί «ανυπάκουων» και «απείθαρχων».

Στην αρχή ο πρωθυπουργός έφαγε με τους δικούς του στο «μυστικό δείπνο». Πριν, λέει, είχε φάει και ο Τσοχατζόπουλος με την Παπανδρέου. Μετά έφαγε ο Σημίτης με τον Λαλιώτη. Προχτές έφαγαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ της «τσοχατζοπουλικής» απόχρωσης, σε άλλο δείπνο.

Συμπέρασμα: Σε όσα περισσότερα γεύματα συμμετέχουν οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ, τόσο περισσότερες πιθανότητες φαίνεται να έχει έκαστος εξ αυτών για να συμμετάσχει στο «λουκούλλειο» γεύμα του «εκσυγχρονισμού» και στο μέγα φαγοπότι της «κεντροαριστεράς»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Λογική είναι, βέβαια, αυτή η κίνηση ως αντιπολιτευτική πρακτική, πλην, όμως, ποιος έχει συνέδριο σε λίγο καιρό; Οχι το ΠΑΣΟΚ πάντως. Οπως είναι φυσικό, βέβαια, οι... επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης την περιμένουν στη γωνία τη ΝΔ.

Οπότε θα ασχολούμαστε για καιρό με αυτή την αντιπαράθεση, όπως καταλαβαίνετε. Βεβαίως, τα δυο κόμματα θα συνεχίσουν παράλληλα να συμφωνούν σε όλα τα βασικά ζητήματα, όπως στον «τρομονόμο» και την αναθεώρηση του Συντάγματος, στην ΟΝΕ και τον ευρω-μονόδρομο, αλλά αυτά δεν περιλαμβάνονται στην τρέχουσα... ενημέρωση. Αλλωστε, αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα εσωκομματικά τους.

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ! Τώρα θα αρχίσει και τις περιοδείες στην επαρχία, όπως διαβάζουμε, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος! Καλά το έπαιζε άνετος μέχρι τώρα, όμως πια ξεκίνησε η ψηφοθηρική τρεχάλα!

Δεν ξέρουμε αν θα χρησιμοποιήσει το περίφημο ελικόπτερό του (ευγενική χορηγία της οικογένειας Λιβανού), αλλά δεν είναι κακή ιδέα να το κάνει. Στην ελληνική επαρχία, ως γνωστόν, αρέσκονται σε κάτι τέτοια και θα κάνουν πολλή πλάκα.

Τέτοια «εφέ» θα του χρειαστούν, άλλωστε, του δημάρχου γιατί από πολιτική ουσία δεν έχει και τίποτε να πει.

Εντυπωσιαστήκαμε, πάντως, ομολογουμένως από το γεγονός ότι το νέο κόμμα διαθέτει και υπεύθυνο ιδεολογικού τομέα. Είμαστε περίεργοι τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος και ποιο θα είναι το αντικείμενό του.

Γιατί αν η ιδεολογία του κόμματος είναι αυτά που ακούσαμε στην πρόσφατη συνέντευξη Αβραμόπουλου, όπου παρουσίασε το όνομα του κόμματός του, τότε μάλλον θα έχει άχαρο ρόλο. Πόση αοριστία πια μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος νους;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και τα έλεγε όλα αυτά σε έντονο ύφος, λες και είχε γίνει κάποια κατάφωρη αδικία σε βάρος της κυβέρνησης. Λες και δεν ήταν αυτή, που πρότεινε το σχετικό νόμο στη Βουλή. Λες και δεν ψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνον από την κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής, ενώ δεν πήρε στο παραμικρό υπόψη της, τόσο την έντονη και στοιχειοθετημένη κριτική, που έχουν κάνει οι κομμουνιστές βουλευτές, όσο και τις προτάσεις τους, ώστε να συμπεριληφθούν κι άλλες κατηγορίες εργαζομένων, όπως οι συμβασιούχοι του ΤΕΒΕ, αφού καλύπτουν πάγιες και πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου.

Εμείς τι να πούμε; Οτι δε γίνεται το μαύρο άσπρο; Οτι μερικοί μερικοί κάνουν ό,τι μπορούν, για να χαθεί εντελώς η έννοια της ντροπής απ' αυτήν την κοινωνία; Μάλλον, ό,τι και να πούμε λίγο είναι...

Μπόλικη η φιλολογία των ημερών, περί μιας «σύγχρονης Αριστεράς», «κεντροαριστεράς», για «εξανθρωπισμό των νόμων της αγοράς» κλπ. Κι επειδή αρκετοί από τους οπαδούς των προαναφερομένων αντιλήψεων, μεταχειρίζονται ως βασικό επιχείρημά τους το λεγόμενο ιταλικό πείραμα, σάς μεταφέρουμε ορισμένες ενδιαφέρουσες εκτιμήσεις, για τις εκεί εξελίξεις:

«... Το ερώτημα, όμως, για πολλούς είναι γιατί αυτή η στροφή στάσης της ιταλικής εργοδοσίας απέναντι σε μια κυβέρνηση (σ.σ. της "κεντροαριστεράς") που την εκθείαζε μέχρι πριν λίγους μήνες. Γιατί αυτό το πολιτικό άδειασμα απέναντι σε μία κυβέρνηση που ζήτησε και πέτυχε μεγάλες θυσίες από τον ιταλικό λαό για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, που κτύπησε τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα του κόσμου της εργασίας σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, που αποδέχτηκε σχεδόν τα πάντα απ' όσα ζήτησε η εργοδοσία στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι, ότι το ιταλικό πατρονάτο περνά σήμερα σ' αυτήν την αντεπίθεση γιατί αντιλαμβάνεται την ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που κυριαρχεί στην ιταλική κοινωνία. Η απογοήτευση, η απάθεια, η σύγχυση και προπαντός η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις δυνάμεις της Αριστεράς κυριαρχούν δυστυχώς, σε μεγάλα τμήματα του ιταλικού λαού...».

Και το κείμενο συνεχίζει λίγο παρακάτω...

«Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, οι Ιταλοί βιομήχανοι και μεγαλοεπιχειρηματίες να στηρίξουν τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς με τις τόσες αντιφάσεις στο εσωτερικό τους και, το σημαντικότερο, όταν ορισμένες μάλιστα από αυτές -έστω και μειοψηφούσες- μπορεί στο μέλλον να αμφισβητήσουν τις λογικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που θέλουν να επιβάλλουν. Οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς και ειδικότερα οι δυνάμεις της μετριοπαθούς Αριστεράς (D.S.) έπαιξαν τον ιστορικό τους ρόλο σε μια περίοδο μετάβασης δύσκολη για την εργοδοσία, σήμερα ίσως να έχασαν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο...»

Γνωστά πράγματα, ίσως πείτε. Αυτός ήταν πάντοτε ο ρόλος των διάφορων ψευτοαριστερών, σοσιαλδημοκρατικών και λοιπών ανάλογων δυνάμεων. Να βγάζουν το φίδι από την τρύπα, για λογαριασμό όμως της άρχουσας τάξης -όταν αυτή τους έχει ανάγκη- σε βάρος των εργαζομένων και των λαών. Και αφού κάνουν τη βρώμικη δουλιά και δεν τους έχει πλέον ανάγκη, τους πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα ή τους βγάζει στην εφεδρεία, για την επόμενη ανάλογη περίοδο.

Πράγματι, έτσι είναι τα πράγματα και πάμπολλα είναι τα σχετικά ιστορικά παραδείγματα. Μερικοί όμως είναι τόσο αμετανόητα ψευτοαριστεροί, που δε βάζουν με τίποτε μυαλό. Αρκεί να σκεφθείτε, ότι τα προαναφερόμενα αποσπάσματα είναι από την «Αυγή» του Σαββάτου...

Τώρα, μάλιστα, η αντιμετώπιση του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας των γυναικών μπήκε στο δρόμο της αντιμετώπισής της. Αν δεν το γνωρίζατε, σας πληροφορούμε, ότι προχθές ο κ. Σημίτης δεξιώθηκε γυναίκες επιχειρηματίες και δήλωσε, ότι η γυναικεία επιχειρηματικότητα θα ενισχυθεί θεσμικά, ώστε να αντιμετωπιστεί η γυναικεία ανεργία, που απασχολεί ιδιαίτερα την κυβέρνηση...

Ποιος να το 'λεγε στις απανταχού άνεργες γυναίκες, σε όλη τη χώρα, ότι όχι μόνο θα λυθεί το πρόβλημά τους, αλλά θα γίνουν και επιχειρηματίες...

Είπαμε, η λέξη ντροπή είναι άγνωστη στους κυβερνώντες και στους κάθε λογής οπαδούς των δήθεν ευρω-μονόδρομων.

«Τι χρειάζεται και ποιους σκοπούς εξυπηρετεί;». Αναρωτιέται, ακόμα, και ο πιο καλόπιστος και αφελής πολίτης. Τέτοια είναι η απειλή του οργανωμένου εγκλήματος ή της τρομοκρατίας, που πρέπει να κηρυχτεί επιστράτευση θεσμών και μηχανισμών; Γιατί τόσα χρόνια οι διωκτικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα; Γιατί οι περισσότερες από τις παραπάνω ρυθμίσεις έγιναν μετά από «προτροπή» των ΗΠΑ; Γιατί η CIA, το FBI, η Σκότλαντ Γιαρντ, άλλες μυστικές υπηρεσίες αλωνίζουν τη χώρα μας; Γιατί, γιατί...

Τ' αρπάζει μόνο

και «πέρα βρέχει»,

υποχρεώσεις πλέον

δεν έχει,

«κόψ' το λαιμό σου,

λέει στον πολίτη

ή ασφαλίσου

στον τραπεζίτη»!

*

Φόρους, χαράτσια

μόνον εισπράττει

και στον κοσμάκη

γυρνάει την πλάτη,

«σαν σκύλος ψόφα,

του λέει, στ' αμπέλι,

δεν με πειράζει

ούτε με μέλει»!

*

Κι εγώ ρωτάω

τι πια το θέλω

αυτό το κράτος

«φέσι», «καπέλο»,

έτσι το πρόστυχο

που με «κρεμάει»,

ουστ, στον αγύριστο

ίσια να πάει!