Επομένως, πέρα από την αναγνώριση του ρόλου και της προσφοράς τους αυτές τις δύσκολες μέρες της επιδημίας, ο λαός χρειάζεται πάνω απ' όλα να στηρίξει τα δίκαια αιτήματα των υγειονομικών και να πρωτοστατήσει στους αγώνες για μαζικές προσλήψεις μόνιμων γιατρών και νοσηλευτών, αύξηση της χρηματοδότησης στην Υγεία, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα για όλους, αναβαθμισμένες υπηρεσίες στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Αυτή είναι η καλύτερη θωράκιση από κάθε επιδημία που απειλεί τη δημόσια υγεία, αλλά και από την επιδημία της κοροϊδίας και της υποκρισίας, που εξαπλώνεται ταχύτατα τις τελευταίες μέρες, με φορείς την κυβέρνηση και τα επιτελεία της.

«Το σίγουρο είναι πάντως ότι μέσα από τις βίαιες αντιδράσεις των αγορών, πραγματοποιούνται και στοχευμένες ρευστοποιήσεις από παλαιές φούσκες και ανακατανομή "πλούτου" σε νέους τομείς όπως υψηλής τεχνολογίας, τεχνητής νοημοσύνης, πράσινη ανάπτυξη και περιβαλλοντικά προϊόντα, ρομποτική και φαρμακευτική στοχευμένη ιατρική». Αυτό γράφτηκε τις προηγούμενες μέρες στον οικονομικό Τύπο, στο φόντο των όσων γίνονται στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αυτές τις μέρες. Κι αν έχουν κάποιο ενδιαφέρον τέτοιες επισημάνσεις, είναι γιατί δείχνουν, έστω και εμμέσως, πως οι μεγάλες «αναταραχές», με το ενδεχόμενο ύφεσης ή ακόμα και μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, δεν είναι το αποτέλεσμα του κορονοϊού, όπως λένε τα αστικά επιτελεία, προσδίδοντάς τους περίπου ένα μανδύα «φυσικού φαινομένου». Αντίθετα, ο κορονοϊός είναι η «θρυαλλίδα» με την οποία έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα και «αγιάτρευτα» προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας: Η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας που οξύνεται, τα τεράστια υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που δεν βρίσκουν κερδοφόρες διεξόδους και που αποτελούν την πηγή των μεγάλων αδιεξόδων και των εκάστοτε καπιταλιστικών κρίσεων.

Τις τελευταίες μέρες, με δεδομένο ότι οι ηλικιωμένοι αποτελούν την πιο ευάλωτη ηλικιακή ομάδα στην επιδημία του κορονοϊού, είχαμε ένα μπαράζ δηλώσεων από κυβερνητικούς παράγοντες, που ασμένως επιδείκνυαν το όψιμο «ενδιαφέρον» τους... Μόνο που αυτό το «ενδιαφέρον», ειδικά από τα κυβερνητικά στελέχη, είναι τουλάχιστον υποκριτικό, καθώς δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι από τον πρόσφατο νόμο Κατρούγκαλου - Βρούτση που ψηφίστηκε στη Βουλή, με τον οποίο «μπετονάρισαν» τα όρια ηλικίας στα 67 χρόνια, ενώ η Αναλογιστική Μελέτη που συνοδεύει τον νόμο προβλέπει τα επόμενα χρόνια αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70, ακόμα και στα 72 χρόνια! Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι νόμοι αυτοί δεν είναι μόνο αντεργατικοί, αλλά αντιβαίνουν και τους ίδιους τους «βιολογικούς νόμους» της φύσης, αφού με τους μύθους περί «ενεργού γήρανσης» επιχειρείται να εξισωθεί ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία με ανθρώπους που διάγουν την 6η και την 7η δεκαετία της ζωής τους. Πάντως, υπάρχει και ένας «κοινός τόπος» σ' αυτή τους την αντίφαση: Οπως θεωρούν τους 67άρηδες και τους 70άρηδες «βάρος» για το ασφαλιστικό σύστημα, βάζοντάς τους να δουλεύουν μέχρι τα στερνά τους για να γλιτώσουν το κράτος και η εργοδοσία τις συντάξεις, έτσι τους αντιμετωπίζουν και ως «φύρα» για το δημόσιο σύστημα της Υγείας, καλώντας τους μπροστά στην επιδημία να μείνουν «ακούνητοι, αμίλητοι, αγέλαστοι» ως «ευπαθείς ομάδες», μόνο και μόνο για να μην επιβαρύνουν τα ξεχαρβαλωμένα από προσωπικό και μέσα νοσοκομεία.

Την ώρα που με αφορμή τον κορονοϊό, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το εργοδοτικό ξεσάλωμα, την ώρα που χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι είναι αντιμέτωποι με πολύ μεγάλα αδιέξοδα, που δεν καλύπτουν οι κυβερνητικές εξαγγελίες, μέχρι και χτες τα κυβερνητικά στελέχη «ανέμεναν» τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ για να συζητήσουν στη συνέχεια με τους τραπεζικούς ομίλους «αν και πότε» θα υπάρξει κάποια ρύθμιση ή κάποιο προσωρινό πάγωμα για τους χιλιάδες δανειολήπτες, ακόμα και για όσους βρίσκονται με το μαχαίρι στο λαιμό των πλειστηριασμών, ή αν θα αποφασίσουν οι ίδιες οι τράπεζες για κάποια «σιωπηρή» ανοχή! Μάλιστα, χωρίς ντροπή, από διάφορες «διαρροές» ακουγόταν το αμίμητο, ότι εκείνο που μπαίνει στη ζυγαριά για τις όποιες αποφάσεις είναι, από τη μια, να μην «κοκκινίσουν» περισσότερα δάνεια, δυσκολεύοντας παραπέρα τους τραπεζικούς ομίλους και, από την άλλη, «να διαφυλαχτεί η κουλτούρα πληρωμών», να μη χαλαρώσει δηλαδή η θηλιά των πλειστηριασμών. Πρόκειται για μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση για τη «ζυγαριά» που κρατάει το αστικό κράτος, με βάση την οποία κρίνει τις «προτεραιότητες» και τα μέτρα για τη διαχείριση των συνεπειών από τον κορονοϊό. Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται εδώ και τώρα να απαιτήσουν να σταματήσουν αμέσως οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας και μαζί οι διακοπές σε ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, λόγω των χρεών των λαϊκών νοικοκυριών.

1821 Με επικεφαλής τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, ξεσπά η Επανάσταση στη Μάνη.

1881 Επιτυγχάνεται η ενοποίηση της Ιταλίας, η οποία ανακηρύσσεται ενιαίο βασίλειο, με πρώτο μονάρχη τον Βιτόριο Εμμανουέλε Β'. Η ενοποίηση της Ιταλίας υπήρξε αποτέλεσμα της ανάπτυξης ενός αστικοδημοκρατικού κινήματος που ονομάστηκε «ριζορτζιμέντο» (ανόρθωση) και στρεφόταν ενάντια στους φεουδαρχικούς - απολυταρχικούς θεσμούς, επιδιώκοντας τη συγκρότηση ενός ενιαίου αστικού έθνους - κράτους.

1934 Εγκαινιάζεται η Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Λεωφόρο Συγγρού.

1952 Γεννιέται ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης.

1955 Ανακοινώνεται από την Ασφάλεια η σύλληψη του Κώστα Λουλέ, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, και άλλων στελεχών του Κόμματος.

1972 Συνέρχεται στο Παρίσι η Β' Διεθνής Συνδιάσκεψη των Εθνικών Επιτροπών Αλληλεγγύης (17-19/3/1972). Σε αυτήν έλαβε μέρος και αντιπροσωπεία του ΚΚΕ. Η Συνδιάσκεψη αποφάσισε την αποτελεσματικότερη συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό στην πάλη του κατά της δικτατορίας.

1976 Πεθαίνει ο Ιταλός σκηνοθέτης Λουκίνο Βισκόντι. Ανάμεσα στις πιο γνωστές ταινίες του: «Η γη τρέμει», «Ο Γατόπαρδος» (που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών το 1963), «Θάνατος στη Βενετία» κ.ά.

1988 Πεθαίνει ο τραγουδοποιός Νικόλας Ασιμος.