Τις τελευταίες μέρες, με δεδομένο ότι οι ηλικιωμένοι αποτελούν την πιο ευάλωτη ηλικιακή ομάδα στην επιδημία του κορονοϊού, είχαμε ένα μπαράζ δηλώσεων από κυβερνητικούς παράγοντες, που ασμένως επιδείκνυαν το όψιμο «ενδιαφέρον» τους... Μόνο που αυτό το «ενδιαφέρον», ειδικά από τα κυβερνητικά στελέχη, είναι τουλάχιστον υποκριτικό, καθώς δεν έχει στεγνώσει ακόμα το μελάνι από τον πρόσφατο νόμο Κατρούγκαλου - Βρούτση που ψηφίστηκε στη Βουλή, με τον οποίο «μπετονάρισαν» τα όρια ηλικίας στα 67 χρόνια, ενώ η Αναλογιστική Μελέτη που συνοδεύει τον νόμο προβλέπει τα επόμενα χρόνια αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70, ακόμα και στα 72 χρόνια! Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι νόμοι αυτοί δεν είναι μόνο αντεργατικοί, αλλά αντιβαίνουν και τους ίδιους τους «βιολογικούς νόμους» της φύσης, αφού με τους μύθους περί «ενεργού γήρανσης» επιχειρείται να εξισωθεί ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία με ανθρώπους που διάγουν την 6η και την 7η δεκαετία της ζωής τους. Πάντως, υπάρχει και ένας «κοινός τόπος» σ' αυτή τους την αντίφαση: Οπως θεωρούν τους 67άρηδες και τους 70άρηδες «βάρος» για το ασφαλιστικό σύστημα, βάζοντάς τους να δουλεύουν μέχρι τα στερνά τους για να γλιτώσουν το κράτος και η εργοδοσία τις συντάξεις, έτσι τους αντιμετωπίζουν και ως «φύρα» για το δημόσιο σύστημα της Υγείας, καλώντας τους μπροστά στην επιδημία να μείνουν «ακούνητοι, αμίλητοι, αγέλαστοι» ως «ευπαθείς ομάδες», μόνο και μόνο για να μην επιβαρύνουν τα ξεχαρβαλωμένα από προσωπικό και μέσα νοσοκομεία.