Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί, όσο και αν η «ανταγωνιστικότητα» παρφουμάρεται με «ποιότητες» και άλλα τινα, η ουσία της δεν αλλάζει. Και η ουσία αυτή σημαίνει μεγαλύτερη εκμετάλλευση, περισσότερα κέρδη για τους εργοδότες και μικρότερους μισθούς για τους εργάτες. Αυτό συνέβαινε παντού και πάντα στον καπιταλισμό. Μάλιστα, όσο πιο οξυμένος είναι ο ανταγωνισμός, ανάμεσα στους καπιταλιστές, όσο δηλαδή αντιστοιχούν περισσότερα προϊόντα ανά εργαζόμενο, τόσο αυξάνονται και τα κέρδη των καπιταλιστών, ανεξάρτητα από το ποιος καπιταλιστής βγαίνει πιο ενισχυμένος απ' αυτόν τον ανταγωνισμό. Το σίγουρο είναι ότι το κομμάτι (μισθός), που αντιστοιχεί στους εργαζόμενους μειώνεται.

Η ανταγωνιστικότητα παντού και πάντα, σε ένα σύστημα όπου τα μέσα παραγωγής ανήκουν στους καπιταλιστές, όπου η απόσπαση υπεραξίας είναι αυτοσκοπός και κινητήρια δύναμη του συστήματος, θα αποβαίνει σε βάρος των εργαζομένων. Η υιοθέτησή της, από τα συνδικάτα και μάλιστα ως «στρατηγική», είναι μια βόμβα στα θεμέλια της οργάνωσης των εργαζομένων. Είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου για τα ίδια και τον ιστορικό τους ρόλο.

Η «ανταγωνιστικότητα» και η αύξηση του εργατικού εισοδήματος, είναι έννοιες (δυνάμεις) που διαρκώς βρίσκονται σε ανειρήνευτη διαμάχη. Η ενίσχυση της πρώτης, σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης, με ή χωρίς... ποιότητα!

«Η ποιότητα στην τηλεόραση» ήταν το θέμα του διήμερου συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε, προχτές και χτες, στην Αθήνα, αλλά οι κάμερες των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών ήταν απούσες. Το συνέδριο παρακολούθησαν μόνον η κρατική τηλεόραση και ο «902 TV». Προφανώς, το θέμα θεωρήθηκε εντελώς ανούσιο και ανάξιο λόγου από τα ιδιωτικά κανάλια...

Το γεγονός σημειώθηκε από τον πρόεδρο της Βουλής, Απ. Κακλαμάνη, ο οποίος, στην ομιλία του, άσκησε έντονη κριτική στην τηλεοπτική πραγματικότητα και, ανάμεσα σε άλλα, στάθηκε και στο θέμα της ιδιοκτησίας των τηλεοπτικών σταθμών, σημειώνοντας: «Δε θα υπήρχε πιο αφελές και επικίνδυνο πράγμα από το να βασιστούμε στην αγαθή προαίρεση του χεριού που ελέγχει την τηλεόραση. Μόνο μέσα από ένα πλέγμα σωστά δομημένων θεσμών, διαδικασιών, συμμετοχών και κοινωνικών ελέγχων είναι εφικτό να περιφρουρούνται ο πλουραλισμός και η δημοκρατία».

Ας μας επιτρέψει ο πρόεδρος της Βουλής, να σημειώσουμε ότι δεν υποτιμούμε τους όποιους θεσμούς και διαδικασίες ελέγχου, αλλά η όποια συμβολή τους στην περιφρούρηση του πλουραλισμού και της δημοκρατίας θα είναι σχετικά μικρή και αδύνατη, όσο οι τηλεοπτικοί σταθμοί και η εξουσία γενικότερα θα βρίσκονται στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου.

Το γεγονός ότι, με τις επίμονες και δυναμικές κινητοποιήσεις τους, οι αγρότες της Θεσσαλίας κατάφεραν τη μερική, έστω, ικανοποίηση κάποιων από τα δίκαια αιτήματά τους - οι βαμβακοπαραγωγοί παίρνουν άλλες 25 δρχ. ανά κιλό από εθνικές ενισχύσεις και οι παγετόπληκτοι αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις καλλιέργειές τους - αποδεικνύει ότι «κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος» και δεν ισχύουν τα περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», που «σερβίρουν» οι κάθε λογής υπηρέτες της αντιαγροτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της κυβέρνησης.

Ομως, παρά το γεγονός ότι οι Θεσσαλοί αγρότες αισθάνονται δικαιωμένοι που επέλεξαν τον αγώνα για να εξασφαλίσουν το ψωμί τους και να βρουν το δίκιο τους, δεν πανηγυρίζουν για τα κέρδη τους. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για «ψίχουλα», που δε φτάνουν ούτε για να «πάρουν μιαν ανάσα», αλλά και γιατί γνωρίζουν ότι αυτά τα κέρδη είναι πρόσκαιρα, καθώς όσο θα συνεχίζεται η αντιαγροτική πολιτική, θα ξαναεμφανιστούν τα ίδια κι άλλα πολλά και πιο οξυμένα προβλήματα.

Ξέρουν οι μικρομεσαίοι Θεσσαλοί αγρότες ότι το θέμα δεν είναι απλώς να πάρουν μερικά ευρώ παραπάνω στην τιμή των προϊόντων τους, αλλά το πώς θα κρατήσουν τη γη τους, την οποία ορέγονται κι ετοιμάζονται να πάρουν, «για ένα κομμάτι ψωμί», επιχειρηματίες του αγροτικού τομέα και μεγαλοαγρότες.

Και καταλαβαίνουν ότι για να μην ξεκληριστούν και πεταχτούν στον «Καιάδα», θα πρέπει ο αγώνας τους για την ικανοποίηση επιμέρους και περιστασιακών οικονομικών αιτημάτων να υπηρετεί το στόχο ανατροπής της αντιαγροτικής πολιτικής που εφαρμόζεται και, ταυτόχρονα, να συμβάλει στην αλλαγή των συσχετισμών δύναμης, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και στη συγκρότηση και την ενίσχυση ενός άλλου πόλου διακυβέρνησης, εκτός του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και του διπολισμού Κεντροαριστερά - Κεντροδεξιά, ο οποίος θα μπορεί να εφαρμόσει μια άλλη, ριζικά διαφορετική πολιτική, υπέρ των συμφερόντων της μικρομεσαίας αγροτιάς και του ελληνικού λαού.

Γρηγοριάδης Κώστας

Πάντως, αν συνδυάσουμε την εκτίμηση του Πάγκαλου με τις δημοσιοποιημένες απόψεις στελεχών του ΣΥΝ για συνεργασία του κόμματός τους με το ΠΑΣΟΚ (ακόμα και μέχρι ...ταύτισης), τότε δεν έχουν παρά τα δύο κόμματα να κάνουν μια ανταλλαγή στελεχών. Ετσι θα είναι όλοι ικανοποιημένοι...

Η αλήθεια είναι βέβαια πως η λύση αυτή δε θα είναι δίκαιη, μια και θα υπάρξει μεγάλη απροθυμία για μετάβαση από το ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΝ. Για την αντίθετη πορεία πάλι προβλέπεται ...κοσμοσυρροή και στρίμωγμα στην πόρτα.

ΤΩΡΑ, ΝΑ πούμε ότι νιώσαμε μεγάλη έκπληξη που η απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας κηρύχτηκε παράνομη και καταχρηστική, θα είμαστε ψεύτες. Μια ακόμα απόφαση δικαστηρίου καταδικαστική μετά από προσφυγή της κυβέρνησης.

Δε λέμε, ωραία είναι η επίκληση της δικαιοσύνης από τη μεριά των κυβερνώντων, αλλά καμιά σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Αλλωστε, το έχουν αποδείξει ότι ακόμα κι όταν δεν κηρύσσουν παράνομες τις απεργίες, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να προχωρήσουν και σε επιστράτευση.

Γρηγοριάδης Κώστας

Βλέπετε, αυτή η κυβέρνηση, αν δε θέλει να πληρώσει ...δεν πληρώνει και επικαλείται ένα κάρο δυσκολίες. Ισως, χρειάζεται προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως ο «τέως»..!

Πρόκειται για μια έκδοση - σταθμό για τους μελετητές της νεότερης ελληνικής - και όχι μόνο - ιστορίας. Περιλαμβάνει τα φύλλα της εφημερίδας που εκδόθηκαν μέσα στο «σκοτάδι» της κατοχής, της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των Αγγλων που ακολούθησε και του διαστήματος από τη λήξη των Δεκεμβριανών μέχρι τη Βάρκιζα. Είναι ένα μάθημα δημοσιογραφίας. Ειδικότερα: ένα μάθημα αγωνιστικής δημοσιογραφίας και κομμουνιστικής προπαγάνδας, μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Εδώ έγκειται και η ουσιαστική διαφορά με τον αστικό Τύπο: Αν δε νοείται να μην υπάρχει εφημερίδα του Κόμματος σε συνθήκες νομιμότητας, είναι πολλαπλάσια αδιανόητο να μην τυπώνεται τη στιγμή που την έχει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη η εργατική τάξη.

Γρηγοριάδης Κώστας

Με άλλα λόγια, τον πιάσαμε κορόιδο τον τέως και με τη βοήθεια του ευρωπαϊκού δικαστηρίου πήραμε κοψοχρονιά 75.000 και πάνω στρέμματα, κατά πολύ μεγαλύτερης πραγματικής αξίας. Κι από πού τα βρήκε ο τέως κύριοι τα προαναφερόμενα ακίνητα; Μήπως, τα απέκτησε με τη δουλιά του ή, μήπως, αποτελούν τον καρπό του μόχθου των προγόνων του; 'Η, τέλος πάντων, του χρωστάγαμε, για τα όσα έφαγε κι έκανε αυτός και το σόι του, όταν ήταν καθισμένοι στο σβέρκο του λαού μας, για κάμποσες δεκαετίες;

Πάλι καλά, δηλαδή, που δε μας ζήτησε και αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη των 30 περίπου χρόνων από το δημοψήφισμα, που έστειλε τη βασιλεία στα σκουπίδια...

Ας επαναλάβουμε, λοιπόν, για μια ακόμη φορά, ότι το ζήτημα της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας δε βρίσκεται στο ύψος του ποσού, που επιδίκασε το ευρωπαϊκό δικαστήριο. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα, αλλά πρωτίστως πολιτικό και, μάλιστα, με σοβαρή ηθική και συμβολική σημασία. Ο κυρίαρχος ελληνικός λαός έστειλε τη βασιλεία και το στέμμα στα σκουπίδια, τη μόνη θέση που της αρμόζει και δε χρειάζεται κανένα ευρωπαϊκό ή όποιο άλλο δικαστήριο, για να επικυρώσει την απόφασή του. Κανένας δε βρίσκεται πάνω από το λαό μας και τη θέλησή του, για ό,τι αφορά τη χώρα μας. Αυτός δημιούργησε και έδωσε - έστω και μέσα στις γνωστές σε όλους συνθήκες...- ό,τι είχαν οι τέως και ο ίδιος αποφάσισε να τα πάρει πίσω.

Αν υπάρχει οικονομική πλευρά στο όλο ζήτημα, αυτή βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην αποζημίωση, που θα έπρεπε να ζητήσει ο λαός μας, από τον τέως κι απ' αυτούς, που κάθισαν το σόι του στο σβέρκο της Ελλάδας, για όλα όσα πήραν κι έκαναν στη διάρκεια της μοναρχίας. Αν μπορούν, βέβαια, να αποτιμηθούν σε χρήμα η «προσφορά» τους στην πρόσδεση της χώρας στο άρμα του βρετανικού και, μετά, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, οι ίντριγκες και οι δολοπλοκίες, το αντιδημοκρατικό καθεστώς και οι διώξεις, ο ρόλος των Γλίξμπουργκ σε όλα τα πραξικοπήματα και τις δικτατορίες του 20ού αιώνα, κλπ, κλπ.

Κι αν θέλετε, μια ακόμη απόδειξη, για τον πολιτικό χαρακτήρα του ζητήματος «βασιλική περιουσία», διαβάστε τους παρακάτω χθεσινούς πρωτοσέλιδους τίτλους:

«"ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ με την οικογένειά μου" - "Είμαι Ελληνας πολίτης και κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να έρθω - Εγώ δε θέλω τα λεφτά, θέλω το σπίτι μου"» (Η ΧΩΡΑ). «ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ - για Σημίτη, Βενιζέλο, βουλευτές, δικαστές, δημοσιογράφους και στρατηγούς - Νοσταλγία για τον Ανδρέα - Είμαι Ελληνας, δεν είμαι πολιτικός» (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ). «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Εγώ ήθελα να πάρω το σπίτι μου» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ). «Τα κατάφερε πάλι ο Σημίτης - ΔΙΕΣΥΡΑΝ ΤΟΝ ΤΕΩΣ οι σωστοί χειρισμοί του Βενιζέλου» (ΑΥΡΙΑΝΗ). «Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε για την αποζημίωση του Τέως - 13.700.000 ευρώ εις εξόφλησιν οριστικήν της μοναρχίας...» (ΤΟ ΒΗΜΑ).

Και μπορεί, βέβαια, όλα τα προηγούμενα, να οφείλονται πρώτα και κύρια στις πολιτικές σκοπιμότητες των εκπροσώπων του δικομματισμού (η ΝΔ, να προσεταιριστεί τα όποια φιλοβασιλικά στρώματα - το ΠΑΣΟΚ, να διαφημίσει τη... νίκη του, για την «οριστική λύση» του προβλήματος), αλλά στη ρίζα της στάσης και των δύο υπάρχει, στον ένα ή άλλο βαθμό, μια ανοχή κι ένα πάρε - δώσε με τον τέως, μια αντικειμενική πλαγιοκόπηση και υπονόμευση της θέλησης του ελληνικού λαού, όπως αυτή εκφράστηκε ξεκάθαρα, εδώ και 28 χρόνια.

Και η πρώτη μέρα είναι σημαντική. Οχι μόνο γιατί «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Αλλά γιατί η κάλυψη των στόχων της πρώτης μέρας θα αποτελέσει την καλύτερη αφετηρία για τη συνολική κάλυψη και υπερκάλυψη του πλάνου. Θα δώσει ώθηση στο κέρδισμα αυτής της μάχης, ένα δυνατό ξεκίνημα. Και πρέπει και μπορούμε να το κάνουμε.

Ολοι λοιπόν με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, για να πετύχουμε την υπερκάλυψη του συνολικού πλάνου. Να εξασφαλίσουμε το οικονομικά μέσα, τα οποία στην εποχή των πολλαπλών δυσκολιών που βιώνουμε είναι απαραίτητα για την προώθηση των πολλαπλών δραστηριοτήτων του Κόμματος.

Τέσσερα δισ.

...επιεικώς

θα μας βουτήξει

ο Κοκός,

και λεν μ' αυτά

τα... τόσα λίγα,

που θα πληρώσεις

συ κολίγα,

ξεφορτωθήκαμε

το «ρήγα»!

* * *

«Μπράβο» αφέντες,

εν χορώ,

τα καταφέρατε

θαρρώ,

και σας χρωστούμε

όντως... χάρη

που μόνο τόσα

θα μας πάρει,

α, ρε, ν' αρπάξω

ένα στειλιάρι!

* * *

Είναι το τίμημα

βαρύ

για μπάζα

πρόκειται γερή

και είναι πράγματι

να φρίττεις

γιατί απ' το θύμα του

ο θύτης

τα παίρνει πάλι

ο αγιογδύτης.